· Δύο ποιήματα του αργεντινού φιλέλληνα ποιητή
Οράσιο Καστίγιο (1934 -5/7/2010)
Ο Αγχίσης στους ώμους
Όλοι κουβαλάμε, σαν τον Αινεία, τον πατέρα μας στους ώμους.
Όταν είμαστε ακόμα αδύναμοι, το βάρος του μας εμποδίζει στην πορεία,
αλλά ύστερα γίνεται όλο και πιο ελαφρύ,
ώσπου μια μέρα παύει να γίνεται αισθητό
και αντιλαμβανόμαστε ότι έχει πεθάνει.
Τότε τον εγκαταλείπουμε για πάντα
σε μια στροφή του δρόμου
και σκαρφαλώνουμε στους ώμους του παιδιού μας.
Για να απαγγελθεί στη βάρκα του Χάροντα
Το τοπίο είναι πιο όμορφο από ό,τι είχαμε
φανταστεί:
αυτά τα τείχη που πέφτουν κατακόρυφα πάνω μας,
εκείνος ο μαύρος ήλιος που βασιλεύει πάνω από τη λίμνη,
Όμως αυτό το μεταλλικό νόμισμα ανάμεσα στα δόντια,
αυτός ο οβολός που οφείλουμε να δαγκώνουμε ως το τέρμα του ταξιδιού,
Να τραγουδήσει γι’ αυτές τις θλιμμένες ψυχές που κάθονται στον πάγκο,
καθώς ο ναύκληρος σημαίνει με το μαστίγιο το τέμπο,
καθώς παραγγέλλει να κωπηλατούν χωρίς αναπαμό,
κάθε φορά πιο γερά, κάθε φορά πιο γρήγορα, πιο πέρα από το φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου