Σημείο προορισμού" - έβδομο, και τελευταίο, ποίημα από τα "Παρισινά ποιήματα" του Άρη Αλεξάνδρου (1922 - 1978)

...............................................................

Άρης Αλεξάνδρου (1922 - 1978)








ΣΗΜΕΙΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥ

   Τούχανε πει για κάποιους που μακριά, πίσω απ' τα σίδερα,

περνάγανε τις μέρες τους φυλακισμένοι, τις νύχτες τους σαν νάταν κάθε νύχτα η τελευταία. Όσο κι αν προσπάθησε, τα πρόσωπά τους μένανε δυσδιάκριτα (ίσως γιατί μεσολαβούσε η θάλασσα, ίσως γιατί τα είχαν πια ξεπλύνει οι βροχές) αχνό το κάθε πρόσωπο, ένα περίγραμμα μονάχα, σαν τη σκιά του κεφαλιού που πέφτει την αυγή στον τοίχο, την ώρα που οι αχτίνες προχωράν βαριές ακόμα, παράλληλα στα ηλεκτροφόρα σύρματα, κάθετα στους όρθιους άντρες (ίσως και γυναίκες) αχνοφωτίζοντάς τους και ξανθαίνοντάς τους τα μαλλιά.

   Νήστεψε δυο μέρες για να τους στείλει παξιμάδια και γαλέτες, παρόλο που δεν είχανε ανάγκη, έτσι κι αλλιώς θα βρίσκανε τη δύναμη να περπατήσουν ως τον τοίχο, μα τάστειλε σε δέμα προσεχτικά συσκευασμένο και το όνομα του αγνώστου παραλήπτη τού φάνταζε σαν σύνθημα, να μπεις σ' ένα στρατόπεδο πολιορκημένο, που ξέρεις (ή φαντάζεσαι πως ξέρεις) τη σημαία του - σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς την έχουν κρύψει βέβαια και κάποιος πρέπει να τη έχει τυλιγμένη κάτω απ' τη φανέλα του, ή θα την έχουν σκίσει και θα μοιράσαν τα κομμάτια της και θάναι τώρα τα κομμάτια, δήθεν μπαλώματα στις φόδρες.

   Και κει, την ώρα που έγραφα τον τόπο προορισμού (ένα σημείο τομής μεσημβρινού και παραλλήλου, τυχαία συνάντηση δυο ποντοπόρων πλοίων) την ώρα εκείνη μια σκια απόχτησε ένα πρόσωπο εντελώς συγκεκριμένο υπαρκτό - όπως ένα πηγάδι με το μάγγανο, τον κουβά και του σκοινιού τις αυλακιές στο φιλιατρό. 

                                                   Παρίσι, 1972 - 1974