Η απάντηση είναι µάλλον προφανής, θα πείτε. Ελπίζουµε ότι µια µέρα, όχι τόσο µακρινή, πριν ξεκουτιάνουµε τελείως δηλαδή, η Ελλάδα θα ξαναβρεί τη θέση της στο διεθνές οικονοµικό στερέωµα. Θα µπορεί, και πάλι, να δανείζεται από τις περίφηµες αγορές. Θα βγει από την Εντατική και µόλις της αφαιρέσουν τα σωληνάκια θα αρχίσει να τρέχει κατοστάρι.
Αυτό µας υπόσχονται όσοι µας κυβερνάνε, αυτό και όσοι αντιπολιτεύονται αυτούς που µας κυβερνάνε. Το ίδιο λένε και όσοι αντιπολιτεύονται τους εαυτούς τους, ελλείψει άλλων, και όσοι αντιπολιτεύονται τους άλλους γενικώς αναζητώντας τους εαυτούς τους.
Ας υποθέσουµε λοιπόν πως µια µέρα, όχι και τόσο µακρινή, η Ελλάδα θα µπορέσει να ξαναρχίσει να χρεώνεται ως σύγχρονη ευρωπαϊκή δύναµη. Ας υποθέσουµε πως δεν θα χρειαστεί να υπογράψουµε το Μνηµόνιο 124Α και πως οι ελπίδες µας θα ευοδωθούν.
Και τότε σε τι θα ελπίζουµε;
Αν υποθέσουµε πως θα υπάρξει κάποια Ελλάδα µετά το Μνηµόνιο, τότε ποια θα είναι αυτή η Ελλάδα; Ή µήπως, κατά βάθος, στα «µύχια της ελληνικής ψυχής» µας το µόνο που περιµένουµε, το µόνο που ελπίζουµε είναι να ξηµερώσει εκείνη η ευλογηµένη µέρα για να µπορέσουµε να ξαναρχίσουµε τα ίδια; Να σταµατήσουν να µας ελέγχουν, να σταµατήσουν να µας «αδικούν». Να µας αφήσουν ήσυχους για να µπορούµε ανενόχλητοι να αδικούµε µόνοι µας τον εαυτό µας, κοινώς να µην ελπίζουµε σε τίποτα.
Γιατί, αν θέλουµε να συνεχίσουµε να ελπίζουµε σε κάτι, πρέπει πρώτα να συµφωνήσουµε πως η Ελλάδα που φτιάξαµε είναι µια χώρα που αδικεί τον εαυτό της. Να συµφωνήσουµε πως οι δέκα πολιτικοί πελάτες που διορίστηκαν στο ∆ηµόσιο αδικούν τους άλλους δέκα που δεν είναι πελάτες κανενός και θέλουν να κάνουν το αυτονόητο, τη δουλειά τους. Να συµφωνήσουµε πως ο επαγγελµατίας εργατοπατέρας αδικεί τον εργαζόµενο, πως ο δάσκαλος που παπαγαλίζει για να τελειώνει το ωράριο αδικεί τον άλλο δάσκαλο που πασχίζει να περάσει δέκα σκέψεις στα παιδιά του.
Να συµφωνήσουµε πως, αν και ο κατάλογος της ήττας µας είναι µακρύς, την ελληνική κοινωνία δεν την αποτελούν µόνο βατράχια που κοάζουν στην Πλατεία Συντάγµατος και νιώθουν µεγάλα επειδή ο βάλτος τους είναι µικρός.
Θα µου πείτε ποιοι είµαστε «εµείς» που θα τα συµφωνήσουµε όλα αυτά; Και θα συµφωνήσω πως κάπου σ’ αυτό το σηµείο αρχίζει η απελπισία. Γιατί η χειρότερη από όλες τις ήττες µας είναι αυτή που σήµερα µας εµποδίζει να κρίνουµε ποιοι ανάµεσά µας αξίζουν γιατί µπορούν να µας κάνουν να ελπίζουµε.
Και ποιοι πρέπει να σωπάσουν, αν θέλουµε να συνεχίσουµε να ελπίζουµε σε κάτι.
[Πρέπει να συµφωνήσουµε πως η Ελλάδα που φτιάξαµε είναι µια χώρα που αδικεί τον εαυτό της]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου