..............................................................
Ο σταυρός, το στέμμα και ο Ρεαλ-ισμός
γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Οσοι απεχθάνονται τα βασιλικά
καθεστώτα, θεωρώντας τα αντιδραστικά κατάλοιπα του παρελθόντος, πρέπει
να χάρηκαν πολύ τις μέρες που πέρασαν. Το ίδιο και όσοι εχθρεύονται τις
θρησκείες, πιστεύοντας ότι αποτελούν μεταμφιεσμένους εξουσιαστικούς
μηχανισμούς, επίσης αντιδραστικούς, και προσθέτοντας ότι άλλο πίστη κι
άλλο θρησκεία, άλλο μεταφυσική κι άλλο οργανωμένο σύστημα συμφερόντων,
που φτάνει ώς την ίδρυση τραπεζών με το όνομα «Σάντο Σπίριτο» (ή «Χόλι
Σπίριτ»). Χάρηκαν λοιπόν οι αντιβασιλικοί και οι θρησκειομάχοι, που
συνήθως ανήκουν στην ίδια πνευματική παράταξη. Και όχι ειδικά στην
Ελλάδα, την Ισπανία ή κάποια άλλη χώρα. Αλλά όπου γης.
Εντελώς απροσδόκητη η χαρά τους. Ουρανοκατέβατη σαν τα λέμε. Τούς την πρόσφερε ακουσίως ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα ονόματα παγκοσμίως, ένα πανίσχυρο μπραντνέιμ: το όνομα Ρεάλ. Ρεάλ Μαδρίτης. Η βασιλική βεβαίως Ρεάλ. Αλλά και η Ρεάλ του Φράνκο, όπως δεν έπαψαν ποτέ να θυμίζουν Μπαρτσελονέζοι και Βάσκοι. «Ο μεγαλύτερος σύλλογος του 20ού αιώνα», κατά τη ΦΙΦΑ. Οι «μερένγκες», οι «λευκοί», οι «Βικίνγκος», οι «Γκαλάκτικος». Η Ρεάλ με τα αμέτρητα τρόπαια. Με τα αμέτρητα χρέη επίσης. Και με τα πολλά αστέρια στην εκάστοτε σύνθεσή της. Τώρα, Κριστιάνο Ρονάλντο, Μπέιλ, Χάμες Ροντρίγκες, Μπενζεμά. Πιο πίσω, Ζιντάν, Φίγκο, Ρομπέρτο Κάρλος, α, και ο Μπέκαμ. Και ακόμα πιο πίσω, Πούσκας, Κοπά, Ντι Στέφανο. Τις φανέλες τους τις φόρεσαν και τις φοράνε με καμάρι αναρίθμητα πιτσιρίκια, ανάμεσά τους και παιδιά του πολέμου. Επίσης όπου γης.
Εν συντομία το πρόσφατο περιστατικό, για όσους δεν έτυχε να το πληροφορηθούν. Η Ρεάλ, κολοσσός με πήλινα πόδια (κάτι σαν τις ελληνικές ομάδες επί χίλια), με πολλές εις βάρος της καταγγελίες για πλάγια ενίσχυσή της με θαλασσοδανεισμένο κρατικό χρήμα και κατασπατάλησή του στο παζάρι του μεταγραφικού εντυπωσιασμού, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Εθνική Τράπεζα του Αμπου Ντάμπι, της πρωτεύουσας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων· με έναν αυθεντικό κολοσσό δηλαδή. Οι πάμπλουτοι Αραβες έγιναν χορηγοί του ποδοσφαιρικού τμήματος της ομάδας, αφού πρώτα επέβαλαν τον όρο τους· έναν όρο που στα μάτια των αγαθών αυτού του κόσμου (πιθανότατα και στα μάτια των οπαδών της Ρεάλ και των ανά τον κόσμο φίλων της) θα φαινόταν απαράδεκτος, προσβλητικός, ταπεινωτικός, ιταμός κτλ.: να αλλάξει η ομάδα το έμβλημά της. Να το πετσοκόψει. «Για να μην ενοχληθούν οι μουσουλμάνοι», σύμφωνα με την εξήγηση που έδωσε ο πρόεδρος της Ρεάλ, ο καπάτσος κ. Φλορεντίνο Πέρεθ.
Δεν ήταν μικρή η αλλαγή που έπρεπε να γίνει στο σήμα κατατεθέν μιας ομάδας που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Ισπανίας (η Μπάρτσα είναι άλλη ιστορία). Επρεπε να φύγει ο σταυρός από το στέμμα. Το στέμμα της ισπανικής βασιλείας, η οποία, ακριβώς δι’ αυτού του σταυρού, ορίζεται και δοξολογείται ως ελέω Θεού καθεστώς. Το στέμμα-σύμβολο της ίδιας της βασιλευόμενης Ισπανίας. Και έφυγε ο σταυρός. Τον διέγραψαν. Με μία και μόνο κίνησή του, ο κ. Πέρεθ κατάφερε κατά του θεσμού της βασιλείας και συνάμα κατά του χριστιανισμού ένα πλήγμα τόσο βαρύ που θα ικανοποιούσε απόλυτα όλους τους βασιλειομάχους και αρνησίθρησκους αυτού του κόσμου· σε όποια εποχή κι αν έζησαν, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν στοχάστηκαν ή πολέμησαν για την ελευθερία του ανθρώπου, για την αποδέσμευσή του από τις ποικίλες εκδοχές της «ειμαρμένης».
Ο Μαδριλένος πρόεδρος, αποδεχόμενος ασμένως την αραβική οικονομική πρόταση, με όλες τις σοβαρές πολιτικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές συνέπειές της, ουσιαστικά αποκαθήλωσε την ίδια στιγμή τη βασιλεία και τον χριστιανισμό. Τις έκρινε πουκάμισα αδειανά. Ενδεχομένως υπολόγισε (στα μαθηματικά που ορίζουν οι θρυλούμενοι σαν ακαταμάχητοι «νόμοι της ελεύθερης αγοράς») ότι κι αν ακόμα προσέθετε τη συμβολική αξία τους, το άθροισμά τους θα υπολειπόταν κατά πολύ της αραβικής χορηγίας, το ύψος της οποίας δεν έγινε επακριβώς γνωστό. Το μεν πνεύμα αήρ, η δε ύλη σαγήνη, αυτό φαίνεται πως είναι το δόγμα του ανενδοίαστου προέδρου, που μοιάζει να έχει απαλλαγεί από προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες. Σκέφτηκε δηλαδή ο άνθρωπος και έδρασε με ασύλληπτο κυνισμό, με βουλιμικό συμφεροντολογικό πνεύμα, με παγερή αδιαφορία για το κοινό αίσθημα, με περιφρόνηση για τους θεσμούς της πατρίδας του και τα κραταιά σύμβολά της. Χάριν συνεννοήσεως, όλα τούτα θα μπορούσαμε να τα προσδιορίσουμε με το περιληπτικό όνομα «ρεαλ-ισμός». Ονομα και πράμα καθώς λένε. Με τον ίδιο ρεαλ-ισμό άλλωστε συζητούσε ο πρόεδρος τις ίδιες περίπου ημέρες με επενδυτικό όμιλο επίσης από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα· ήθελε κι αυτός να γίνει χορηγός της ομάδας, αρκεί το όνομά του, τα αρχικά του, να γινόταν μέρος του ονόματος (ή και το όλον) του θρυλικού γηπέδου της Ρεάλ, του «Σαντιάγο Μπερναμπέου». «Νο πρόμπλεμ».
Η Ρεάλ είναι κράτος εν κράτει. Αυτό ισχύει για πολλές ομάδες παγκοσμίως, ιδίως σε χώρες όπου οι νόμοι υπάρχουν για να καταπατώνται, όχι σαν τη δική μας δηλαδή. Κεφαλαιοποιώντας τη δημοτικότητά τους, δανείζουν μέρος της ισχύος τους στην εκάστοτε κυβέρνηση, αποσπώντας ζεστό χρήμα, συγκάλυψη των ανομιών τους (υπάρχουν κι αλλού βλέπετε «ιστορικοί σύλλογοι» με «ηρωικούς λαούς» πίσω τους), γερό μερίδιο σε δημόσια έργα, διαύλους επικοινωνίας και άλλα τινά. Επιπλέον, η Ρεάλ, όπως και ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ, η Μπόκα Τζούνιορς, η Σάντος κ.ο.κ., είναι ιδέα (αμέσως υλοποιούμενη) και θρησκεία. Με δικό της «πιστεύω» και δικούς της ύμνους· με ιδιαίτερες τελετές μύησης και αυστηρή ιεραρχία στο πλήθος των οργανωμένων πιστών. Με τη σιγουριά λοιπόν ότι προέχει η ομάδα του (και ο προεδρικός του θώκος), ο κ. Πέρεθ –κάθε Πέρεθ– δεν είχε λόγους δισταγμού. Και όπως μετά τους Δίδυμους Πύργους αφαιρέθηκαν από το πακέτο του Κάμελ οι μιναρέδες «για να μην προκαλούνται οι χριστιανοί», έτσι τώρα ο Ρεαλιστής πρόεδρος έσβησε τον σταυρό «για να μην προκαλούνται οι μουσουλμάνοι», τους οποίους τόσο οι ίδιοι οι ηγέτες τους (πολιτικοί, οικονομικοί και πνευματικοί) όσο και οι Δυτικοί τούς θεωρούν συλλήβδην εγκάθειρκτους της ανωριμότητας, σκλάβους ενός δήθεν αναπόδραστου φανατισμού και εσαεί ανάξιους να ζήσουν τον δικό τους Διαφωτισμό.
Ποιος «πόλεμος πολιτισμών και θρησκειών». Ενας ο πολιτισμός: του χρήματος, του κέρδους, της απληστίας. Και εις θεός μέγας: ο Μαμμωνάς. Πρέπει πάντως να λυπάται κανείς που δεν ήταν και οι κονκισταδόρες τόσο ευγενικοί και ανεκτικοί με τους «άπιστους» όσο οι Ρεαλιστές απόγονοί τους.
Εντελώς απροσδόκητη η χαρά τους. Ουρανοκατέβατη σαν τα λέμε. Τούς την πρόσφερε ακουσίως ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα ονόματα παγκοσμίως, ένα πανίσχυρο μπραντνέιμ: το όνομα Ρεάλ. Ρεάλ Μαδρίτης. Η βασιλική βεβαίως Ρεάλ. Αλλά και η Ρεάλ του Φράνκο, όπως δεν έπαψαν ποτέ να θυμίζουν Μπαρτσελονέζοι και Βάσκοι. «Ο μεγαλύτερος σύλλογος του 20ού αιώνα», κατά τη ΦΙΦΑ. Οι «μερένγκες», οι «λευκοί», οι «Βικίνγκος», οι «Γκαλάκτικος». Η Ρεάλ με τα αμέτρητα τρόπαια. Με τα αμέτρητα χρέη επίσης. Και με τα πολλά αστέρια στην εκάστοτε σύνθεσή της. Τώρα, Κριστιάνο Ρονάλντο, Μπέιλ, Χάμες Ροντρίγκες, Μπενζεμά. Πιο πίσω, Ζιντάν, Φίγκο, Ρομπέρτο Κάρλος, α, και ο Μπέκαμ. Και ακόμα πιο πίσω, Πούσκας, Κοπά, Ντι Στέφανο. Τις φανέλες τους τις φόρεσαν και τις φοράνε με καμάρι αναρίθμητα πιτσιρίκια, ανάμεσά τους και παιδιά του πολέμου. Επίσης όπου γης.
Εν συντομία το πρόσφατο περιστατικό, για όσους δεν έτυχε να το πληροφορηθούν. Η Ρεάλ, κολοσσός με πήλινα πόδια (κάτι σαν τις ελληνικές ομάδες επί χίλια), με πολλές εις βάρος της καταγγελίες για πλάγια ενίσχυσή της με θαλασσοδανεισμένο κρατικό χρήμα και κατασπατάλησή του στο παζάρι του μεταγραφικού εντυπωσιασμού, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Εθνική Τράπεζα του Αμπου Ντάμπι, της πρωτεύουσας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων· με έναν αυθεντικό κολοσσό δηλαδή. Οι πάμπλουτοι Αραβες έγιναν χορηγοί του ποδοσφαιρικού τμήματος της ομάδας, αφού πρώτα επέβαλαν τον όρο τους· έναν όρο που στα μάτια των αγαθών αυτού του κόσμου (πιθανότατα και στα μάτια των οπαδών της Ρεάλ και των ανά τον κόσμο φίλων της) θα φαινόταν απαράδεκτος, προσβλητικός, ταπεινωτικός, ιταμός κτλ.: να αλλάξει η ομάδα το έμβλημά της. Να το πετσοκόψει. «Για να μην ενοχληθούν οι μουσουλμάνοι», σύμφωνα με την εξήγηση που έδωσε ο πρόεδρος της Ρεάλ, ο καπάτσος κ. Φλορεντίνο Πέρεθ.
Δεν ήταν μικρή η αλλαγή που έπρεπε να γίνει στο σήμα κατατεθέν μιας ομάδας που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Ισπανίας (η Μπάρτσα είναι άλλη ιστορία). Επρεπε να φύγει ο σταυρός από το στέμμα. Το στέμμα της ισπανικής βασιλείας, η οποία, ακριβώς δι’ αυτού του σταυρού, ορίζεται και δοξολογείται ως ελέω Θεού καθεστώς. Το στέμμα-σύμβολο της ίδιας της βασιλευόμενης Ισπανίας. Και έφυγε ο σταυρός. Τον διέγραψαν. Με μία και μόνο κίνησή του, ο κ. Πέρεθ κατάφερε κατά του θεσμού της βασιλείας και συνάμα κατά του χριστιανισμού ένα πλήγμα τόσο βαρύ που θα ικανοποιούσε απόλυτα όλους τους βασιλειομάχους και αρνησίθρησκους αυτού του κόσμου· σε όποια εποχή κι αν έζησαν, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν στοχάστηκαν ή πολέμησαν για την ελευθερία του ανθρώπου, για την αποδέσμευσή του από τις ποικίλες εκδοχές της «ειμαρμένης».
Ο Μαδριλένος πρόεδρος, αποδεχόμενος ασμένως την αραβική οικονομική πρόταση, με όλες τις σοβαρές πολιτικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές συνέπειές της, ουσιαστικά αποκαθήλωσε την ίδια στιγμή τη βασιλεία και τον χριστιανισμό. Τις έκρινε πουκάμισα αδειανά. Ενδεχομένως υπολόγισε (στα μαθηματικά που ορίζουν οι θρυλούμενοι σαν ακαταμάχητοι «νόμοι της ελεύθερης αγοράς») ότι κι αν ακόμα προσέθετε τη συμβολική αξία τους, το άθροισμά τους θα υπολειπόταν κατά πολύ της αραβικής χορηγίας, το ύψος της οποίας δεν έγινε επακριβώς γνωστό. Το μεν πνεύμα αήρ, η δε ύλη σαγήνη, αυτό φαίνεται πως είναι το δόγμα του ανενδοίαστου προέδρου, που μοιάζει να έχει απαλλαγεί από προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες. Σκέφτηκε δηλαδή ο άνθρωπος και έδρασε με ασύλληπτο κυνισμό, με βουλιμικό συμφεροντολογικό πνεύμα, με παγερή αδιαφορία για το κοινό αίσθημα, με περιφρόνηση για τους θεσμούς της πατρίδας του και τα κραταιά σύμβολά της. Χάριν συνεννοήσεως, όλα τούτα θα μπορούσαμε να τα προσδιορίσουμε με το περιληπτικό όνομα «ρεαλ-ισμός». Ονομα και πράμα καθώς λένε. Με τον ίδιο ρεαλ-ισμό άλλωστε συζητούσε ο πρόεδρος τις ίδιες περίπου ημέρες με επενδυτικό όμιλο επίσης από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα· ήθελε κι αυτός να γίνει χορηγός της ομάδας, αρκεί το όνομά του, τα αρχικά του, να γινόταν μέρος του ονόματος (ή και το όλον) του θρυλικού γηπέδου της Ρεάλ, του «Σαντιάγο Μπερναμπέου». «Νο πρόμπλεμ».
Η Ρεάλ είναι κράτος εν κράτει. Αυτό ισχύει για πολλές ομάδες παγκοσμίως, ιδίως σε χώρες όπου οι νόμοι υπάρχουν για να καταπατώνται, όχι σαν τη δική μας δηλαδή. Κεφαλαιοποιώντας τη δημοτικότητά τους, δανείζουν μέρος της ισχύος τους στην εκάστοτε κυβέρνηση, αποσπώντας ζεστό χρήμα, συγκάλυψη των ανομιών τους (υπάρχουν κι αλλού βλέπετε «ιστορικοί σύλλογοι» με «ηρωικούς λαούς» πίσω τους), γερό μερίδιο σε δημόσια έργα, διαύλους επικοινωνίας και άλλα τινά. Επιπλέον, η Ρεάλ, όπως και ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ, η Μπόκα Τζούνιορς, η Σάντος κ.ο.κ., είναι ιδέα (αμέσως υλοποιούμενη) και θρησκεία. Με δικό της «πιστεύω» και δικούς της ύμνους· με ιδιαίτερες τελετές μύησης και αυστηρή ιεραρχία στο πλήθος των οργανωμένων πιστών. Με τη σιγουριά λοιπόν ότι προέχει η ομάδα του (και ο προεδρικός του θώκος), ο κ. Πέρεθ –κάθε Πέρεθ– δεν είχε λόγους δισταγμού. Και όπως μετά τους Δίδυμους Πύργους αφαιρέθηκαν από το πακέτο του Κάμελ οι μιναρέδες «για να μην προκαλούνται οι χριστιανοί», έτσι τώρα ο Ρεαλιστής πρόεδρος έσβησε τον σταυρό «για να μην προκαλούνται οι μουσουλμάνοι», τους οποίους τόσο οι ίδιοι οι ηγέτες τους (πολιτικοί, οικονομικοί και πνευματικοί) όσο και οι Δυτικοί τούς θεωρούν συλλήβδην εγκάθειρκτους της ανωριμότητας, σκλάβους ενός δήθεν αναπόδραστου φανατισμού και εσαεί ανάξιους να ζήσουν τον δικό τους Διαφωτισμό.
Ποιος «πόλεμος πολιτισμών και θρησκειών». Ενας ο πολιτισμός: του χρήματος, του κέρδους, της απληστίας. Και εις θεός μέγας: ο Μαμμωνάς. Πρέπει πάντως να λυπάται κανείς που δεν ήταν και οι κονκισταδόρες τόσο ευγενικοί και ανεκτικοί με τους «άπιστους» όσο οι Ρεαλιστές απόγονοί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου