Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

"Κλάψες, κλάψες, κλάψες" από τον facebook Dimitris Tsirkas (16/7/2015)

...........................................................


            Κλάψες, κλάψες, κλάψες.




από τον Dimitris Tsirkas, 16/7/2015   facebook



 


Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε κάποιες σκληρές αλήθειες. Η Αριστερά εδώ και δεκαετίες έχει εξοικειωθεί με την ήττα, νιώθει καλύτερα, πιο γνώριμα όταν χάνει. Τη νίκη δεν ξέρει πως να την κατακτήσει ούτε τι να την κάνει, αν απρόσμενα έρθει. Της αρκεί μόνο να αισθάνεται πως διαθέτει ένα κάποιο ηθικό πλεονέκτημα, να επικαλείται υψηλές αξίες και ας μην είναι σε θέση να τις κάνει πράξη στην κοινωνία. Έχει αποδεχτεί την ήττα και την εξώθηση της στο περιθώριο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής αλλά υπεραναπληρώνει ψυχικά και συναισθηματικά αυτή την πτώση υπερπροβάλλοντας ρητορικά μία ηθική ανωτερότητα της δικαιοσύνης και της ισότητας. Χωρίς όμως όμως να μπορεί να τις επιβάλλει ούτε κατ' ελάχιστο.
Μέσα στην πλήρη αδυναμία της να υλοποιήσει τα προτάγματα της, αρέσκεται στις καταγγελίες και τις κατάρες εναντίων των αντιπάλων της. Τους περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα, τους ξορκίζει και εκτοξεύει κενές απειλές εναντίων τους για την υποτιθέμενη εκείνη στιγμή που θα ξυπνήσουν οι εκμεταλλευόμενοι και θα τους σαρώσουν. Έτσι ο Σόιμπλε είναι εκβιαστής τραμπούκος, η Μέρκελ αδίστακτη νεοφιλελεύθερη, ο Γιουνκέρ ύπουλος διπρόσωπος κ.ο.κ. Το μόνο που αποδεικνύει όμως με όλα αυτά είναι η δική της παροιμιώδη ανικανότητα ν' αντιδράσει. Καταφεύγει διαρκώς σε ηθικολογίες και αφηρημένες επικλήσεις σε υπερβατικές αρχές. Καμία ισχύ δεν μπορεί να προβάλλει, καμία απειλή δεν συνιστά για τον εχθρό. Γι αυτό εκστασιάζεται με τις δακρύβρεχτες ηθικολογίες και τις αφηρημένες επικλήσεις σε Καταστατικούς Χάρτες και Ιδρυτικές Αξίες, της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Γι αυτό ο πολιτικός της λόγος αναλώνεται σε αποδοκιμασίες και χαρακτηρισμούς σε βάρος των εχθρών της, αντί να συγκροτεί σχέδιο μάχης εναντίων τους με στόχο τη νίκη.
Αυτή η Αριστερά είναι ένα θλιβερό θέαμα, ένας θίασος τελετουργικής αναπαράστασης παρελθουσών νικών και περασμένων μεγαλείων (Κομμούνα, Οκτωβριανή, Ισπανία του 36, Μάης του 68 κ.α.). Διακατέχεται απ' τη ηθική του δούλου και την κουλτούρα της ήττας. Είναι καθηλωμένη μελαγχολικά στο παρελθόν, αδιαφορώντας για το παρόν και χάνοντας το μέλλον. Δεν μαθαίνει απ' τους αντιπάλους της, ούτε απ' τα λάθη της τα οποία επαναλαμβάνει ξανά και ξανά ωσάν ν' αντλεί κάποια διαστροφική απόλαυση απ' αυτή την επανάληψη. Αντί να δηλώνει: "Είμαι δυναμίτης" όπως προέτρεπε ο Νίτσε στο Ecce Homo και να λειτουργεί ως τέτοιος στα θεμέλια της κοινωνίας, τείνει να μετατραπεί σε απολίθωμα. Ένα μοιρολόι των ηττημένων.

Δεν υπάρχουν σχόλια: