Σαν σήμερα πέθαναν ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο Ογκίστ Λιμιέρ και ο Νίνο Ρότα...

10 Απριλιου / θανατοι

1919: Εμιλιάνο Ζαπάτα, μεξικανός επαναστάτης. (δολοφονήθηκε) [γεν. 8/8/1879]

                                          

                                         

Εμιλιάνο Ζαπάτα 

                                      1879 – 1919

Ηγέτης της Μεξικανικής Επανάστασης, προστάτης των φτωχών αγροτών της πατρίδας του. Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1879 στο χωριό Ανενκουίλκο. Γόνος ευκατάστατου κτηνοτρόφου, έμεινε ορφανός στα 16 του χρόνια και εργάστηκε ως εκπαιδευτής αλόγων.

Την εποχή εκείνη, τη χώρα κυβερνούσε ο στρατηγός Πορφίριο Ντίας, η δικτατορία του οποίου σήμανε μια εποχή εγκατάλειψης των μεταρρυθμίσεων, ενώ το 85% της γης ανήκε στο 2% του πληθυσμού. Ο Ζαπάτα ανέπτυξε από νωρίς αντιπολιτευτική δράση και το 1909 εξελέγη πρόεδρος μιας τοπικής ομάδας για τη διεκδίκηση της καλλιεργήσιμης γης, που είχε κατασχεθεί προς όφελος των μεγαλογαιοκτημόνων. Εξαιτίας της δράση του, κλήθηκε στο στρατό, όπου υπηρέτησε για επτά μήνες.

Το Νοέμβριο του 1910, η εξαθλίωση των αγροτών οδήγησε σε μία εξέγερση υπό τον Μαδέρο. Ο Ζαπάτα τάχθηκε στο πλευρό του, πήρε τα όπλα και με σύνθημα «γη κι ελευθερία» ηγήθηκε των επαναστατημένων αγροτών, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερα εδάφη.

Όταν αντιλήφθηκε ότι το αίτημα για μεταρρυθμίσεις είχε εγκαταλειφθεί από τον Μαδέρο, κατάρτισε το δικό του αγροτικό πρόγραμμα, γνωστό ως Σχέδιο Αγιάλα. Με αυτό απαιτούσε την κατάσχεση της γης απ' όλους τους ξένους και του 1/3 των εδαφών των φεουδαρχών, καθώς και την επιστροφή των εδαφών που είχαν κατασχεθεί από τους ντόπιους. Σύμφωνα με το Σχέδιο Αγιάλα, όλες οι κατασχεθείσες εκτάσεις θα αποτελούσαν κοινοκτημοσύνη των ινδιάνικων κοινοτήτων.

Στο πλευρό του συγκεντρώνονταν όλο και περισσότεροι αγρότες, ενώ οι απόψεις του υποστηρίχτηκαν και από πολλούς διανοούμενους, που συνέδεσαν τις θεωρίες του με αυτές του Καρλ Μαρξ. Μετά την καταστολή της εξέγερσης του Μαδέρο, το Φεβρουάριο του 1913, ο Ζαπάτα ένωσε τις δυνάμεις του με αυτές του Πάντσο Βίλα στο βορρά και συνέχισε τον αγώνα του, ακόμα κι όταν έπεσε η δικτατορία του Ντίας. Μαζί κατέλαβαν τρεις φορές την πόλη του Μεξικού, αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.

Στις 10 Απριλίου του 1919 ο Ζαπάτα έπεσε θύμα ενέδρας. Εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τις κυβερνητικές δυνάμεις, κατά τη συνάντησή του με έναν στρατηγό που υποτίθεται ότι ήθελε να προσχωρήσει στην επανάσταση.

Για τους εχθρούς του, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα υπήρξε ένας ακραίος μηδενιστής και οι ενέργειές του είχαν ως μοναδικό σκοπό τη ληστεία. Για τους αυτόχθονες λαούς, υπήρξε σωτήρας και ήρωας της επανάστασης. Έγινε θρύλος ενώ ζούσε ακόμη. Αναρίθμητες ιστορίες και τραγούδια γι' αυτόν λέγονται ακόμη και σήμερα, ενώ ο τάφος είναι ένα από τα πιο σεβάσμια μνημεία για τους ιθαγενείς του Νότιου Μεξικού.

..............................................................................

1954: Ογκίστ Λιμιέρ, γάλλος πρωτοπόρος του κινηματογράφου. [γεν. 19/10/1862]

                        Λουί και Ογκίστ Λιμιέρ

                        1864-1948 / 1862-1954

Οι αδελφοί Λιμιέρ, ο Λουί (5 Οκτωβρίου 1864 - 6 Ιουνίου 1948) και ο Ογκίστ (19 Οκτωβρίου 1862 - 10 Απριλίου 1954), γεννήθηκαν στην πόλη Μπεζανσόν της Γαλλίας, αλλά και οι δύο μεγάλωσαν στη Λιόν, όπου ο πατέρας τους διατηρούσε κατάστημα φωτογραφικών ειδών.

Από τα νεανικά τους χρόνια εργάστηκαν στην οικογενειακή επιχείρηση και από το 1892 ασχολήθηκαν με τη δημιουργία κινούμενης εικόνας. Κατασκεύασαν μία μηχανή λήψης και προβολής, για την οποία έλαβαν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στις 13 Φεβρουαρίου του 1894.

Στις 22 Μαρτίου του 1895 προχώρησαν στην πρώτη ιδιωτική προβολή μιας 

δικής τους μικρού μήκους ταινίας και στις 28 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου έκαναν την πρώτη δημόσια προβολή, με εισιτήριο, στο Grand Café του Παρισιού.

Το 1896 οι αδελφοί Λιμιέρ ξεκίνησαν περιοδεία στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, όπου έτυχαν θερμής υποδοχής. Ωστόσο, οι ίδιοι έκριναν ότι ο κινηματογράφος δεν έχει μέλλον κι έτσι πούλησαν την εφεύρεσή τους στον Ζορζ Μελιέ, κρατώντας για τον εαυτό τους μόνο ένα μικρό κομμάτι στην ιστορία της μεγάλης οθόνης.

Το 1903 πατένταραν την έγχρωμη φωτογραφία, η οποία λανσαρίστηκε το 1907.  Για αρκετά χρόνια, η εταιρία «Λιμιέρ» κυριαρχούσε στην ευρωπαϊκή αγορά φωτογραφικών ειδών, μέχρι που συγχωνεύτηκε με την Ilford και ως φίρμα εξαφανίστηκε.

...............................................................................

1979: Νίνο Ρότα, ιταλός συνθέτης, που «έντυσε» με τη μουσική του τις ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι. [γεν. 3/12/1911].

Νίνο Ρότα

1911 – 1979

Ιταλός συνθέτης, γνωστός για τη μακροχρόνια συνεργασία του με τον συμπατριώτη του σκηνοθέτη Φεντερίκο Φελίνι. Γόνος μουσικής οικογένειας, ήρθε στη ζωή στις 3 Δεκεμβρίου του 1911, στο Μιλάνο.
Σπούδασε στο ωδείο της πόλης, ως παιδί - θαύμα, καθώς προτού καν συμπληρώσει τα 15 του χρόνια είχε συνθέσει μία όπερα κι ένα ορατόριο. Με προτροπή του διάσημου διευθυντή ορχήστρας Αρτούρο Τοσκανίνι ο νεαρός Ρότα συνέχισε τις σπουδές του στις ΗΠΑ.
Με τη μεγάλη οθόνη και τον κόσμο της ήλθε σε επαφή το 1933, όταν έγραψε τη μουσική για την ταινία του Ραφαέλε Ματεράτσο «Treno Popolare». 19 χρόνια αργότερα αρχίζει η συνεργασία του με τον Φεντερίκο Φελίνι στην ταινία «Ο Λευκός Σεΐχης». Ακολουθεί μια γόνιμη και επιτυχημένη συνεργασία μεταξύ των δύο ανδρών, που κράτησε περίπου 30 χρόνια, με τον Ρότα να γράφει αξιομνημόνευτη μουσική για ταινίες, όπως οι «Λα Στράντα», «Ντόλτσε Βίτα» και «8 1/2».
Το 1968 έγραψε τη μουσική για την ταινία «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Φράνκο Τζεφιρέλι, το μουσικό θέμα της οποίας είναι από τα πλέον αναγνωρίσιμα στην ιστορία του κινηματογράφου. Η καταξίωσή του έφθασε στο απόγειό της με τον «Νονό» του Φράνσις Φορντ Κόππολα. Το 1975 τιμήθηκε με Όσκαρ για τη μουσική του στο «Νονό ΙΙ».
Η εργογραφία του Νίνο Ρότα, εκτός από τη μουσική που συνέθεσε για περίπου 150 ταινίες, περιλαμβάνει δέκα όπερες, πέντε μπαλέτα και πολλές συμφωνικές συνθέσεις.
Πέθανε στις 10 Απριλίου του 1979.

Και τρεις υπέροχες μουσικές του Νίνο Ρότα που μαζί με τις εικόνες του Φελίνι μας ταξίδεψαν και μας παρηγόρησαν όπως ξέρουν να κάνουν οι καλοί παραμυθάδες...