Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Η Ευρώπη έχει το πρόβλημα, η Ευρώπη όπως την ξέρουμε είναι το πρόβλημα"* γράφει ο Κώστας Κουτσουρέλης (https://www.facebook.com/kostas.koutsourelis, 1/12/2014)

...............................................................


Η Ευρώπη έχει το πρόβλημα, η Ευρώπη όπως την ξέρουμε είναι το πρόβλημα*


γράφει ο Κώστας Κουτσουρέλης


Απ' άκρη σ' άκρη της Ευρώπης, τα πολιτικά συστήματα ξεχαρβαλώνονται. Πρώην πρωθυπουργοί φυλακίζονται (Πορτογαλία), χώρες-πρότυπα κλυδωνίζονται κυβερνητικά (Σουηδία), τα αποσχιστικά κινήματα φουντώνουν (Βρετανία, Ισπανία), μεγάλες χώρες παραπαίουν (Γαλλία, Ιταλία), ο δεξιός και ο αριστερός λαϊκισμός προελαύνει. Πέντε χρόνια κρίσης και αβεβαιότητας ήταν αρκετά για να ρίξουν σε υπαρξιακή δοκιμασία το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τα επιτεύγματά του. Σχεδόν παντού, οι Βρυξέλλες και τα θέσμιά τους αντιμετωπίζονται ως μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
"Το φιλελεύθερο κράτος ζει από προυποθέσεις που αυτό το ίδιο δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί", έγραφε ένας μεγάλος Γερμανός συνταγματολόγος, ο Ερνστ Βόλφγκανγκ Μπαικενφαίρντε μισόν αιώνα πριν. Χωρίς εσωτερικές συνεκτικές δυνάμεις, αποκομμένο από το όποιο ύπερθεν νόημα, με διαλυμένη την κοινωνική του ομοιογένεια, εξαρτά την μακροημέρευσή του αποκλειστικά από την εκπλήρωση "της ευδαιμονιστικής βιοτικής προσδοκίας των πολιτών του". (η υπογράμμιση με την έντονη γραμματοσειρά δική μου)

Με άλλα λόγια: οι δυτικές δημοκρατίες είναι ευάλωτες όσο ίσως κανένα άλλο κρατικό μόρφωμα της ιστορίας. Το φιλελεύθερο κράτος που παύει πλέον να εγγυάται και να εξασφαλίζει την κοινωνική ευημερία, χάνει αμέσως τη νομιμοποίησή του.
"Πού θα στηριχθεί αυτό το κράτος την ώρα της (οικονομικής) κρίσης;» ρωτούσε ο Μπαικφαίρντε το 1964. Πενήντα χρόνια αργότερα, απάντηση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.


*Σημείωση/σχόλιο: Ο τίτλος στο πολύ καλό κείμενο του κ. Κώστα Κουτσουρέλη είναι δικός μου και ελπίζω να ερμηνεύει πιστά την ουσία του κειμένου του. Το ίδιο εύχομαι και για την ξεχωριστή υπογράμμιση. Το μόνο που έχω να προσθέσω διευκρινιστικά ότι παγίδα και για την Δεξιά και για την Αριστερά είναι ακριβώς η προσδοκία και η επιδίωξη της ανάπτυξης με όλες τις δυνάμεις που διαθέτει ο σύγχρονος άνθρωπος (ψυχικές-συναισθηματικές, γνωστικές, τεχνολιγικές). Αυτός ο στόχος πρέπει, όχι τώρα,  χ τ ε ς  να αναθεωρηθεί και να αντικατασταθεί από το ανθρώπινο μέτρο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: