"...Ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα να ζω στο σώμα του Άμλετ για τους εννιά μήνες που διήρκεσαν οι παραστάσεις. Τη μεγαλύτερη συμβουλή μου την έδωσε ένας άλλος ηθοποιός που τον ερμήνευσε. Μου είπε: "Δεν παίζεις εσύ τον ρόλο, ο ρόλος σε παίζει". Φαντάζομαι πως έτσι ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Και σε κάνει να κοιτάξεις τον κόσμο κάπως πιο ποιητικά. Ερμηνεύοντάς τον κάθε βράδυ, ήταν για μένα μια εμπειρία κάθαρσης. Και ένας τρόπος να ξορκίσω τους δαίμονές μου.
- Χρησιμοποιείτε τις θεατρικές τεχνικές σας όταν γυρίζετε ταινίες, όπως το "Closer", που ήταν βασισμένο στο γνωστό θεατρικό έργο του Μάρμπερ;
"Ναι. Θυμάμαι όταν είδα τον Μάικλ Κέιν σε ένα master-class που έκανε στην τηλεόραση. Ήμουν πολύ νέος τότε και τον άκουσα να συγκρίνει το παίξιμο στο θέατρο μ' εκείνο στον κινηματογράφο. Έλεγε πως το παίξιμο στο θέατρο ήταν εγχείρηση με νυστέρι, ενώ στον κινηματογράφο εγχείρηση με λέιζερ. Τότε σκέφτηκα πως ήταν πολύ σωστό. Με την έννοια ότι στο θέατρο υπάρχει μια κλίμακα που πρέπει να γεμίζεις, ενώ στην οθόνη πρέπει να αφαιρείς και να αφήνεις να βγούνε πολύ λίγα πράγματα προς τα έξω. Όμως τώρα πια έχω άλλη γνώμη: Είναι σχεδόν το αντίθετο. Έχω δει ανθρώπους στη σκηνή να μεταδίδουν τεράστιες ποσότητες αισθημάτων με ελάχιστο εσωτερικό παίξιμο και το κοινό να κρατά την αναπνοή του. Κι έχω δει μεγάλες ερμηνείες στην οθόνη, που μπορεί να κατηγορηθούν ως θεατρικές, να συγκινούν και να παρασύρουν με την ίδια δύναμη. Για μένα ο κινηματογράφος μπορεί να συλλάβει την αληθινή ζωή, τον ρεαλισμό της. Αλλά, πολλές φορές, υπάρχουν καταστάσεις που μοιάζουν να είναι μεγαλύτερες από την πραγματική ζωή. Πώς μπορείς να μεταφέρεις στην οθόνη χωρίς να μοιάζει με παντομίμα, να φαίνεται ψεύτικο; Είναι μεγάλη πρόκληση"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου