"Ο Ρωμανός και οι μελωδοί" έγραψε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος (http://literarly.blogspot.gr, 7/12/2014)

..............................................................

Ο Ρωμανός και οι μελωδοί

έγραψε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος 

Ο Νίκος Ρωμανός παλεύει για ένα δικαίωμά του – και δεν έχει καμιά μα καμιά σημασία αν όντως θέλει να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων (λες και, αν ήθελε να σπουδάσει Ιχθυολογία, ας πούμε, το αίτημά του θα είχε άλλο βάρος).

Το ότι παλεύει κατ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει απλώς ότι η πολιτεία δεν προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών με την ίδια προθυμία.

Το ζούμε, άλλωστε, καθημερινά. Προστατεύεται το όνομα των δύο προέδρων ΠΑΕ της Super League που κατηγορούνται για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση (οργάνωση που καταλήστευε στήνοντας ποδοσφαιρικούς αγώνες), ενώ, ελαφρά τη καρδία, δημοσιοποιούνται οι φωτογραφίες οροθετικών γυναικών που είχαν καταφύγει στην πορνεία για να επιβιώσουν.

Ο Ν. Ρωμανός βρίσκεται για δεύτερη –τουλάχιστον– φορά αντιμέτωπος με ένα κράτος που επιλέγει τίνος τα δικαιώματα θα προστατέψει. Την προηγούμενη, πριν από έξι χρόνια, ένας οπλισμένος εκπρόσωπος αυτού του κράτους αρνήθηκε στον Αλέξη Γρηγορόπουλο το δικαίωμά του να περπατάει σ’ ένα στενό των Εξαρχείων. Η σφαίρα από το όπλο του συμπτωματικά μόνο βρήκε τον Αλέξη και όχι τον Νίκο.

Έχει ενδιαφέρον ότι, σήμερα, για το ίδιο δικαίωμα τσιρίζει στη Βουλή ο Άδωνης Γεωργιάδης, μιλώντας για «άβατο» των Εξαρχείων.

Το ίδιο δικαίωμα διεκδικεί –μελωδικά– ο Κωστής Μαραβέγιας που θέλει να φιλήσει το κορίτσι του Κυριακάτικα σε καθαρά παγκάκια. Φαντάζομαι πως, αν θελήσει να φιλήσει το κορίτσι του βραδιάτικα σε καθαρό παγκάκι, θα τα βάλει και με τους άστεγους.

Γι’ αυτό το δικαίωμα γαβγίζει ο Μιχάλης Τσαουσόπουλος, που ζητά ν’ αδειάσει η πλατεία Συντάγματος από τους πρόσφυγες, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι κι εκείνοι διεκδικούν το δικαίωμά τους στη ζωή, ώστε να μπορέσουν κάποτε να κόβουν βόλτες στις πλατείες.
Οι ληστές στο Βελβεντό, ανάμεσά τους και ο Ρωμανός, ξυλοφορτώθηκαν ανελέητα μετά τη σύλληψή τους - ίσως επειδή κρατούσαν καλάσνικοφ. Άραγε ερευνήθηκε το ενδεχόμενο καταπάτησης των δικαιωμάτων τους ως κρατουμένων, και τι έδειξε αυτή η έρευνα; Προχθές, μόλις, είδαμε έναν αστυνομικό να χτυπάει έναν διαδηλωτή, ενώ είχε ήδη συλληφθεί και του είχαν περάσει χειροπέδες. Θα ερευνηθεί, άραγε, το περιστατικό, όπως επιβάλλουν οι κανόνες της Δημοκρατίας;

Έχει ενδιαφέρον ότι κανένας δεν διανοήθηκε να ξυλοφορτώσει τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, που καταλήστευσε τον Δήμο Θεσσαλονίκης, ούτε τον Άκη Τσοχατζόπουλο για τα ακριβά ανομήματά του, αν και σχετίζονταν με όπλα - ίσως επειδή δεν επρόκειτο για καλάσνικοφ.

Έχει ενδιαφέρον ότι η πολιτεία δεν επέδειξε την ίδια ζέση στην περίπτωση του Μιχάλη Χριστοφοράκου, επιτρέποντάς του να την κοπανήσει και σε όσους ευεργετήθηκαν από την εγκληματική του δράση, εγκληματώντας και οι ίδιοι, να κυκλοφορούν ελεύθεροι, ασκώντας τα δικαιώματά τους σε παγκάκια και πλατείες.

Έχει εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον ότι, αφού ανένηψε και αποκήρυξε τις νεανικές του ακρότητες, ο Μάκης Βορίδης, με το πράο, αφ’ υψηλού ύφος του και τα τσεκουράτα λόγια του, μέμφεται όσους υπερασπίζουν τα δικαιώματα κάποιου που έχει τελέσει αξιόμεμπτες πράξεις.

Αν θέλουμε να πάψουμε κάποτε να τροφοδοτούμε τη συζήτηση περί Χούντας που δεν τελείωσε, αν θέλουμε η Δημοκρατία μας να δικαιώσει το όνομά της, πρέπει επειγόντως να αποφασίσουμε να σεβόμαστε τα δικαιώματα όλων εξίσου.

Αυτό που φοβόμαστε, όπως έσπευσε να το διατυπώσει με τη γνωστή αθυροστομία του ο Γιάννης Μπουτάρης, είναι πως ο Νίκος Ρωμανός θα καταχραστεί την εμπιστοσύνη της πολιτείας, ενώ θα ασκεί το δικαίωμά του στη μόρφωση.

Απ’ όσο ξέρω, το κράτος διαθέτει χεροδύναμους αστυνομικούς που, ενίοτε, περνούν άνετα για κουκουλοφόροι, και υπερκοριούς που δεν τους ξεφεύγει τίποτε, εκτός κι αν συμβαίνει γύρω απ’ την πλατεία Μαβίλη. Ας αξιοποιήσει, λοιπόν, τα όπλα του τότε.

Αφού πρώτα έχει αποδείξει ότι είναι κράτος δικαίου.

ΥΓ: Στη φωτογραφία, ανέμελος πολίτης σε παγκάκι, ασκεί το δικαίωμά του να διαβάζει στη βροχή, περιμένοντας ίσως το κορίτσι του.