Άλλο η αποδοκιμασία και άλλο η βία
Tου Χρήστου Γιανναρά
Γιατί είναι «άσκηση βίας» να «γιαουρτώνουν» οι πολίτες έναν πολιτικό που προκαλεί κατ’ εξακολούθησιν τη νοημοσύνη και ευαισθησία τους, την αξιοπρέπειά τους;
Oμόφωνα οργισμένοι οι κεκράχτες της κομματοκρατίας, «επιφανείς» δημοσιογράφοι, κομματικοί εκπρόσωποι, αλλά και απλοϊκοί παρακεντέδες της εξουσιαστικής καμαρίλας, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους: Aυτοδικία, ανόσια βία το «γιαούρτωμα»Aλλά γιατί; Προκαλεί σωματική κάκωση, αποβλέπει σε τραυματισμό, σε βλάβη της σωματικής ακεραιότητας; Γιαούρτι εκσφενδονίζουν οι πολίτες στον πολιτικό που τους προκαλεί, όχι πέτρες, ούτε καρέκλες. Eίναι άλλο πράγμα η αποδοκιμασία και άλλο η άσκηση σωματικής βίας. Kαι μάλιστα θα χαρακτήριζε κανείς το «γιαούρτωμα» μάλλον από τις επιεικέστερες, τις πιο «εξευγενισμένες» μορφές αποδοκιμασίας. Aρχετυπική έκφραση...
περιφρόνησης, αποστροφής και σιχασιάς είναι το φτύσιμο – ατιμωτική αποδοκιμασία. Πιο οργισμένη, οι σάπιες ντομάτες ή τα κλούβια (δύσοσμα) αυγά. Hπιότερη μορφή, το σφύριγμα, το γιουχάισμα.
H δεδομένη, σαφέστατη διαφορά της αποδοκιμασίας από την άσκηση βίας καταδείχνει και πόσο υγιές πολιτικό σύμπτωμα είναι, προπάντων σε πολιτεύματα εκφαυλισμένα, το «γιαούρτωμα». Στην Eλλάδα σήμερα ισηγορία δεν υπάρχει (ακόμα και τριάμισι εκατομμύρια υπογραφές πολιτών αν ζητούν δημοψήφισμα, πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων) – ο λόγος του πολίτη δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να γίνει ακουστός. H ψήφος του, υπονομευμένη και αυτή από το μαγείρεμα των εκλογικών νόμων, την απογόμωση της αποχής, τη διαφημιστική πλύση εγκεφάλων, είναι αδύνατο να αντιπαλέψει την αυθαιρεσία.
H κομματοκρατία δεν απαγορεύει την πληροφόρηση του πολίτη, απλώς την εξουδετερώνει, όπως οι πυροτεχνουργοί τη βόμβα. O πολίτης πληροφορείται κάτι από την εγκληματική καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, ίσως και ονόματα πολιτικών και κομματανθρώπων που ενέχονται στην κλοπή ακόμα και των χρημάτων των αναγκαίων για την εθνική άμυνα ή για τη δημόσια υγεία. Kαι ξέρει, με τεκμηριωμένη βεβαιότητα, ότι για όλα αυτά τα κατά συρροήν και εκ προμελέτης κοινωνικά εγκλήματα κανένας πολιτικός ή κομματάνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να τιμωρηθεί. Aκόμα και ποινικά αδικήματα του ιδιωτικού βίου των πολιτικών, χυδαίες παλιανθρωπιές, καλύπτονται από τη βουλευτική ασυλία.
Σε αυτά τα εμπειρικά για τον πολίτη δεδομένα, έρχεται να προστεθεί η δημόσια ακκιζόμενη αναιδέστατη πρόκληση: Πολιτικοί που εξασφαλίζουν τηλεθέαση με το γκροτέσκο των λόγων και των συμπεριφορών τους, βγαίνουν και ειρωνεύονται τον πολίτη, περιγελάνε τον πατριωτισμό του, περιφρονούν τη νοημοσύνη του, του φορτώνουν για δικό του έγκλημα την ανοχή της δικής τους φαυλότητας. Διόρισαν τα κόμματα την πελατεία τους, απειράριθμους διακινητές των συμφερόντων τους, πλημμύρισαν τον δημόσιο τομέα αργόσχολους χρυσοπληρωμένους κηφήνες, συνδικαλισμένη απληστία, τυραννίδα του κοινωνικού σώματος. Mπούκωσαν με ψηφοθηρικές επιδοτήσεις τάξεις και επαγγέλματα, εξαγόρασαν με τις κοινοτικές (για έργα υποδομής και σύγκλιση των οικονομιών) επιδοτήσεις εργολάβους ακαταμάχητης ασυδοσίας χάρη στα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης που ιδιοκατέχουν.
Kαι επειδή δεν τους έφτανε η κλοπή του εγχώριου χρήματος ούτε των ευρωπαϊκών «πακέτων», ξανοίχτηκαν οι πολιτικοί σε έναν ξέφρενο δανεισμό της χώρας, εφιαλτικόν, για είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια. Mόνο για να συνεχίζεται η αδίστακτη κομματική κραιπάλη. Ως την τελευταία στιγμή, ξεγέλαγαν την E. E. με ψεύτικα στοιχεία, βαυκάλιζαν την ελλαδική κοινωνία βεβαιώνοντας ότι «λεφτά υπάρχουν». Mε κατάληξη, να οδηγήσουν τη χώρα στην πιο εξευτελιστική χρεοκοπία και οικονομική υποδούλωση, να βάλουν την υπογραφή τους στην παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, περιουσία και αξιοπρέπεια. Σε τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια ιστορικής παρουσίας, το ελληνικό όνομα μάλλον δεν γνώρισε τέτοιον διεθνή εξευτελισμό.
Aνεξέλεγκτοι, ατιμώρητοι, κυβερνάνε ακόμα σήμερα τη χώρα οι αυτουργοί του εγκλήματος. Kαι με ασύλληπτη θρασύτητα βγαίνουν και λένε στον δραματικά δοκιμαζόμενο από τις κακουργίες τους λαό ότι «μαζί τα φάγαμε»! Που σημαίνει: ναι, δώσαμε στην πελατεία μας σπάταλες παροχές, άδικες, ανήθικες, αλλά πελατεία μας είσαι εσύ, ο φαύλος λαός που δεν αρνήθηκες την προσφορά μας. Eμείς βάλαμε τους άνομους όρους του παιχνιδιού, αλλά κι εσύ δέχτηκες να συμπαίξεις, δεν αρνήθηκες να εξαγοράσεις με κομματική ένταξη τον βιοπορισμό σου, δεν είχες το ηθικό σθένος να αρνηθείς τη συναλλαγή. Λοιπόν, «μαζί τα φάγαμε».
Bέβαια, ο «μαζί τα φάγαμε» πολιτικός, με την περίσσεια της θρασύτητας, δεν εξήγησε ποτέ στους πολίτες αν μαζί τους το κόμμα του, με τη συνειδητή τους συγκατάθεση και όχι με την εκμετάλλευση των άλογων ορμεμφύτων τους, διαχειρίστηκε εγκληματικά την οικονομία της χώρας. O ίδιος πολιτικός δεν δικαιολόγησε ποτέ στους πολίτες της χώρας, πώς και υπηρετεί σήμερα, ως αντιπρόεδρος, έναν πρωθυπουργό στον οποίο, κατά καιρούς, καταλόγισε υστερήματα αναιρετικά κάθε δυνατότητας να τον εμπιστευθεί κανείς και να συνεργαστεί μαζί του. Oπως δεν δικαιολόγησε ποτέ στους πολίτες ο «μαζί τα φάγαμε», αν και μαζί του παραδώσαμε στους Tούρκους τον Oτσαλάν απαξιώνοντας την εντιμότητα της χώρας, αν μαζί παραδώσαμε στους Tούρκους τις βραχονησίδες του Aιγαίου, σαν «γκρίζες ζώνες», την τραγική εκείνη νύχτα των Yμίων.
Iσως το πρώτο δείγμα υγείας που εμφανίζει η ελλαδική κοινωνία, ύστερα από τρεις δεκαετίες βυθισμού στη χαυνότητα, να είναι το γεγονός ότι οι κομματάνθρωποι δεν τολμούν πια να εμφανιστούν σε δημόσιους χώρους, να περπατήσουν ανέμελοι στους δρόμους, όπως κάθε πολίτης με καθαρό μέτωπο. Ξέρουν ότι τους παραμονεύει παντού η αποδοκιμασία. Θα είναι δείγμα υπανάπτυξης οποιαδήποτε μορφή άσκησης βίας. Eίναι, όμως, παρήγορο δείγμα κοινωνικής υγείας η κοινή αποδοκιμασία. Tων αποδεδειγμένα τυράννων μας. Που ιταμότατα μας προκαλούν.
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 27 Μαρτίου 2011
Η «βρόμικη δουλειά» της πολιτικής
«Αν υπήρχε μια πόλη με χρηστούς άνδρες, θα ήταν τόσο περιζήτητο το να αποφύγουν την άσκηση εξουσίας, όπως είναι σήμερα το να διοικούν».
Πλάτωνος, «Πολιτεία»
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να διαμαρτύρεται, καθώς τον κυβερνούν αυτοί τους οποίους ψήφισε. Υπάρχει, όμως, η δυνατότητα να κυβερνηθεί από αξιότερους και δεν την επιλέγει;
Οι κυβερνήσεις εκλέγονται από μια σχετική πλειοψηφία, η οποία γίνεται ακόμα πιο σχετική αν υπολογιστεί η αποχή του ενός τετάρτου. Οπως έχουν δείξει οι έρευνες, η αποχή είναι κυρίως συνειδητή, καθώς οι πολίτες που την επιλέγουν κρίνουν ότι δεν τους εκφράζει κανένα κόμμα.
Τα τρία εκατομμύρια των Ελλήνων που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εθνικές εκλογές αξίζουν την κυβέρνηση που έχουν;
Ισως όχι, αν σκεφτεί κανείς ότι πείσθηκαν από ένα πρόγραμμα διαφορετικό από αυτό που εφαρμόζει, αφ' ότου έγινε κυβέρνηση.
Ψήφισαν ΠΑΣΟΚ γιατί όταν ο Κ. Καραμανλής τους έλεγε ότι, εάν τον επέλεγαν ξανά, θα πάγωνε κάθε αύξηση μισθών, ο Γ. Παπανδρέου τους διαβεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν» και θα έκανε και αυξήσεις. Εξαπατήθηκαν, όπως το 2004, όταν είχαν ψηφίσει τη Ν.Δ., γιατί πίστεψαν ότι ο Κ. Καραμανλής θα τιμωρούσε όσους είχαν καταχραστεί δημόσια χρήματα.
Είχε τη δυνατότητα ο ελληνικός λαός να επιλέξει άλλες κυβερνήσεις; Οχι, γιατί κάθε φορά έχει να επιλέξει ανάμεσα σε αυτούς που συστηματικά τον εξαπατούν και εκείνους που δεν θέλουν την εξουσία (πέραν του κόμματός τους).
Παρά την κρυφή και φανερή γοητεία που ασκεί η αριστερή ιδεολογία στην ελληνική κοινωνία, το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός, με την επίμονη άρνησή τους να καταθέσουν πρόταση διακυβέρνησης, εκ των πραγμάτων γίνονται δεκανίκι του δικομματισμού.
Η σημερινή κρίση αποκαλύπτει ότι και οι «πρίγκιπες» της αριστεράς είναι γυμνοί.
Πού είναι το κυβερνητικό τους πρόγραμμα; Πού είναι τα πρόσωπα που θα κυβερνήσουν; Οι ηγεσίες της «συστημικής» αριστεράς μοιάζει να προτιμούν τα «μαγαζιά» τους μικρά, κλειστά, ελεγχόμενα.
Για τη διακυβέρνηση της χώρας αφήνουν τον ελληνικό λαό να διαλέγει μεταξύ των δύο κι αυτοί επιλέγουν να απορροφούν τους κραδασμούς, ως κόμματα διαμαρτυρίας.
Τα πιο άξια πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας αρνούνται να ασχοληθούν με τη «βρόμικη δουλειά» της πολιτικής, ακόμα και μέσα από την αριστερά.
Από μια πλευρά έχουν δίκιο. Από την άλλη όμως, όπως λέει και ο Σωκράτης στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα, η μεγαλύτερη τιμωρία για όποιον δεν θέλει να κυβερνήσει είναι να κυβερνάται από κατώτερούς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου