Η κατάρα
Φεγγάρι μου χρυσό, λαμπρό, πού πας να βασιλεψεις,
χαιρέτα μου τον αγαπώ, τον κλέφτη της αγάπης.
Αυτός μ' εφίλειε κι έλεγε, ποτέ δεν σ' απαρνιούμαι /
και τώρα μ' απαρνήθηκε, σαν καλαμιά στον κάμπο,
σαν εκκλησιά αλειτούργητη, σαν χώρα κουρσεμένη.
Θέλω να τον καταρασθώ, μ' αχ, μου πονεί η καρδιά μου,
και μου πονούν τα σπλάχνα μου, ομοίως κι η ψυχή μου.
Μα κάλλ' ας τον καταρασθώ, κι ας καμ' ο Θεός τι θέλει.
Στους πόνους κι αναστεναγμούς, στες λαύρες, στις κατάρες,
από ψηλά να γκρημνισθεί, και χαμηλά να πέσει /
σαν το υαλί να συντριφθεί, σαν το κερί να λιώσει,
να πέσει σε τούρκικα σπαθιά, σε φράγκικα μαχαίρια,
πέντε ιατροί να τον κρατούν, και δέκα μαθητάδες.
(από το βιβλίο "Ελληνικά δημοτικά τραγούδια" του Claude Fauriel, επιμέλεια Αλέξης Πολίτης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 1999) / Ποιητικό Ανθολόγιο της "Αυγής" 13/3/2011 με ανθολόγο τον Παντελή Μπουκάλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου