Πέρασαν κιόλας 3 μήνες...Πού είναι το παιδί που δεν γεννήθηκε;

...ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Σου φέρνω χαρούμενα νέα, Δήμαρχε. Είδα τα παιδιά. 

ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Τι;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τα είδα στην Κοιλάδα των Αηδονιών.

ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Πού είναι αυτή η κοιλάδα; Να πάμε να τα δούμε.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δε χρειάζεται. Παίζουν και τραγουδάνε όλη μέρα και το βράδι πάλι παίζουν και τραγουδάνε, γιατί στην Κοιλάδα των Αηδονιών δε φτάνει ποτέ η νύχτα. Τα λουλούδια μοσκοβολάνε, τα πουλιά κελαηδούν, το ποτάμι κελαρύζει. Δε βρέχει, δε χιονίζει, δε διψάει η γη. Και τα παιδιά μας δε γερνάνε, μένουν για πάντα έτσι, όπως τα ξέραμε...

(από τον "ΑΥΛΗΤΗ ΤΟΥ ΧΑΜΕΛΙΝ", το γνωστό παραμύθι σε θεατρική διασκευή της Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου)

Ένοχες βόμβες, αθώα θύματα (άρθρο του Ανταίου Χρυσοστομίδη στην "ΑΥΓΗ" του Μ.Σαββάτου, 3/4/2010, για τον τραγικό χαμό του 15χρονου Αφγανού Χαμιντουλάχ Νατζαφί στα Πατήσια)

Μέρες που είναι, οι συμβολισμοί μοιάζουν υπερβολικά εύκολοι και αναμενόμενοι. Τα ιερά πάθη δεν είναι αυτά που ψάλλονται στις εκκλησίες, είναι αυτά που -ακόμα!- συμβαίνουν στους δρόμους. Και Πιλάτος δεν είναι ένας, είμαστε πολλοί.

Η τραγική ιστορία της οικογένειας των Αφγανών που προσπάθησαν να αποφύγουν τον θάνατο, τη φτώχεια και την κακομοιριά στο Αφγανιστάν και βρέθηκαν να πεθαίνουν, ουσιαστικά και μεταφορικά, στην ειρηνική και πολιτισμένη Ελλάδα έχει δύο διαστάσεις: μια ανθρώπινη και μια πολιτική.

Την ανθρώπινη διάσταση αποτύπωσε πολύ καλά η περαστική γυναίκα που μόλις έμαθε τα αποτελέσματα της έκρηξης (διαβάζω σε ρεπορτάζ της "Ελευθεροτυπίας») κούνησε το κεφάλι της και είπε τη γνωστή φράση: «Όπου φτωχός και η μοίρα του», φράση που δείχνει όχι μόνο μια βαθύτατη γνώση των κοινωνικών αντιθέσεων και αδικιών, αλλά και κρύβει εκείνη τη μικρή δόση φαταλισμού που έχεις όταν σέρνεις το καροτσάκι της λαϊκής και ξέρεις πως δεν αγόρασες όλα όσα ήθελες να αγοράσεις.

Όλη τη νύχτα έκλαιγε η Αφγανή μάνα το παιδί της, που δεν το σκοτώσαν όμως οι χωροφυλάκοι (όπως στον Επιτάφιο του Ρίτσου), αλλά κάποιοι που, είτε δηλώνουν αριστεροί είτε δηλώνουν δεξιοί, ονειρεύονται, υποτίθεται, μια πιο «σωστή» και πιο «δίκαιη» κοινωνία. Παράπλευρη απώλεια, θα πουν οι κυνικοί της επανάστασης, για όσο χρονικό διάστημα κρατήσει το επαναστατικό τους μένος. Ύστερα -το είδαμε να συμβαίνει με σχεδόν όλα τα μέλη των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», κυρίως με εκείνες τις φανατικές και ανέραστες κοπελίτσες που πίστεψαν ότι θα γίνονταν άλλες Ρόζα Λούξεμπουργκ χωρίς να έχουν ιδέα ποια ήταν και τι πίστευε πραγματικά η Ρόζα Λούξεμπουργκ- έψαχναν να βρουν τα παραθυράκια των αστικών νόμων για να τη βγάλουν όσο το δυνατόν περισσότερο καθαρή: δεν ήθελαν, βλέπετε, να είναι παράπλευρες απώλειες του εαυτού τους.

Κανένας δεν θα ξαναδώσει τη ζωή στον δεκαπεντάχρονο Αφγανό πρόσφυγα που έψαχνε τα σκουπίδια για να πουλήσει τα μπουκάλια και να κερδίσει μια πεντάρα που εμείς ούτε να σκύψουμε δεν κάνουμε τον κόπο να πιάσουμε στο δρόμο. Κανένας δεν θα ξαναδώσει το χαμόγελο στη μάνα του. Και κανένας δεν θα πείσει τον εγκληματία που άφησε τη βόμβα στα σκουπίδια ότι δεν υπάρχουν παράπλευρες απώλειες κι ότι καμιά ιδεοληψία δεν αξίζει το τέλος μιας αθώας ανθρώπινης ζωής.

Οι τρομοκράτες δεν διδάσκονται ούτε από ιστορία ούτε από τίποτα. Κάνουν τον κύκλο τους κι ύστερα γίνονται υπάλληλοι και κάνουν οικογένειες και, τις περισσότερες φορές, πηγαίνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αντισταθείς στην ιδεολογία και στην πρακτική τους. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνεται ούτε με μεσοβέζικες ανακοινώσεις ούτε με τα διάφορα «ναι μεν αλλά».

Έπρεπε να έχουμε βγει ήδη όλοι στους δρόμους -από τη Ν.Δ. ώς το ΚΚΕ- και να φωνάξουμε ότι οι κοινωνίες δεν διορθώνονται με αθώους νεκρούς. Και αυτή που θέλει να ονομάζεται σύγχρονη ελληνική αριστερά έπρεπε να είναι η πρώτη που θα οργάνωνε μια τέτοια διαδήλωση, η πρώτη που θα καλούσε τα άλλα κόμματα να συμπαραταχθούν σε έναν αγώνα κατά της στρατηγικής του τρόμου.


Ένα μήνα μετά το άρθρο του Ανταίου Χρυσοστομίδη, στις 5 Μαΐου, είχαμε τους τρεις νεκρούς της Marfin Bank στην οδό Σταδίου. Το μπλογκ "Είμαι στα Χάη μου" θα επιμείνει να υπενθυμίζει την τραγωδία όχι μόνο για τους τρεις νεκρούς και το "παιδί που δεν γεννήθηκε", αλλά και για το χρέος της Αριστεράς, της ά λ λ η ς  Α ρ ι σ τ ε ρ ά ς που δεν υπάρχει, που δεν γεννήθηκε ακόμα, να ξεπλύνει την ντροπή της πρώτης λαϊκής κινητοποίησης που "πρόσφερε" θύτες και όχι θύματα.