Σαν τις κάµπιες των πεύκων, τα αυτοκίνητα στον επαρχιακό δρόµο κολλάνε το ένα πίσω από τ’ άλλο. Αργοσέρνονται, καλύτερα να µη σκέφτεσαι ότι µοιάζουν µε τρένο όπου κάθε βαγόνι έχει µηχανή δική του και ξοδεύει δική του βενζίνη, ούτε πόση οικονοµία θα κάνανε δεµένα το ένα πίσω από τ’ άλλο. Πού και πού ο δρόµος ανοίγει κι αρχίζει το κυνήγι,της ταχύτητας δηλαδή, λίγο τρέξιµο µέχρι το επόµενο κόλληµα. Επιτάχυνση, κι ας περνάει ο δρόµος από χωριά, τα λένε «κατοικηµένες περιοχές», µπας και κάνουµε τον συνειρµό «κάτοικος, άρα άνθρωπος». Ετσι διασχίζοντας µια κατοικηµένη περιοχή µε τις προσόψεις των κατοικιών κολληµένες στον δρόµο, κι ας έχουν χώρο πίσω τους, βλέπουµε ένα παιδάκι να περπατά στην άκρη, έναν µικρό κάτοικο. Τα αυτοκίνητα περνάνε δίπλα του ξυστά, ίσα που χωρά να περάσει, κρατά στο χέρι µια σακούλα και νοµίζεις ότι θα την παρασύρουν µαζί τους. Γρήγορα το προσπερνάµε, καλύτερα να µη σκέφτεσαι ότι η βόλτα για τα ψώνια που το έστειλαν να κάνει βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του µια τέτοια µέρα.
Εφταιγαν αυτοί οι απερίσκεπτοι γονείς που αρχίζουµε να παρατηρούµε τα πεζοδρόµια ή µάλλον τα µη πεζοδρόµια καθώς περνάµε µέσα από χωριά. Παντού ο δρόµος είναι σύρριζα στα σπίτια. Δεν υπάρχει ούτε µισό µέτρο για τους πεζούς. Οικόπεδο περισσεύει πίσω από τα σπίτια, αλλά ο χώρος των κτισµάτων επιλέχτηκε έτσι που να αποκλειστεί η δυνατότητα απαλλοτρίωσης για πεζοδρόµιο στο µέλλον, δηλαδή στο παρόν. Οι ιδιοκτήτες κατοχύρωσαν τα τετραγωνικά τους. Δεν µπορούν να κάνουν βήµα έξω από το σπίτι τους, δεν πειράζει. Παίρνουν αυτοκίνητο για τον φούρνο, για το περίπτερο, για την πλατεία,για επίσκεψη στο διπλανό σπίτι. Αν γεράσουν και δεν οδηγούν, θα περιµένουν τον γιο να κάνει το καθήκον του.
Κι αν καµιά φορά ο γιος είναι µικρός, σαν το παιδάκι που είδαµε να περπατά στον επικίνδυνο δρόµο, πάλι δεν πειράζει. Μαθαίνει εξ απαλών ονύχων πόσο κακός και επικίνδυνος είναι ο κόσµος, για να του φέρεται µεγαλώνοντας ανάλογα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου