...........................................................
Για τα τρένα γράφτηκαν πολλά τραγούδια. Τα τρένα πρωταγωνίστησαν και σε πολλές ταινίες. Ποιος δεν θυµάται τον Φωτόπουλο σταθµάρχη που αποκαλούσε τη Θυµαριά κόµβο επειδή από κει περνούσε µία αµαξοστοιχία την ηµέρα;
Αν κάποιος άκουγε όλα αυτά τα τραγούδια και έβλεπε όλες αυτές τις ταινίες χωρίς να έχει επισκεφθεί ποτέ του την Ελλάδα, θα νόµιζε πως η χώρα µπορεί να είναι νησιωτική τη διασχίζουν όµως τρένα απ’ άκρη σ’ άκρη, πως ακόµη και στη Σαντορίνη µπορείς να πας µε τρένο.
Θα µου πείτε τότε τα πράγµατα ήταν αλλιώς. Τα νιάτα στρατεύονταν για τουλάχιστον δύο χρόνια κι όταν αποστρατεύονταν ονειρεύονταν το τρένο για τη Γερµανία. Η ψωροκώσταινα, γενικά, ονειρευόταν το τρένο για τη Γερµανία. Ηταν το όχηµα για την «άλλη», την καλύτερη ζωή, ήταν το όχηµα που έκλεψε τα αγαπηµένα πρόσωπα τα οποία όλοι εύχονταν να µη χρειαστεί να το ξαναχρησιµοποιήσουν. Ο µετανάστης επέστρεφε µε Μερσεντές, έστω µεταχειρισµένη, αλλά Μερσεντές.
Στα χρόνια της νεόπλουτης Ελλάδας το τρένο εγκαταλείφθηκε. Θύµιζε µετανάστευση, µύριζε ψωροκώσταινα, µια δυστυχία που όλοι ήθελαν να την ξεχάσουν, αφού όλοι ονειρεύονταν το τελευταίο 4Χ4. Κατά παράδοξο τρόπο η εγκατάλειψη του τρένου σηµατοδότησε την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας, τη στιγµή που όλη η υπόλοιπη Ευρώπη στηριζόταν στο σιδηροδροµικό της δίκτυο, το επεξεργαζόταν, το βελτίωνε, έφτιαχνε τους συρµούς µεγάλης ταχύτητας, κυνηγούσε τον χρόνο.
Το τρένο βγήκε απ’ τη ζωή µας, όµως µας έµεινε ο ΟΣΕ, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, µερικές χιλιάδες εργαζόµενοι, µια ακόµη γραφειοκρατία, κι ένα κληροδότηµα που έχει να κάνει περισσότερο µε το έλλειµµα της φαντασίας µας που δεν µπορεί να αναδιαρθρωθεί µπροστά στην πραγµατικότητα της ζωής µας. Στο δυστύχηµα που έγινε πριν από τρεις µήνες στην Πελοπόννησο ο συρµός µετέφερε τέσσερις επιβάτες και άλλους τόσους υπαλλήλους. Η υπόθεση θυµίζει επιδοτούµενο θίασο όπου οι ηθοποιοί παίζουν µπροστά σε ισάριθµους, ενίοτε και λιγότερους, θεατές. Το «Μπορείς να φανταστείς την Ελλάδα χωρίς τρένο;» – σύνθηµα των σωµατείων του ΟΣΕ – στην πραγµατικότητα µεταφράζεται στο: «Μπορείς να φανταστείς πώς θα ‘ταν η Ελλάδα χωρίς εργαζόµενους στο τρένο;» – αφού το θέµα µας δεν είναι το τρένο που έχει µείνει στη δεκαετία του ‘60 αλλά οι εργαζόµενοι στο τρένο που ξέµειναν στον 21ο αιώνα.
Το βέβαιο είναι ότι όλη αυτή η υπόθεση µε τον ΟΣΕ δείχνει πως αν θέλουµε να βγούµε από την κρίση χρειάζεται να αναδιαρθρώσουµε το χρέος που έχουµε συνάψει µε τα ελλείµµατα της φαντασίας µας. Κοινώς χρειάζεται φαντασία και απ’ ό, τι ξέρω αυτήν δεν τη δανείζει ούτε η ΕΚΤ ούτε το ∆ΝΤ.
«Μπορείς να φανταστείς πώς θα ‘ταν η Ελλάδα χωρίς εργαζόµενους..............................................
στο τρένο;»
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 26 Μαρτίου 2011
Κοινωνικός σιδηρόδρομος
Όποιος έχει ταξιδέψει με τραίνο, έχει όντως ταξιδέψει!
Διότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού παιδαγωγείται, απολαμβάνει τη βραδύτητα, τη συνύπαρξη, το περιβάλλον, άλλως μυείται στην ομορφιά και την επικοινωνία, στα μέγιστα των ανθρώπων δηλαδή. Αυτά, όμως, μάλλον είναι ψιλά γράμματα για τους φωστήρες του υπουργείου Μεταφορών. Ενώ παγκοσμίως ο σιδηρόδρομος αναδεικνύεται κορυφαίο μεταφορικό μέσο, στην Ελλάδα απαξιώνεται με ευθύνη του κράτους, παρακαλώ. Ενώ παντού κατασκευάζονται νέες σύγχρονες σιδηροδρομικές υποδομές τραίνων μεγάλης ταχύτητας, καθώς και αστικών και προαστιακών σιδηροδρόμων και τραμ και βελτιώνονται και ανακαινίζονται οι υπάρχουσες περιφερειακές γραμμές, η ελληνική κυβέρνηση καταργεί τον σιδηρόδρομο, διατηρώντας για τα προσχήματα μόνο τη γραμμή Αθήνα - Θεσσαλονίκη!
Πρόκειται για εθνικό έγκλημα, λένε οι φίλοι του σιδηροδρόμου. Με πρόσχημα το έλλειμμα του ΟΣΕ, η κυβέρνηση τιμωρεί την κοινωνία, στερώντας απ' αυτήν το κοινωνικό αγαθό της μετακίνησής της με τραίνο. Ομως τα ελλείμματα του ΟΣΕ
είναι πρωτίστως πολιτικά και κατόπιν οικονομικά. Δεν αφορούν τον οργανισμό, αλλά το ίδιο το κράτος, που με την πολιτική του, τις τελευταίες δεκαετίες, ευνόησε το αυτοκίνητο και το εργολαβικό λόμπι, δείχνοντας χαρακτηριστική ασυνέπεια στις υποχρεώσεις χρηματοδότησης που είχε προς τον ΟΣΕ. Με την πρακτική αυτή ο «τζαμπατζής» Ρέππας οδηγεί σε συγκοινωνιακή απομόνωση και στα δόντια των οδικών μονοπωλίων μεγάλες περιοχές και χιλιάδες κατοίκους της χώρας.
Φαίνεται να μην ενδιαφέρεται ο κύριος υπουργός για τα οφέλη που προκύπτουν από τον σιδηρόδρομο: μεταφορές αγαθών και ανθρώπων με χαμηλό κόστος· βελτίωση συνθηκών διάθεσης της αγροτικής παραγωγής· βελτίωση επίσης συνθηκών ήπιας τουριστικής αξιοποίησης της απείρου φυσικού κάλλους ελληνικής περιφέρειας. Ξεχνά επίσης, ή δεν θέλησε ποτέ του να μάθει, ότι ο σιδηρόδρομος αποτελεί πολύτιμη εναλλακτική διέξοδο απέναντι στα ακριβά καύσιμα, τα άπειρα διόδια και, βεβαίως, τα μειωμένα εισοδήματα. Επιπλέον δεν καταλαβαίνει ότι το τραίνο παρέχει ασφάλεια στον ταξιδιώτη, άνεση, ταχύτητα, ευχάριστο και ξεκούραστο ταξίδι, ευνοεί τον εκκοινωνισμό (γνωριμίες κ.λπ.), ενώ διατρέχει τόσο όμορφες φυσικές περιοχές και, τέλος, είναι το λιγότερο ευάλωτο σε άσχημες καιρικές συνθήκες.
Οπως έγραψε ο Κωστής Παλαμάς «ο σιδηρόδρομος όχι μόνο δεν πλήγωσε τη φύση, αλλά βρέθηκε σαν ένα στοιχείο ομορφιάς στον όμορφο κόσμο της...». Ο συγκοινωνιολόγος Γιώργος Νάθενας τονίζει: «Ο σιδηρόδρομος, ως κοινωνικό αγαθό, είναι ο πυλώνας της βιώσιμης κινητικότητας... ευκαιρία για ήπια και οργανωμένη πολεοδομική - χωροταξική - κοινωνική και οικονομική περιφερειακή ανάπτυξη και αποκέντρωση», καλεί δε τις αιρετές αρχές των Περιφερειών να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ώστε να μη συρρικνωθεί (αφανισθεί) το οικολογικότερο και ομορφότερο μέσο μαζικής συγκοινωνίας. Είναι ενθαρρυντικό ότι ακόμη υπάρχουν ενεργοί πολίτες, που αντιστέκονται στην κυβερνητική αυθαιρεσία. Στις 25 Φεβρουαρίου η Πρωτοβουλία για την Κοινωνική Υπεράσπιση του Σιδηροδρόμου (Σύλλογος Φίλων Σιδηροδρόμων Αθηνών, Μεσσηνίας, Τρικάλων, Δυτ. Στερεάς, Φλώρινας) διοργάνωσε μια εξαιρετικά χρήσιμη συζήτηση, στο τέλος της οποίας αποφασίστηκε το εξής:
Στις αρχές Απριλίου, και αφού πριν συγκροτήθηκε Πανελλαδικό Δίκτυο, θα διοργανωθεί εβδομάδα κοινωνικής υπεράσπισης του σιδηροδρόμου, με στόχο την αποτροπή διάλυσης και πώλησης του ελληνικού σιδηροδρόμου, καθώς και τη διατήρηση ή επέκτασή του ως αδιαπραγμάτευτου κοινωνικού αγαθού. Αυτό θα γίνει και σε όλη την Ελλάδα! Υπάρχουν άνθρωποι που αντιδρούν σ' αυτούς που αποφασίζουν με την κοινωνία απούσα απ' όλα αυτά που την αφορούν. Αποφασίζουν λέγοντας, εννοούμε ότι ικανοποιούν τα αιτήματα των οικονομικών, κεφαλαιοκρατικών οργανώσεων-αφεντικών τους. Τα μέσα μεταφοράς στα χέρια της κοινωνίας, όπως λέει η Πρωτοβουλία για την Κοινωνική Υπεράσπιση του Σιδηροδρόμου...
Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
70 ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΣΕ, ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ ΣΤΟΥ ΡΕΝΤΗ
36 εκατ. ευρώ στην τουαλέτα
«Τα 70 από τα 185 καινούργια βαγόνια που αγόρασε ο ΟΣΕ τα έτη 2004-2007 απαξιώνονται ακινητοποιημένα από διάφορες βλάβες, ενώ τουλάχιστον 30 παραμένουν σε αχρησία από βλάβες σε τουαλέτες! Εκτός από τα 30 ακινητοποιημένα λόγω τουαλετών βαγόνια, άλλα 40 επίσης ξαποσταίνουν στο λιβάδι και σε άλλες τεχνικές εγκαταστάσεις, λόγω ζημιών από συγκρούσεις, εκτροχιάσεις αλλά και αδυναμία του Οργανισμού να υλοποιήσει το πρόγραμμα εργοστασιακών συντηρήσεων, που τρέχει με ρυθμούς βραδύτερους της χελώνας».
Τη νέα καταγγελία, για την εγκατάλειψη καινούργιου τροχαίου υλικού του ΟΣΕ στο Αμαξοστάσιο του Ρέντη, έκαναν τα μέλη του Συλλόγου Φίλων Σιδηροδρόμου. Οπως τονίζουν, τα νέα βαγόνια κόστισαν 1.200.000 ευρώ έκαστο και συνολικά ξεπέρασαν τα 220 εκατομμύρια ευρώ! Ωστόσο μόνον τα 115 είναι ικανά να παράσχουν υπηρεσίες.
Ο Σύλλογος καταγγέλλει ακόμη ότι «ο ΟΣΕ και οι προμηθευτές παλινωδούν μία ολόκληρη 5ετία να δώσουν λύση σε τεχνικά προβλήματα που παρουσίασαν τα υψηλής τεχνολογίας συστήματα. Οι αρμόδιοι όμως δεν φρόντισαν καν να τα διατηρούν ασφαλή. Θα έπρεπε να μεσολαβεί μια περίφραξη, και όχι απλώς ένας φύλακας κάθε 400 μέτρα, χωρίς οπτική επαφή μεταξύ τους, χωρίς κανένα άλλο μέσο εποπτείας, διάσπαρτοι κυριολεκτικά στα τρία (ούτε καν τέσσερα) σημεία του ορίζοντα! Οι δε πόρτες των βαγονιών... ορθάνοιχτες, περιμένουν να φιλοξενήσουν στα βελούδινα καθίσματά τους περαστικούς και άστεγους της περιοχής».
Και ο Σύλλογος καταλήγει: «Σύμφωνα με στελέχη του Οργανισμού, το επιχειρησιακό σχέδιο, που εγκρίθηκε και υλοποιείται κάτω από το αυστηρό βλέμμα των οικονομικών επιτελείων, δεν επιτρέπει, από πλευράς κόστους, τη συντήρηση του συνόλου του ολοκαίνουργιου στόλου του ΟΣΕ, που πλήρωσε πανάκριβα (πάνω από 1,2 δισ. ευρώ!!) ο ελληνικός λαός και πληρώνει μέσω τόκων και δανείων. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, από την άλλη πλευρά, δεν προβλέπει στα πλάνα της τη χρήση του συνόλου του τροχαίου υλικού, ακόμη και του ολοκαίνουργιου. Σύντομα λοιπόν ακόμα και οι αχρησιμοποίητες ηλεκτράμαξες, οι ηλεκτρικές αυτοκινητάμαξες, οι πολυδιαφημισμένες Desiro, θα τεθούν εκτός πλάνων διάθεσης σε δρομολόγια, αλλά και εκτός πλάνων συντήρησης, λόγω οικονομικής αδυναμίας. Πρόκειται για τεράστιο έγκλημα, που συντελείται στην ελληνική σιδηροδρομική πραγματικότητα».
Για την επιβεβαίωση των καταγγελιών του ο Σύλλογος παρουσιάζει στοιχεία και πλούσιο φωτογραφικό υλικό στην ιστοσελίδα του http://www.amnizia.com και για περισσότερες λεπτομέρειες: http: //www. amnizia. com/site/index.php?option=com_content&view=article&id=71&Itemid=73.
Σχολιάζω: Φτάνει μόνο η ανάγνωση των τριών κειμένων για να καταλάβει κανείς, και περισσότερο να νιώσει, για ένα ακόμη σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, που είναι και το ταξίδι στην αγαπημένη πατρίδα (αν ακόμα εξακολουθούμε να την θεωρούμε αγαπημένη), το αίσθημα της ματαίωσης που τόσες φορές και τόσο πολύ το έχουμε νιώσει σ' αυτούς τους καιρούς της κρίσης.
Κι επειδή αυτό το αίσθημα συνοδεύεται και από το θυμό και την οργή καλούμαστε να απαντήσουμε στο αναπόφευκτο ερώτημα: τι πρέπει να κάνουμε τώρα που μόνο μια γραμμή - θλιβερό απομεινάρι μιας χαμένης δυνατότητας επιμένει. Να βάλουμε την ταφόπλακα, όπως νομίζω ότι κάνει ο κ. Θεοδωρόπουλος ζητώντας να τελειώνουμε και με τους τελευταίους εργαζόμενους του ΟΣΕ, ή ν' απαιτήσουμε την ανάσταση ενός μέσου που οι ηγεσίες αυτού του τόπου απαξίωσαν και περιφρόνησαν - και δίδαξαν κι εμάς να ν' απαξιώνουμε και να περιφρονούμε - γιατί υπηρέτησαν μεγαλοσυμφέροντα εργολάβων δημοσίων έργων και αυτοκινητοβιομηχανιών;
Έτσι κ. Θεοδωρόπουλε μπορώ να φανταστώ τους εργαζόμενους του ΟΣΕ να δουλεύουν σ' ένα μέσο που θα διασχίζει οριζόντια, κάθετα και διαγώνια τις περιοχές της χώρας μας, όπως το ονειρεύτηκε ο συχωρεμένος και κάθε άλλο παρά λαϊκιστής Μιχάλης Παπαγιαννάκης που κήρυττε την αξία του σιδηροδρόμου - ακόμα θυμάμαι την επισήμανσή του ότι το δίκτυο, οδικό και σιδηροδρομικό, της Ελλάδας ήταν ανάγκη να αναπτυχθεί και οριζόντια και όχι μόνο στον κάθετο άξονα Αθήνα-Θεσ/νίκη και ότι υπήρχαν και περίμεναν ευρωπαϊκά κονδύλια γι' αυτήν την προοπτική. Γι' αυτό το έλλειμμα φαντασίας ή γι' αυτήν την αβελτηρία πότε θα τιμωρηθούν οι πολιτικοί μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου