...........................................................
ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, Η ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΠΟΛΑ
Είδα τις προάλλες μια ανάρτηση του φίλου Makan Makan με τον Μάρλον Μπράντο να απαγγέλλει με κείνη τη σπηλαιώδη φωνή του το ποίημα «Κούφιοι άνθρωποι» του Τ.Σ. Ελιοτ, στην «Αποκάλυψη τώρα», και αναρωτιόμουν ποιο θα μπορούσε να είναι το λογοτεχνικό ισοδύναμο σε αυτούς τους σκληρούς στίχους. Τούτη είναι η π ε θ α μ έ ν η χ ώ ρ α /Τούτη είναι του κ ά κ τ ο υ η χώρα/Εδώ τα πέτρινα ομοιώματα υψώνονται, εδώ είναι που δέχουνται/την ικεσία του χεριού ενός πεθαμένου». Και καθώς άκουγα σήμερα τους πανηγυρικούς της ημέρας για την αποκατάσταση της δημοκρατίας μου ήρθε σαν φλασιά το κείμενο του Δήμητρη Δημητριάδη, «Πεθαίνω σα χώρα: «Η κίνηση αυτή είχε τη θέση της, γιατί ήταν μια κίνηση καθαρής απελπισίας με τάσεις συγχρόνως αυτοκαταστροφής και αυτοσυντήρησης, αφού η χώρα ήταν κυκλωμένη από όλες βέβαια τις μεριές, μα είχε και τις βουνοκορφές της στα βόρεια που πρόσφεραν για λίγο την ανακουφιστική ψευδαίσθηση του απόρθητου καταφύγιου, όμως, καθώς δεν είχε καμιά διέξοδο προς τη θάλασσα, το αίσθημα της ασφυξίας ξαφνικά και του αδιεξόδου, της παγίδευσης, της περίσφιγξης, του κλοιού, του πνιγμού.(…)Το αδιέξοδο της χώρας ήταν στις ψυχές των κατοίκων της ή πως η ψυχή όλων των κατοίκων της δεν ήταν παρά το δικό της αδιέξοδο. Γιατί η μετάβαση από τον ένα ιστορικό κύκλο στον άλλο είχε εξαντλήσει και την τελευταία της περιστροφή».
Υ/Γ. Το βιβλίο του Δημητριάδη εκδόθηκε την ίδια περίπου εποχή που ο Κόπολα γύριζε την «Αποκάλυψη τώρα». Οι συμπτώσεις είναι πάντα ύποπτες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου