Έχω τη διαστροφή να προσπαθώ να δω τους τίτλους των βιβλίων που διαβάζουν οι άλλοι που κάθονται δίπλα ή απέναντί µου. Στην παραλία, στο Μετρό, στο λεωφορείο, στο τρένο. Συµπεριφέροµαι κυριολεκτικά σαν ηδονοβλεψίας. Νιώθω ένα αίσθηµα έντονης µη ικανοποίησης όταν δεν καταφέρνω να δω τον τίτλο. Εν πάση περιπτώσει, θέλω να αφηγηθώ τη σπάνια προχθεσινή µου εµπειρία. Στο Μετρό, µεσηµέρι, µια κυρία γύρω στα σαράντα, µε ένα µοβ βραχιόλι στο δεξί της χέρι, κάθεται στο απέναντι κάθισµα και διαβάζει. Για την ακρίβεια, ξεφυλλίζει ένα χοντρό βιβλίο που έχει ακουµπήσει στο αριστερό της πόδι. Ρίχνω µια µατιά στον τίτλο: «Κάµα Σούτρα, το εγχειρίδιο του έρωτα».
Πρώτη φορά βλέπω στη ζωή µου κάποιον/ κάποιαν να ξεφυλλίζει δηµόσια το Κάµα Σούτρα, λέω µέσα µου. Το βιβλίο έχει πράσινο χρώµα και στο εξώφυλλο δεσπόζει ένα ινδικό ζευγάρι, ηµίγυµνο και εξωτικό. Επάνω είναι γραµµένο το όνοµα του συγγραφέα, του Vatsyayana, του ινδού σοφού που έγραψε το εγχειρίδιο του έρωτα πριν από περίπου 19 αιώνες. Στην Ευρώπη το Κάµα Σούτρα έφθασε αργά, πριν από δύο αιώνες, τότε που µεσουρανούσε η αποικιοκρατία και η λατρεία της εξωτικής Ανατολής. Οι τρεις σκοποί της ύπαρξης, γράφει ο Βατσιαγιάνα, είναι η εξουσία, η ηδονή και η θρησκεία. (Οι άθεοι σαν και µένα έχουν ήδη χάσει τον έναν από τους τρεις σκοπούς).
Κατά λάθος οι άνθρωποι νοµίζουν ότι το Κάµα Σούτρα είναι απλά µια περιγραφή εξεζητηµένων ερωτικών πράξεων. Υπάρχουν, βέβαια, και αυτές αλλά αποτελούν το πιο βαρετό µέρος. Ετσι κι αλλιώς, πολλές από αυτές τις στάσεις είναι ανέφικτες για όσους ανήκουµε στην κατώτερη κάστα τού «δεν έχω τόσο άφθονο χρόνο, δεν έχω προσωπικό µασέρ, δεν είχα τη δυνατότητα να µάθω τις εξήντα τέσσερις τέχνες της σαγήνης και του σεξ».
Πολύ πιο γοητευτικές βρίσκω τις λεγόµενες «θεατρικές ερωτικές σκηνές»: η γυναίκα που στέκεται στο κατώφλι του σπιτιού της, εκείνη που σε κοιτά επίµονα στα µάτια, η γυναίκα που «εάν τη βλέπεις, στρέφει το βλέµµα της», σίγουρο σηµάδι αυτό ότι το βέλος του έρωτα έχει χτυπήσει την καρδιά της. Ή η σκηνή όπου εκείνος βγάζει αργά τα ρούχα της. Ακόµη, η σκηνή όπου οι δυο τους ατενίζουν το φεγγάρι, µε µάτια υγρά από το πάθος και την ηδονή. Η σκηνή όπου οι νεόνυµφοι, µετά τον έρωτα, πηγαίνουν χωριστά στο λουτρό, σαν να είναι άγνωστοι µεταξύ τους. Το εκπληκτικό είναι ότι ο Βατσιαγιάνα έγραψε το Κάµα Σούτρα απέχοντας ο ίδιος εντελώς από το σεξ. Τελικά, περιγράφουµε καλύτερα αυτό που επιθυµούµε και όχι αυτό που κατέχουµε.
Η άγνωστη γυναίκα απέναντί µου σηκώνεται απότοµα από το κάθισµα. Σαν να έχει διαβάσει τις σκέψεις µου. Μου ρίχνει ένα γρήγορο βλέµµα. Το συνοδεύει µε ένα χαµόγελο, πονηρό και ειρωνικό µαζί. Ο συρµός σταµατάει, εκείνη κατεβαίνει. Μου µένει στο µυαλό η τελευταία εικόνα της, το χαµόγελό της, πονηρό και ειρωνικό. Ή µήπως έτσι µου φάνηκε; Ο άνδρας και η γυναίκα ψάχνουν, γράφει ο Βατσιαγιάνα, ψάχνουν και θα ήθελαν να ξέρουν. Αλλά αυτά τα πράγµατα είναι µυστικά, το µυαλό και η καρδιά του ανθρώπου ασταθή: ποιος ξέρει τι θα γίνει, και πότε, και πώς, και από ποιον;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου