Από το "De Profundis" του Πλάτωνος Ροδοκανάκη (1883-1919) (εκδ. Στιγμή, 1987)

............................................................

 Πλάτων Ροδοκανάκης
(1883 - 1919) 













       ΑΡΑΧΝΗ

   Απλώνει η ανήσυχος διάνοια το δίκτυόν της το τεράστιον επάνω εις τα αντικείμενα. Εκεί θα συλληφθούν, θα γίνουν κτήσεις του ιστού αιώνιοι, όλα τα έντομα τα άσημα και τα μικρά. Όσαι εμπνεύσεις είναι χωρίς δύναμιν, ταράσσουν, συγκλονίζουν το υφαντουργείον. Αλλά του νου τα όρνεα τα σαρκοβόρα διασχίζουν τας κλωστάς και φεύγουν εις το άπειρον. Πετούν, και μένουν ξένα από την κοινήν αντίληψιν, εκείνα τα οποία έχουν κτίσει εις τους βράχους φωλεάν.

 

       ΑΝΑΓΚΗ

Η κεφαλή μου φλέγεται. Φαεινός στέφανος δάφνης περιλούει με έμπνευσιν το πυρέσσον μου μέτωπον. Η ροδίνη μαγεία της Παραδείσου εκδιπλούται προ των οφθαλμών μου ως ταινία κινηματογράφου και φεύγει. _ Ω, δότε μοι καιρόν ' μερικάς μόνον ημέρας, μίαν γραφίδα, μελάνην και χάρτην. Αλλά φευ! επί μήνας, έτη ολόκληρα, μία γραία κωφή, βωβή και ρακένδυτος, απαισία την όψιν, εξηγριωμένον και επιτακτικόν βλέμμα εκτοξεύουσα επ' εμού (το αισθάνομαι χωρίς να το βλέπω), βαρύνει επί των ώμων μου τας οστεώδεις αυτής χείρας. Και με κρατεί εκεί ακίνητον, προ του εμπορικού βιβλίου, όπου βλακωδώς απαριθμώ την μονότον μυρμηκιάν του Δούναι και Λαβείν.

ΑΡΙΑΔΝΗ

Είμαι νέος. Θέλω και δύναμαι να αναδειχθώ. Ρίπτομαι εις την πρώτην τυχούσαν είσοδον όπως επιδείξω την ανδρείαν μου. Προ αυτής ορθία με αναμένει εκείνη και μοί προτείνει μειδιώσα τον μίτον. Φιλώ την χείρα της, τον αρπάζω και χάνομαι. Έτη παρήλθον και ακόμη πλανώμαι. Επί τέλους η στιγμή πλησιάζει. Μυκηθμοί και γδούπος οπλών αντηχούν  εις το σκότος. Ακατάσχετος ρίπτομαι όπως συλλάβω το θηρίον και αναγορευθώ νικητής εις τον αγώνα του βίου. Αλλ' εν τη μέθη του δρόμου εθραύσθη και το νήμα διέφυγε. Βιαίως το έσυρα όπως συντομεύσω τας στιγμάς; Δια να με συγκρατήση και μη εκτεθώ, εκείνη το εκράτησε έξωθεν; Αυτό τούτο ευρέθη μικράς αντοχής; Αγνοώ. Τώρα ούτε την έξοδον να επανεύρω ελπίζω, ουδέ να επιτύχω του σκοπού μου την εκτέλεσιν. Αλλά σκιά μονήρης, παραπαίω εις τας αποπνικτικάς σήραγγας του αχανούς Λαβυρίνθου.