...........................................................
Θυμός χωρίς προσδοκία = ΣΥΡΙΖΑ;
Από την προσέλευση του Αλ. Τσίπρα στο συνέδριο του
Ελληνοαμερικανικού επιμελητηρίου |
Διερωτάται κορυφαίος συντάκτης
αυτής της εφημερίδας (η οποία, με ανεκτικότητα, φιλοξενεί και τις δικές
μου απόψεις): «Πώς γίνεται οι δημοσκοπήσεις να αναδεικνύουν σημαντικό
προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα να καταγράφεται πλειοψηφική
εναντίωση στις πρόωρες εκλογές; Υπάρχει, πλην εκλογών, άλλος τρόπος
απομάκρυνσης μιας αποδοκιμαζόμενης κυβέρνησης;».
Η αντιφατικότητα, βέβαια, δεν είναι σπάνια στη
συμπεριφορά των λαών. Π.χ. το 1992 ο λαός της Δανίας, με δύο
δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν χρονικά εγγύτατα, πήρε δύο διαμετρικά
αντίθετες αποφάσεις στο θέμα της επικύρωσης της συνθήκης του Μάαστριχτ.
Ωστόσο σήμερα, στη δική μας περίπτωση, ουδεμία αντίφαση υπάρχει. Ναι μεν
τα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται (όχι βέβαια με
τις 10 ή 11 μονάδες που ανακαλύπτουν κάποιοι ευφάνταστοι, συχνά
διαψευδόμενοι, δημοσκόποι/οιωνοσκόποι, αλλά πάντως καθαρά και με
διευρυνόμενη τάση, η οποία τον φέρνει περί το 32%, εφόσον οι εκλογές
γίνουν στις αρχές του 2015). Οι ίδιες δημοσκοπήσεις, όμως, αποκαλύπτουν
ότι το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας δεν προβλέπει με αυτόν βελτίωση
της μοίρας του. Οπότε δεν επείγεται να τον δει στην εξουσία…
Τότε, όμως, γιατί τον «επιβραβεύει» με την
προαναφερόμενη πρόθεση ψήφου; Φοβάμαι πως εκεί βρίσκεται η παρανόηση…
Δεν τον επιβραβεύει και δεν τον πιστεύει. Μάλιστα, η προοπτική της
κυβερνητικής του παρουσίας σε πολλούς προκαλεί τρόμο. Απλά η κοινωνία
αισθάνεται –την ηθική κυρίως– υποχρέωση να τιμωρήσει τα κυβερνώντα
κόμματα. Και όταν μια συμπεριφορά επιβάλλεται ως ηθικό χρέος, οι
πρακτικές της συνέπειες περνούν σε δεύτερη μοίρα. Χωρίς, όμως, να
υπάρχει και βιασύνη για τη βίωση των –επίφοβων ή επικίνδυνων– αυτών
συνεπειών. Ετσι, λογικότατα, προκρίνεται ο συνδυασμός της ηθικής και
πολιτικής απαξίωσης των (σήμερα μαζί, χθες εναλλάξ) κυβερνώντων κομμάτων
με την κατά το δυνατόν χρονική απομάκρυνση της έλευσης των
μαθητευόμενων/επερχόμενων μάγων. Οι οποίοι, χωρίς να κουβαλάνε τις
αμαρτίες του παρελθόντος, μετέρχονται ωστόσο όλες τις αμαρτωλές μεθόδους
του για να φτάσουν στην εξουσία (κάτι που δημιουργεί την υποψία ότι το
–ηθικά απαξιωμένο και πολιτικά αποτυχημένο– χθες θα φαντάζει ως
συγκριτικά μικρό κακό, όταν το αύριο, αυτό που οι Συριζαίοι υπόσχονται,
θα έχει καταστεί πολιτικό σήμερα)…
Το γιατί, βέβαια, τα δύο σημερινά κόμματα εξουσίας
είναι ηθικά τόσο απαξιωμένα, ώστε η κοινωνία να τα καταδικάζει απόλυτα
–παρά την αποτροπή της ολοκληρωτικής κατάρρευσης της οικονομίας που,
ασφαλώς με αίμα πολύ, κακοτεχνίες απαράδεκτες και αδικίες αναρίθμητες,
κάποια στιγμή έδειξαν να πετυχαίνουν– είναι νομίζω προφανές: Δεν τους
καταλογίζεται μόνον ο ακραίος λαϊκισμός τού χθες, η ψηφοθηρική τους
παροχολογία και η χωρίς προνοητικότητα προσφυγή στην άμετρη δανειοληψία
που οδήγησαν στη σημερινή πραγματικότητα. Υπάρχουν και άλλοι,
ειδικότεροι λόγοι. Για παράδειγμα…
Ο αρχηγός της Ν.Δ. διαπόμπευσε σημαντικούς χθεσινούς
υπουργούς του κόμματός του –Βουλγαράκη, Παυλίδη, Ρουσόπουλο– ως ηθικά
αποκρουστικούς… Επέλεξε, όμως, ο ίδιος ως πρόεδρο της Βουλής άτομο που
στην εικοσιτετράωρη θητεία του στο αξίωμα έκανε μία μόνον πολιτική
πράξη, ιδιαίτερου οικογενειακού ενδιαφέροντος… Θεώρησε, επίσης, το εν
λόγω κόμμα τη δημιουργία σώματος αγροφυλάκων βασική προτεραιότητα σε μια
χώρα, τα δημόσια οικονομικά της οποίας βρίσκονταν ήδη υπό κατάρρευση.
Κ.ο.κ…
Ο δε άλλος κυβερνητικός εταίρος, αφού στο παρελθόν
ρουσφετολόγησε ασύστολα, σημαδεύεται τώρα από την χωρίς φραγμούς διαμάχη
ενός υπερφιλόδοξου και εγωπαθούς, πλην ιδιαίτερα νοήμονος και επίμονου,
ηγέτη με τον τραγικό προκάτοχό του, που αντιμετωπίζει το κόμμα ως
κληρονομημένη περιουσία (λειτουργώντας όμως, όπως έλεγε ο παππούς του,
μόνον ως θλιβερός αχθοφόρος μεγάλου ονόματος).
Τούτων λοιπόν δοθέντων, καμία αντίφαση δεν νομίζω
πως υφίσταται από τη διάθεση της κοινωνίας αφενός να απαξιώνει τους
εκφραστές του αμαρτωλού και, εν μέρει τουλάχιστον, αποτυχημένου χθες,
αφετέρου, όμως, να μην επείγεται να δοκιμάσει ένα προτεινόμενο αύριο,
πρώτες ύλες για τη δημιουργία του οποίου είναι τα απεχθέστερα στοιχεία
του παρελθόντος: άμετρη υποσχεσιολογία, επιλεκτική διγλωσσία,
διαπόμπευση διαφωνούντων, υποβάθμιση των δεδομένων της πραγματικότητας,
υποτίμηση των συνεπειών της ένταξης της χώρας σε ένα άκαμπτο διεθνές
περιβάλλον κ.ο.κ… (Το τελευταίο, όταν ουδεμία αμφιβολία επιτρέπεται πως η
σημερινή αγριότητα της τρόικας είναι μήνυμα προς Τσίπρα…)
Οταν, επομένως, οι πολίτες δηλώνουν πως θα ψηφίσουν
ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να υπογράφουν, με τιμωρητική διάθεση, την καταδίκη των
πολιτικά υπεύθυνων των δεινών τους. Εύλογο. Οταν όμως ερωτώνται εάν
επείγονται να δουν τους ανερμάτιστους τσιπροστρατουλολαφαζάνηδες στην
εξουσία, φαίνεται να μη θέλουν να προσδώσουν στην τιμωρητική τους
διάθεση στοιχεία αυτοκτονικού συνδρόμου. Ακόμη πιο εύλογο… Ο θυμός
αναστέλλει αλλά δεν καταστέλλει ολοσχερώς τον ορθολογισμό. Οπότε οι
πολίτες αρνούνται τις πρόωρες εκλογές που θα τους απαλλάξουν από τους
ηθικοπολιτικά απαξιωμένους, αλλά θα τους παραδώσουν στους αφερέγγυους
εθνοπυρπολητές καιροσκόπους…
Ασχετο υστερόγραφο: Πόσο προβληματική πρέπει να
είναι η ζωή της Ξουλίδου ώστε, «για να λύσει το πρόβλημα της ζωής της»,
να απαιτούνται -και να προσφέρονται- 3 εκατομμύρια ευρώ! ΑΝ(εκδιήγητοι)
ΕΛΛ(ηνες)…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου