"Είναι όλα μάταια;" γράφει ο Στάθης Χαϊκάλης (www.lifo.gr, 29/6/2015)

...........................................................

 Ελλάδα 2015. Είναι όλα μάταια;

Η χώρα θα χρειαστεί νέες πολιτικές ηγεσίες που θα διαχειριστούν μια μικρότερη, φτωχότερη και με "ψαλιδισμένα" φτερά Ελλάδα

                         γράφει ο Στάθης Χαϊκάλης (www.lifo.gr, 29/6/2015)

   Η 29χρονη σήμερα Μαρία Ν. είχε σοκαριστεί όταν ξέσπασε η κρίση το 2010 και ψηφίστηκε το πρώτο Μνημόνιο. Μετά όπως βρήκε ισορροπία, βελτίωσε τα προσόντα της, βρήκε δουλειά και αφιέρωνε κάποιο χρόνο κάθε εβδομάδα για να βοηθάει μια εθελοντική οργάνωση που υποστηρίζει ναρκομανείς και άστεγους.

   Πριν λίγους μήνες έχασε τη δουλειά της και η οικογένειά της δεν έχει πλέον την δυνατότητα να την υποστηρίξει οικονομικά. Ψάχνει να φύγει στο εξωτερικό, παρότι δεν έχει ακόμα όλα εκείνα τα προσόντα που ζητούνται από τις συνήθως διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Είναι όμως μαχήτρια και μπορεί να τα καταφέρει.

   Ο κίνδυνος για την κάθε Μαρία αυτής της χώρας είναι να θεωρήσει ότι όλα είναι μάταια. Από τι μπορεί να πιαστεί, όταν η μόνη ελπίδα της φαίνεται να είναι μήπως σπιντάρει και τα καταφέρει να φύγει στο εξωτερικό. Τι ελπίδα μπορούν να έχουν τα 1.300.000 άνεργοι;

   To πιο σημαντικό ατού, είναι αλήθεια, για την ανασυγκρότηση της χώρας θα αποδειχθεί η δύναμη της νεολαίας. Αρκετοί νέες/νέοι θα νιώσουν το βάρος των χρεών και της ρημαγμένης ψυχολογίας που τους αφήνουν οι προηγούμενες γενιές.

   Η κατάσταση έχει γίνει πολύ δυσμενέστερη σε σχέση με το 2010. Αυτό οφείλεται και στα τεράστια λάθη των κυβερνήσεων Γ.Α. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά, για να μην μπλέξουμε με τη συζήτηση ποιος φταίει περισσότερο και ποιος λιγότερο. Η σημερινή κυβέρνηση βεβαίως έκλεισε το μάτι στην "ρήξη" και το εθνικό νόμισμα, για να φτάσει στο αδιέξοδο που η ίδια προετοίμασε και προτιμούσε.

   Είναι αρκετά λιγότεροι σήμερα σε σχέση με το 2010, όσοι έχουν διάθεση, επιχειρήματα και βήμα για να βγουν και να δώσουν ένα χέρι συμπαράστασης σε αυτούς που περνάνε στη ζώνη της ανθρωπιστικής κρίσης. Είναι πολύ λιγότεροι ως άτομα και είναι επίσης λιγότερες οι συλλογικές δράσεις που έχουν αξιοπιστία και πλάνο να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο.

   Ακριβώς γι' αυτό το λόγο, αυτοί που έχουν να δώσουν κάτι, πρέπει να σφίξουν τα δόντια, να αναδιαμορφώσουν το πλάνο τους, να συνδεθούν με καινούργιες συλλογικότητες και να βγουν μπροστά. Μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι πολύ λίγοι ή έχουν έλλειμμα σε δυναμικό και ιδέες. Αυτό έχουμε όμως και με αυτό να πορευτούμε...

   Κάπως έτσι πορεύτηκε η χώρα τον 20ο αιώνα, μέσα από δύο παγκοσμίους πολέμους, την Μικρασιατική καταστροφή, την πτώχευση του 1934, τον εμφύλιο (που κάποιοι κρατάνε επιλεκτικές μνήμες του ζωντανές για να πάρουν εκδίκηση). Έκτοτε, είναι η αλήθεια, χάθηκαν πολλές πλουτοπαραγωγικές εφεδρείες και απομειώθηκε μέρος του γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος. Από την άλλη πλευρά η διεθνής Κοινότητα έχει περισσότερες δομές για να συνδράμει μια ευρωπαϊκή χώρα , όπου η ανθρωπιστική κρίση αναμένεται να εκτιναχθεί.

To πιο σημαντικό ατού, είναι αλήθεια, για την ανασυγκρότηση της χώρας θα αποδειχθεί η δύναμη της νεολαίας. Αρκετοί νέες/νέοι θα νιώσουν το βάρος των χρεών και της ρημαγμένης ψυχολογίας που τους αφήνουν οι προηγούμενες γενιές. Μια κρίσιμη παράμετρος της ανασυγκρότησης είναι πότε και πώς θα δοθεί στα νιάτα ένα ρεαλιστικό νόημα για να ξετυλίξουν το δυναμικό τους και όραμα για να ξεπεράσουν την απογοήτευση και το μηδενισμό. Αν η μόνη διέξοδος για τους νέους ανθρώπους είναι η φυγή στο εξωτερικό, αυτό θα πυροδοτήσει το διχασμό και τα φαινόμενα κοινωνικών αναταραχών.

   Η χώρα θα χρειαστεί νέες πολιτικές ηγεσίες που θα διαχειριστούν μια μικρότερη, φτωχότερη και με "ψαλιδισμένα" φτερά Ελλάδα, με απώτερο ζητούμενο να δώσουν ένα όραμα σε όσους έχουν ακόμα δυνάμεις να το παλέψουν και να ανασυγκροτήσουν την κοινωνία. Θα χρειαστεί και ηγεσίες σε κάθε τομέα, που με ακτιβισμό και φωτεινό παράδειγμα θα αντιμετωπίσουν την φτώχεια και τον ισοπεδωτικό λαϊκισμό.

   Κάποιες/κάποιους που σαν τον Ernest Shackleton θα αποδεχθούν την αποτυχία των προσωπικών τους σχεδίων, προκειμένου να συνδράμουν σε κάτι πιο ταπεινό. Ο Shackleton απέτυχε πλήρως να διασχίσει την Ανταρκτική (1914-17), γιατι προτίμησε να σώσει τους συντρόφους του σε εκείνο το επικίνδυνο ταξίδι εξερεύνησης. Έφτιαξε δύο αυτοσχέδιες βάρκες και ταξίδεψε κάπου 1.000 μίλια για να βρει βοήθεια από φαλαινοθήρες σε νησιά του Νοτίου Πόλου, προκειμένου να διασώσει όσους περισσότερους μπορούσε. Απέτυχε ως εξερευνητής, αλλά έμεινε στην ιστορία ως ένα φωτεινό παράδειγμα ηγέτη που τα έδωσε όλα για την ομάδα του. Αρκετά βιβλία, αλλά και πρόσφατες ταινίες περιγράφουν το παράδειγμά του, που διδάσκεται σε πανεπιστήμια και σεμινάρια.

   Είναι πιθανόν οι πιο πρόσφατες καταστροφές, όπως η Κατοχή και ο Εμφύλιος, να έχουν κοντινά μας παραδείγματα, ανθρώπων που απάλυναν τον πόνο και κράτησαν την ελπίδα ζωντανή. Μόνο που τώρα θα χρειαστεί και κάτι παραπάνω: να απεκτονώσουν έναν δηλητηριώδη εθνικό διχασμό όπου εκατομμύρια πολίτες έχουν συρθεί βίαια να πάρουν θέση στο πλαστό δίλημμα "είστε υπέρ ή κατά της Τρόικας".

Πηγή: www.lifo.gr