Θεόδωρος Τερζόπουλος : "Γινόμαστε ακραίοι υμνώντας ή μαινόμενοι" απόσπασμα συνέντευξης στη Μυρτώ Λοβέρδου ("Το Βήμα", 20/8/2017)

..............................................................

 Θεόδωρος Τερζόπουλος :

"Γινόμαστε ακραίοι υμνώντας ή μαινόμενοι"

απόσπασμα συνέντευξης στη Μυρτώ Λοβέρδου ("Το Βήμα", 20/8/2017)

- Κύριε Τερζόπουλε, σας απασχολεί ο χρόνος;

- Ξέρετε με τα χρόνια έχει χαθεί η αμεσότητα με τον κόσμο, η απλή συνομιλία και η σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Γι' αυτό και όσο μεγαλώνουμε θέλουμε να χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας σωστά. Να είναι χρήσιμος και δημιουργικός, να αποφέρει κάτι. Κι έτσι αρχίζουμε την αφαίρεση. Κι όμως: Εδώ και πολλά χρόνια, αλλά κυρίως τώρα με την κρίση, έχουμε περάσει στη σφαίρα του ανούσιου, του ανώφελου, του μη ουσιαστικού.

- Μα, η κρίση δεν μας οδηγεί στην ουσία;

- Όχι, δημιουργεί το αντίθετο. Ένα επιφαινόμενο των κρίσεων, όλων των κρίσεων, μας κάνει να κινούμαστε στην περιφέρεια, ή και στο περιθώριο. Χάνουμε το κέντρο αυτοσυγκέντρωσης, την ουσία. Γι' αυτό και στην καθημερινότητά μας μπορούμε να εξοργιστούμε και μέσα από μικρές μορφές βίας.

- Θέλετε να γίνετε πιο συγκεκριμένος;

- Συναντάς, ας πούμε, στον δρόμο, έναν επαίτη και του δίνεις μισό ευρώ. Όταν όμως συναντήσεις στο δρόμο είκοσι επαίτες, αυτό είναι μια μορφή συσσωρευμένης βίας, η οποία σε βγάζει από την ησυχία σου, σε απορρυθμίζει και πολλές φορές σε εκνευρίζει.

- Αυτός δεν είναι ο στόχος; Να μας βγάλει από την ησυχία μας;

- Κοιτάξτε, αυτό μπορεί να είναι ένα ακραίο παράδειγμα. Ωστόσο, ακόμα και μορφές συζητήσεων, διαλόγων ή επαφών με άτομα που γνωρίζαμε και είχαμε άλλη μορφή επικοινωνίας, με την κρίση έφεραν τη βία. Ο εαυτός μας, νομίζω, έχει χάσει το κέντρο του, όλο μας το σύστημα το σωματικό και το πνευματικό χάνει το κέντρο του και κινείται στην περιφέρεια, προσπαθώντας να μας θυμίσει κάτι. Εμείς δεν θέλουμε να θυμόμαστε.

- Σε ποια βία αναφέρεστε;

- Σήμερα υπάρχει η πολιτική βία, η βία των πολλών είδήσεων, των πολιτικών, των μικρών λεπτομερειών, κι αυτό μας απορρυθμίζει, μας τρελαίνει... Λέμε "φτάνει πια". Γιατί στην κυριολεξία επαναλαμβάνεται ένα σενάριο, ένα θέμα, σε διαφορετικές εκδοχές εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα φαντάζει γκροτέσκο. 

   Στο θέατρο, βία για μένα είναι και όταν ο θεατής μού κάνει ένα υπέρμετρο κομπλιμέντο. Το θεωρώ μια μορφή μικρής βίας. Το ίδιο όταν μού γράφουν μια ακραία θετική κριτική - είναι έμμεση βία. Τι να πει κανείς στο "Είσαι Θεός", πώς να απαντήσει;

- Αναφέρεστε σε ακραίες συμπεριφορές;

- Μα φτάνουμε στα άκρα, γιατί έχουμε χάσει το μέτρο. Είναι πιο σοφό να είσαι μέσα στην κλίμακα του μέτρου. Όταν ένας θεατής σου λέει ότι "είσαι Θεός" ή σ' το λέει με το κείμενό του ένας κριτικός, υπάρχει μια διαδικασία ταύτισης ή ενδοβολής. Σε βάζει δηλαδή σε ένα βάθρο και στέκει ο ίδιος μαζί σου. Ικανοποιεί και το εγώ του μαζί. Στην κακή κρτική ουσιαστικά σού υπενθυμίζει τη δική του εξουσία. Όλα θέμα εξουσίας είναι. Γινόμαστε ακραίοι υμνώντας ή μαινόμενοι. Η κριτική πέρασε από την Ελλάδα και δεν άγγιξε. Ζούμε μέσα σε παραμύθια, σε μυθεύματα, σε σενάρια...