"Το Αμετάφραστο", "Αυτοψία", "Διαύγεια πνεύματος" - άλλα τρία από τα "Παρισινά ποιήματα" του Άρη Αλεξάνδρου (1922 - 1978)

...............................................................

Άρης Αλεξάνδρου (1922 - 1978)




  

ΤΟ ΑΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟ

Έγραψε ένα ποίημα με λέξεις καθημερινές
(δεντροστοιχία πέτρα κέλυφος χαρτόνι)
έχοντας την πρόθεση να το μεταφράσει
στην μητρική του γλώσσα.
Ανασέρνοντας μια-μια τις αντιστοιχίες
απ' τον βυθό της μνήμης
αλλάζοντας τη διάταξη για να κρατήσει τον ρυθμό
προχώραγε στη νέα παραλλαγή με τόση επιτυχία
που σκέφτηκε να σκίσει την πρώτη γλωσσική μορφή.
Ξάφνου
ο ίσκιος ενός γλάρου πάνω στα νερά
του θύμισε πως όλα τα πουλιά της μακρινής πατρίδας του
είχαν αποδημήσει ή σκοτωθεί.
 
ΑΥΤΟΨΙΑ

Το δέντρο ολόισιο και ψηλά
με τα κλαδιά πελεκημένα, πριονισμένη την κορφή του
(συνεπώς κατάλληλο για στύλος ηλεκτρικού δικτύου)
ο ίσκιος κάθετος στις αυλακιές
(συνεπώς περάσαν κάρρα από τον χωματόδρομο)
παράλληλα στις αυλακιές πεσμένος ο φαντάρος
(καθέτως συνεπώς στον ίσκιι του ολόισιου δέντρου)
το πρόσωπό του μες στη σκόνη
όλα τα δάχτυλα μπηγμένα στα χαλίκια
(συνεπώς είχε συρθεί με την κοιλιά να φτάσει ως τον ίσκιο)
όχι
μπορεί να γύρισε ο ήλιος
και νάρθε κάθετα ο ίσκιος στον φαντάρο
μπορεί σε λίγο να κρατάει στο κάθε χέρι του
τον ίσκιο ενός άσπρου μονωτήρα
(και συνεπώς
πού είσουνα
εσύ
όταν τον σκοτώνανε;)
 
 ΔΙΑΥΓΕΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Το ποίημα κύλαγε
φυσικότατα
οι συλλαβές χτυπάγαν
σταγόνες της βροχής στον τσίγκο
μα ο τελευταίος στίχος
κατακόρυφος άηχος
τίποτα.
Δεν καταλαβαίνω.
Ποιος ο λόγος; προς τι;
Ξαναδοκίμασε.
Σταγόνες φυσικότατα στον τσίγκο
μα ο τελευταίος
προς τι;
Ανασήκωσε τα μάτια, κατάλαβε:
Εμπρός του,
παραβιασμένη
η εξώπορτα
κι ο διαρρήκτης
να προχωράει αργά
με τις αιχμές του ορθάνοιχτου διαβήτη
σημαδεύοντας
ταυτόχρονα 
τα δυο του μάτια.