"Περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις" γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ (Καθημερινή, 23/12/2014)

.............................................................

Περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις

γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Καθημερινή, 23/12/2014

Οταν, για τις ανάγκες της συνεννόησης και φυσικά δίχως την παραμικρή πρόθεση υποτίμησης, προσφεύγουμε στον όρο «απλοί άνθρωποι», συμφωνούμε πάνω-κάτω ποιον ανθρώπινο τύπο έχουμε κατά νουν: όσους δεν διαθέτουν «αποκλειστικές πληροφορίες», δεν έχουν φανερές ή κρυφές επαφές με κέντρα και παράκεντρα, ό,τι ξέρουν από περιβάλλον έχει να κάνει με την οικογένειά τους και τη φύση γύρω τους και όχι με την αυλή κάποιων σπουδαίων ή σπουδαιοφανών, δεν πολυδιαβάζουν εφημερίδες, ακούνε κυρίως μουσική στο ραδιόφωνο, στη δε τηλεόραση βλέπουν ειδήσεις ή στρογγυλά τραπέζια μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις, σεισμούς, κατακλυσμούς κ.λπ. Επιπλέον, δεν ανήκουν στην πολυπληθή κατηγορία των ξερολιστών, αυτών που, εμπιστευόμενοι ανεπιφύλακτα την «έκτη αίσθησή» τους ή τις παραπανίσιες στροφές του μυαλού τους, κόβουν απότομα κάθε κουβέντα, με μαχαίρι τη φρασούλα «σ’ εμένα τα λες αυτά;», εναλλακτική της πρότασης «ξέρεις ποιος είμαι ’γώ ρε;».
Αυτοί λοιπόν οι απλοί άνθρωποι, όχι αφελείς αλλά κάπως απόμακροι από το καθημερινό επικοινωνιακό βουητό, μάλλον αδυνατούν να στρώσουν σ’ ένα μικρό διήγημα, συνεκτικό, με νόημα, με αρχή, μέση και τέλος, τα αμέτρητα θραύσματα αλληλοαναιρούμενων πληροφοριών και τα αλληλοσυγκρουόμενα σενάρια που βομβαρδίζουν την ακοή τους από το πρωινό της Παρασκευής. Και δικανική εμπειρία να είχαν, δίχως όλον τον όγκο των ατιθάσευτων στοιχείων στη διάθεσή τους, αλλά και λίγο χρόνο για έναν πρόχειρο έστω έλεγχο, δύσκολα θα κατέληγαν σε πόρισμα. Γι’ αυτό και δεν μπορούν παρά να ομολογήσουν οι απλοί μας άνθρωποι πόσο βαθιά τούς εντυπωσίασαν τα αξιοθαύμαστα κυβερνητικά, κομματικά και δημοσιογραφικά αντανακλαστικά: πριν καν γίνουν γνωστά τα στοιχειώδη της υπόθεσης, της καταγγελίας του βουλευτή των ΑΝΕΛ Π. Χαϊκάλη για απόπειρα εξαγοράς του, οι πολύξεροι (δηλαδή όσοι πρώτα αποφασίζουν και κατόπιν ρίχνουν μια γρήγορη ματιά στο χαρτομάνι) είχαν μοιράσει ρόλους (θεωρήθηκε μάλιστα επιβαρυντική η ίδια η ιδιότητα του ηθοποιού) και είχαν προχωρήσει στην ετυμηγορία τους. Ωστε να τίθεται λογικότατα το ερώτημα: Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε τη Δικαιοσύνη; Ερώτημα δεύτερο: Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε μιαν ανεξάρτητη Δικαιοσύνη;
Στα δύο αυτά ερωτήματα οι απλοί άνθρωποι σίγουρα δεν θα απαντούσαν ποτέ «Δεν γνωρίζω / Δεν απαντώ». Αντίθετα, δεν θα δίσταζαν να πουν «δεν γνωρίζω» σε πολλά άλλα. Ας πούμε, ποιος είναι τελικά ο κ. Αποστολόπουλος; Ο πολύπειρος εξπέρ των οικονομικών που χρημάτισε σύμβουλος πρωθυπουργών και αρχηγών κομμάτων ή ένας άνθρωπος που «δεν έχει τις πνευματικές ικανότητες για να καταφέρει να στήσει μια υπόθεση δωροδοκίας», όπως είπε στα κανάλια ο κ. Τόμπρας, αυτοσυστηθείς ως επιστήθιος φίλος του, πρόεδρος κάποιου «κινήματος» (άλλο ένα…) με το ωραίο όνομα «Υπέρβαση»; Αρκεί η παρεμβολή του σεσημασμένου συνωμοσιολόγου κ. Καμμένου για να κριθεί αβαρής η υπόθεση; Κι ύστερα, θα ρωτούσαν με τη σειρά τους οι απλοί άνθρωποι ποιος «κίνδυνος της χώρας» δικαιώνει τον διαγγελματικό εκμαυλισμό δι’ υπουργικών θώκων;