«Παραπονεµένα λόγια έχουν τα τραγούδια µας» τραγουδάει ο Νταλάρας µε καηµό και πόνο από το ανοιχτό ραδιόφωνο. Μια γλύκα µε πιάνει από το στοµάχι, µια γλυκιά παραπονεµένη γλύκα. Αχ ναι. Έτσι είναι. «Και το άδικο το ζούµε µέσα από την κούνια µας». Επιπλέον.
∆εν είναι τραγούδι, είναι ο προσωπικός µας ύµνος. Προσωπικός και εθνικός. Κάθε παιδί που µεγαλώνει στην Ελλάδα ζει το άδικο µέσα από την κούνια του, τουλάχιστον έτσι εκπαιδεύεται. Σε ρίχνουν οι άλλοι, το τροµοκρατεί η µαµά του. Ρίξ’ τους κι εσύ, προσπάθησε να τους ρίξεις πριν σε ρίξουν. Το δικαιούσαι. Ζεις το άδικο µέσα από την κούνια σου, άρα προσπάθησε να δικαιωθείς παίρνοντας τον νόµο στα χέρια σου µέσα από την κούνια σου, όπως ο Ηρακλής έπνιξε τα φίδια. Μην καθυστερείς στιγµή, γιατί θα σε προλάβει άλλος.
Είναι αγχωτικό και ψυχοφθόρο, αλλά τα Ελληνόπουλα έτσι διδάσκονται, να διεκδικούν και να παραπονιούνται µέσα από την κούνια τους. Μπορεί να είναι η στέρηση των περασµένων γενεών που περνάει στο άγχος και τις προτροπές των µαµάδων ή οµύθος της στέρησης των περασµένων γενεών. ∆εν λέω ότι οι περασµένες γενεές δεν στερήθηκαν, αλλά συνέβη σε όλον τον κόσµο. Εδώ όµως ακόµα και απόγονοι µη στερηµένων θεωρούν πως οφείλουν να καλλιεργούν στις επόµενες γενιές τις ηθικές αξίες του αιώνιου παράπονου, του άδικου που φορτώθηκαν στην κούνια και οφείλουν να το εξαλείψουν, τον φόβο ότι όλοι οι άνθρωποι εκτός οικογένειας θέλουν το κακό τους.
http://pezotis.blogspot.com
Σχολιάζω: Και αν τα παιδιά μας έμεναν στο παράπονο, στην καχυποψία, στην εγωιστική υπό την μορφή του φιλοτομαρισμού στάση θα μπορούσε κανείς να το συγχωρήσει. Έχω ακούσει με τ' αυτιά μου στο σχολείο μητέρα να καμαρώνει που έχει δώσει συμβουλή στα βλαστάρια της να ανταποδίδουν τα όποια χτυπήματα στους παιδικούς καυγάδες. Θέλω να πω ότι οι σχέσεις των παιδιών μας δεν αρκούνται στο παράπονο, αλλά διεκδικούν το δίκιο τους με κάθε πρόσφορη μορφή βίας, μαθημένη ή επινοημένη. Και αν αυτή η στάση ζωής ήταν χαρακτηριστικό μόνο της εφηβείας ή της νεότητας γενικώς πάλι κανείς θα μπορούσε να το συγχωρήσει. Αλλά δυστυχώς είναι εκφράσεις που παρακολουθούν και τις άλλες περιόδους της ζωής. Αλήθεια δεν είναι μόνο νέοι όσοι αποδοκιμάζουν, προγκάρουν, γιαουρτώνουν και δυστυχώς χειροδικούν τους πολιτικούς μας. Είναι μια αφομοιωμένη στάση ζωής που δύσκολα θα εγκαταλειφθεί ιδιαίτερα τώρα στους καιρούς της κρίσης. Δικαιολογημένης αγανάκτησης και δικαιολογημένου θυμού στάση, ωστόσο ο Θεός να μας φυλάει από τραγικότερες συνέπειες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου