Κόσμος "πατείς με πατώ σε" στο πλοίο. Ο έλεγχος των εισιτηρίων αρχίζει και τελειώνει στην επιβίβαση. Μέσα στο πλοίο ο έλεγχος έχει "ξεφύγει". Παρότι έχουμε εισιτήριο καταστρώματος καθόμαστε στη "διακεκριμένη" θέση! Σιγά τη διακεκριμένη, μόνη διαφορά το γκαρσόνι που έρχεται να πάρει και να φέρει την παραγγελία, όχι σελφ-σέρβις δηλαδή. Κατά τα άλλα ο ένας πάνω στον άλλο. Η παρέα ευκατάστατων οικογενειών με τους 16άρηδες με τα λάπτοπ και η νεαρή μάνα από τη δυτική Αθήνα με τα πέντε παιδιά της και ο σύζυγος δίπλα ακουμπισμένος στο παράθυρο του σαλονιού να κοιμάται μέχρι τη Σύρο του καλού καιρού. Ένα σαλόνι με αντιπροσωπευτική κοινωνική διαστρωμάτωση! Μα πού είναι η κρίση; Κόσμος όλων των οικονομικών δυνατοτήτων 10 του μηνός Αυγούστου έχει γεμίσει ασφυκτικά το "Blue Star Ithaki" και ταξιδεύει για Σύρο, Τήνο, Μύκονο προφανώς για διακοπές. Σκέφτομαι πως ο Έλληνας μέχρι η κρίση να βαθύνει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο... μέχρι να στεγνώσει το πηγάδι, που λέει ο λόγος, θα πιει όλο το νερό. Κι από φθινόπωρο βλέπουμε...
...Μένουμε στην Ερμούπολη. Δεν είναι η πρώτη φορά που την επισκεπτόμαστε. Ήμασταν εδώ και πέρυσι το καλοκαίρι, και πρόπερσι το χειμώνα, και άλλες χρονιές, καλοκαίρια, Πάσχα, με καύσωνες και με χειμωνιάτικες ψύχρες, με ανοιξιάτικες λιακάδες, αλλά και καταιγίδες, με άπνοια και με βοριάδες, με τη θάλασσα απλώς να σε συντροφεύει μόνο με τη θέα της και τον ήχο της, ή τώρα να σε καλεί συνεχώς για να σε παρηγορήσει στην αγκαλιά της, μιας και η φετινή παρατεταμένη ζέστη και υγρασία δεν αντέχεται. Θέλω να πω ότι την Ερμούπολη την έχουμε περπατήσει με όλες τις εικόνες της, με όλα τα χρώματά της, με όλους τους ήχους της, αλλά και με τα αισθήματα που όλα αυτά μας γέννησαν. Και φυσικά και την Άνω Σύρα, που κι αυτήν την τόσο διαφορετική, για λόγους οικονομίας της έκφρασης, Ερμούπολη τη λογαριάζουμε.
Αυτός, λοιπόν, ο "διπλός" οικισμός πάντα μας έδινε την αίσθηση ενός ευρωπαϊκού πολιτισμού που στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της Ελλάδας έχει χαθεί. Ανοίγω παρένθεση: στις άλλες πόλεις, με εξαίρεση τα παλιά τους κομμάτια που σε ελάχιστες διασώζονται, μόνο νύξεις μπορεί το μάτι, κι αυτό πολύ ευαίσθητο και επί τούτου ενεργητικό, να διακρίνει. Στην Ερμούπολη αυτό δεν συμβαίνει. Είναι εντυπωσιακό που έστω σαν σκηνικό αυτή η πόλη αποπνέει συνολικά αυτό το ευρωπαϊκό άρωμα. Στους αστούς των προσφύγων του 1821,1822 και μετά (Χιώτες, Ψαριανοί, Μικρασιάτες και Κρητικοί του 19ου αιώνα) "χρωστάει" αυτόν τον αέρα της Ευρώπης. Αλλά και στην Άνω Σύρα, την καθολική, αναπνέει κανείς αυτόν τον ευρωπαϊκό αέρα, απλώς εκεί η κλίμακα είναι πολύ πιο μικρή, υπηρετική και χρηστική για τον βίο των ιδρυτών της - οχυρό έφτιαξαν για να αμύνονται στους πειρατές και μετά αισθητικώς να ζουν...
... Επιτέλους δεν υπάρχουν φωτεινές επιγραφές-κράχτες στα μαγαζιά, κάθετες στο πεζοδρόμιο και στο δρόμο, που "βγάζουν" μάτι στο βλέμμα του περιηγητή και έχουν μετατρέψει με την αυθαίρετη πολυχρωμία τους την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο κ.ά. πόλεις μας σε βλαχο-Λας Βέγκας και σε κακόγουστες πόλεις της αμερικανικής επαρχίας. Δεύτερη παρένθεση: δεν είμαστε εχθροί του american way of life, πώς μπορεί να είναι κανείς εχθρός του μπλου-τζιν, του ροκ, της τζαζ, κλπ., αλλά οι νεοέλληνες ό,τι πιο κακόγουστο απ' την Αμερική, αυτό βρήκαν ν' αντιγράψουν (πχ. τα κίτρινα ταξί της Αθήνας, τα γυάλινα εμπορικά κέντρα και τα multiplex cinemas). Κλείνω την παρένθεση: αναρωτιέμαι λοιπόν, μα δεν μπορεί ο πελάτης να βρει χωρίς αυτήν τη φωτεινή κακογουστιά το μαγαζί που ψάχνει; Μια επιτοίχια ζωγραφισμένη επιγραφή, απλώς με μια λάμπα φωτισμένη, δεν αρκεί σ' ένα μαγαζί για να δηλώσει την παρουσία του; Πρέπει και να την κραυγάζει;...
Μια πόλη είναι και οι ήχοι της... Ευτυχώς όσες βραδιές περπατήσαμε στο λιμάνι τ' αυτιά μας δεν "πληγώθηκαν" από τα "άι γαβ γιου ντάρλινγκ" ελληνικά σουξέ ή από το ντάμπα-ντούμπα των ντάνσιν ξένων χιτς. Να έπαιξε ρόλο ότι γινόταν στην πόλη το 6ο Φεστιβάλ κλασικής μουσικής, στο θέατρο "Απόλλων"; Πάντως ήταν καλύτερο, στις βραδυνές σου βόλτες να ακούς από τις παρέες στα μαγαζιά - κι ας ήταν για εκατομμυριοστή φορά - τη "Φραγκοσυριανή" ή "Τα ματόκλαδά σου λάμπουν" από το "Σφύριξα κι έληξες" ή "τις τσούλες" της Βίσση και "άλλα αριστουργήματα" της τελευταίας εγχώριας εσοδείας...
...Μπράβο πάντως στους διοργανωτές του Φεστιβάλ για τα τρεις συναυλίες που απολαύσαμε (μείναμε μόνο την πρώτη εβδομάδα του φεστιβάλ), μπράβο και για τους μουσικούς που προσκάλεσαν, μπράβο και για το επίπεδο των ερμηνειών τους. Οι μουσικές που πλαισιώνουν το γραφτό μας είναι από έργα που ακούσαμε αυτές τις τρεις μέρες που δώσαμε το "παρών" στον "Απόλλωνα", και οι εκτελέσεις από το Artis Piano Trio, από τον Άρη Γαρουφαλή, τους Τούρκους Kizilay και Altun, την Αγγέλα Γιαννάκη, τον Γιάννη Βακαρέλη και τους μουσικούς της Royal Danish Opera ήταν συγκροτημένες ερμηνείες, αξιοσέβαστες και στο ενημερωμένο μουσικόφιλο αθηναϊκό κοινό - ισχυρό ποσοστό του κοινού ήταν, κι αυτό είναι ένα ζήτημα, αθηναϊκό. Ίσως πρέπει να προβληματίσει τους διοργανωτές η ολίγιστη παρουσία των Συριανών από τις συναυλίες. Η παροιμία "άμα δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό..." μπορεί να κινητοποιήσει τους διοργανωτές στην αναζήτηση τρόπων προσέλκυσης του συριανού κοινού στην κλασική μουσική / εντάξει είναι θέμα παιδείας, αλλά αν περιμένουμε το κράτος να δράσει...
Ακολουθεί και μέρος Β' για τις διακοπές στη Σύρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου