...........................................................
Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου.
Του Αλέξανδρου Οικονομίδη
Έγραψε ο Αλέξανδρος Οικονομίδης: Είμαστε ένας μικρός λαός που θα
μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα εκεί που οι άλλοι σήμερα λόγο μεγέθους
αδυνατούν. Εκεί και μόνο εκεί κατοικεί η δυνατότητα μας να υπερβούμε την
κρίση. Σήμερα ήταν η μεγάλη ευκαιρία μια και όλοι κατανοούν, με τον ένα
ή άλλο τρόπο, ότι την λύση δεν θα την δώσουν οι έξω από δω ΕΕ, τρόικα,
Ρωσία και εγώ δεν ξέρω τι, αλλά στηριζόμενοι βασικά στις δικές μας
δυνάμεις.
Σύντροφοι
αισθάνομαι την ανάγκη να απευθυνθώ στα μέλη του κόμματος και να
εξηγήσω, μέσα από την δική μου εμπειρία στο κόμμα, στο πως φθάσαμε στη
παντελή έλλειψη εναλλακτικού συγκροτημένου σαφούς σχεδίου και
στρατηγικής.
Τον Οκτώβρη του 2012 δημιουργήθηκαν οι τομείς επεξεργασίας πολιτικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρονται στην Κ.Ε. του κόμματος.
Σε αυτούς δούλεψαν εκατοντάδες
σύντροφοι. Μερικοί τουλάχιστον διατηρούσαμε την ελπίδα ότι αφού
αναγνωρίζαμε τα λάθη και τις στρατηγικές που μας οδήγησαν μέχρι εδώ, θα
χαράσσαμε μια πορεία από την μνημονιακή Ελλάδα των κοινωνικών ερειπίων,
σε μια άλλη Ελλάδα της παραγωγής, της ανάπτυξης, του πολιτισμού, της
δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας.
Το αποτέλεσμα ήταν να κατατεθούν
χιλιάδες σελίδες επεξεργασίας θέσεων και προτάσεων στην επιτροπή
προγράμματος που είχε δημιουργηθεί για τον σκοπό αυτό.
Μόνο ο τομέας που συμμετέχω,
Βιομηχανίας, μέσα σε δύο χρόνια συνέταξε, παρουσίασε και απέστειλε 178
κείμενα, ενδεικτικά μόνο αναφέρω:
- Προτάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση
- Το φάρμακο στη Ελλάδα
- LOGISTICS
- Πλαίσιο βιομηχανικής πολίτικης
- Βιομηχανική ανάπτυξη και κλαδικές εξειδικεύσεις
- Βιοαέριο
- Εξέλιξη εξαγωγών και ΑΠΠ στην Ελλάδα
- Περιβαλλοντικός τομέας
- Για να ξανασταθεί η ελληνική κοινωνία στα πόδια της
- Διεθνές και Ευρωπαϊκό περιβάλλον. Η Ελληνική περίπτωση
- Χωρικός σχεδιασμός
- Αναπτυξιακός νόμος
- Νόμος πλαίσιο δανειοδοτήσεων
- Οργανισμός βιομηχανικής ιδιοκτησίας
- -Ορυκτός πλούτος , αλήθειες και ψέματα
- -Παρατηρήσεις ΣΥΡΙΖΑ για Δημόσια Διοίκηση
- -Παρατηρήσεις ΕΣΠΑ
- -Πλαίσιο Βιομηχανικής Πολιτικής
- -Θεσμικά θέματα περιφέρειας
- -Το φάρμακο στην Ελλάδα
- -Χρηματοδοτικά
- -Κρατικές ενισχύσεις
- -Αναπτυξιακός νόμος 2
- -Ο μύθος της ανταγωνιστικότητας και το κόστος εργασίας
- -ΕΣΠΑ2
- -Βιοτεχνολογική αξιοποίηση βιομάζας και απόβλητων
- -Αποτίμηση παγκοσμίων επενδύσεων
- -Βασικά σημεία πολιτικής για φάρμακο
- -Για μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση
- -Παγκόσμιες αλυσίδες άξιας
- -Μεταλλευτικός τομέας
- -Μόνιμες παθογένειες βιομηχανίας
- -Μπορεί να υπάρξει βιομηχανία στην Ελλάδα
- -Νέο σχέδιο για την ανάπτυξη
- -Ξένες και άμεσες επενδύσεις
- -Ορυκτοί πόροι
- -Στρατηγικοί στόχοι
- -Αναπτυξιακός νόμος
- -Πρόταση Σύριζα τρόφιμα
Ένα από τα βασικά σημεία που καταλήξαμε στο τμήμα μας είναι το εξής.
Ποιο είναι άραγε το υπ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας;
Δεν είναι άλλο από την ενδογενή ή όχι δυνατότητα της να παράξει πλούτο.
Την κοινωνική καταστροφή δεν θα
αποσοβήσει κανένα εναγωνίως αναζητούμενο εξωγενές χρήμα, καμία
επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, καμία κρατικοποίηση τραπεζών, καμία
διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και ότι άλλο, αν αυτή η χώρα δεν
σταθεί κάποτε στ αλήθεια σε δικά της πραγματικά πόδια, στη δική της
δηλαδή παραγωγική υπόσταση και αυτοδυναμία.
Η ελληνική κρίση δεν θα ξεπεραστεί, εάν η
χώρα δεν ξαναβρεί τη παραγωγική της δύναμη, την αυτοεκτίμηση της, την
δημιουργική ψυχή – στυλοβάτη της παραγωγικής της υπόστασης, αν δηλαδή
δεν ανασυστήσει με νέα ήθη και νοοτροπίες, την ιδιαίτερη επιστημονική,
τεχνολογική και προπαντός τεχνική ενδογενή της βάση, τον ελάχιστο
αναγκαίο όρο για να υπερβεί τα αδιέξοδα και να ανακτήσει την εθνική της
ανεξαρτησία.
Ένα τέτοιο εναλλακτικό παραγωγικό
μοντέλο οφείλει να στηριχθεί στο σύνολο των πραγματικών παραγωγικών
δυνάμεων αυτού του τόπου και στην ιδιαίτερη τεχνογνωσία του. Για την
επιτυχία του, θα πρέπει η κοινωνία να έρθει συγκροτημένα στο προσκήνιο,
να το θέσει και να το διεκδικήσει, σαν το κατ” εξοχήν δικό της ζήτημα.
Αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός 3% του
πρωτογενή τομέα, 9% του δευτερογενή τομέα και 88% υπηρεσίες παντός
είδους, τότε όχι μόνο ανάπτυξη ποτέ δεν θα δούμε αλλά θα χάσουμε και την
εθνική μας ανεξαρτησία.
Τι γίνανε όλα αυτά; Πως τα διαχειρίστηκε η επιτροπή προγράμματος;
Ποτέ δεν σχολιάστηκαν ποτέ δεν
αμφισβητήθηκαν, ποτέ δεν ζητήθηκε η περαιτέρω επεξεργασία τους, ποτέ δεν
παρουσιάστηκαν στην κοινωνία για ουσιαστική διαβούλευση.. Είναι
αμφίβολο αν έστω καν διαβαστήκανε από αυτήν.
Όταν η γραμματεία του τμήματος καλέστηκε
από την επιτροπή προγράμματος στη Βουλή τον Μάρτιο του 2014, για την
συζήτηση επί των θέσεων του τμήματος, εκεί μετά λίπης, διαπιστώσαμε ότι
το βασικό κείμενο δεν είχε διαβασθεί από κανέναν αλλά μόνο 2-3 σύντροφοι
είχαν ρίξει μια ματιά μόνο στο συνοπτικό 20σέλιδο!. Στην συζήτηση που
επακολούθησε υπήρξε σφοδρή απαγόρευση του προέδρου της επιτροπής (δεν
προήδρευε ο σ. Δραγασάκης) σε ερωτήσεις από άλλα μέλη αυτής, σχετικά με
την εφαρμοζόμενη πολιτική της Ε.Ε. και το σταμάτημα κάθε ουσιαστικής
σχετικής συζήτησης, ακυρώνοντας εν τοις πράγμασι οιαδήποτε επεξεργασία
σχεδίου που εναντιώνεται στις επιβουλές και στρατηγικές των κυρίαρχων
πολιτικών της Ευρωζώνης.
Παρόλα αυτά οι θέσεις του τμήματος για την παραγωγική ανασυγκρότηση εγκρίθηκαν και αποτελούν και θέσεις του κόμματος.
Στο μεταξύ τον Ιούλιο του 2013,
διεξάχθηκε το 1ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ από το οποίο αποκλείσθηκε η
οιαδήποτε αναφορά σε υιοθέτηση ουσιαστικού προγράμματος εξόδου από την
κρίση. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αναβλήθηκε να
συζητηθεί στο απώτερο μέλλον.
Ενώ τον Ιούλιο του 2014 συγκροτήθηκε ένα
προσχέδιο κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, με τίτλο «ΤΟ
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ: ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ
ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» 154 σελίδων, συρραφή από τις θέσεις των
διαφόρων τμημάτων. Αυτό πολύ γρήγορα εγκαταλείφθηκε προκειμένου να
υιοθετηθεί τον Σεπτέβριο από την ηγετική ομάδα, το λεγόμενο πρόγραμμα
της Θεσσαλονίκης, που ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ πρόγραμμα αλλά μόνο
μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης.
Θυμόμαστε την εκδήλωση που κάναμε στο
Χαλάνδρι, στις 31 Οκτωβρίου του 2014, με θέμα τις προγραμματικές
δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ερώτηση μου προς τον σ. Δραγασάκη ότι κατ
αρχάς το επονομαζόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν είναι πρόγραμμα
μια και δεν θέτει σκοπούς, στόχους και μέτρα διεξόδου από την κρίση και
αφ ετέρου τι γίνεται με το θέμα της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης και γιατί
ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια δεν κάνει ανοικτές εκδηλώσεις σε όλη την
Ελλάδα, ώστε τουλάχιστον να διερευνηθούν οι δυνατότητες που έχει αυτός ο
τόπος να ξαναπατήσει στα πόδια του;
Η απάντηση του σ. Δραγασάκη ήταν πως το
ζήτημα αυτό δεν είναι πλέον στους σκοπούς του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «η ίδια η
ελληνική κοινωνία» από μόνη της θα το υλοποιήσει!!!.
Επρόκειτο άραγε για απάντηση πλήρους
αμηχανίας, ή ακόμη χειρότερα, πλήρους υποτίμησης για την διερεύνηση της
μοναδικής διεξόδου απο αυτήν την κρίση και συγκρότησης ενός
εναλλακτικού σχεδίου;
Έτσι φθάσαμε στην πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς.
Τότε πολλοί από εμάς ελπίσαμε ότι θα
αφεθούν στην άκρη οι όποιες ιδεολογικο-πολιτικές εμμονές και θα
προσπαθήσουμε όλοι μαζί κόμμα και κυβέρνηση να εφαρμοσθεί στην πράξη μια
άλλη πολιτική διεξόδου από τις μνημονιακές πολιτικές.
Αλλά πολύ γρήγορα οι όποιες μας ελπίδες εξανεμίστηκαν.
Αυτό που πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε
είναι, ότι το κόμμα ουσιαστικά απαξιώθηκε και σταμάτησε η έστω
υποτυπώδης λειτουργία του των τελευταίων χρόνων, και αντικαταστάθηκε με
τον κυβερνητισμό. Το βασικό ζήτημα εφαρμογής νέων πολιτικών
εγκαταλήφθηκε και γρήγορα αντικαταστάθηκε από την αναζήτηση κυβερνητικών
πόστων μέσα και έξω από τις τασικές συσπειρώσεις, με τελική υπερίσχυση
των παρεών.
Η ανυπαρξία συγκροτημένου κόμματος και
συνολικού κυβερνητικού στρατηγικού σχεδιασμού οδήγησε σε κυβερνητικά
θυλάκια με ανυπαρξία σύνδεσης μεταξύ των και μοναδικό σύνδεσμο την
εξυπηρέτηση της όποιας προσωπικής στρατηγικής του καθενός υπουργού αφ”
ενός, και των ιδιοτελών φιλοδοξιών των κυβερνητικών στελεχών, που
επιλέγονταν με απολύτως αδιαφανή κριτήρια και με πλήρη ανυπαρξία
αξιοκρατικού ελέγχου και απαιτήσεων. Το αποτέλεσμα ήταν η απολίτικη
συγκρότηση υπερτασικών παρεών, όχι μόνο μέσα στα υπουργεία, αλλά
ιδιαίτερα σε όλους τους κυβερνητικούς οργανισμούς. Δεν είναι τυχαία η
αυτάρεσκη δήλωση συντρόφου από συγγενή τομέα ότι εμείς έχουμε πιάσει τα
πόστα.!
Η έλλειψη δε συντονισμού μεταξύ των
υπουργείων ήταν εμφανής, με αποτέλεσμα την ουσιαστική ανυπαρξία του
ίδιου του κυβερνητικού έργου. Αυτό εξαντλήθηκε στην επαναπρόσληψη των
καθαριστριών και στην άκριτα και ομολογουμένως καθυστερημένη, ξανάνοιγμα
της ΕΡΤ.
Τελικά τους τελευταίους μήνες είχαμε μια κυβέρνηση άνευ χαρτοφυλακίου, όπως εύστοχα αναφέρει ο Θανάσης Καρτερός στο κείμενό του Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε έως εδώ.
Μία απο τις βασικές απαιτήσεις του
ελληνικού λαού για τιμωρία του διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου και
στην άρση της ασυλίας των βουλευτών, αυτή παραπέμφθηκε στις καλένδες με
βασικό επιχείρημα ότι τώρα προέχει η διαπραγμάτευση με τους θεσμούς.
Αλήθεια τι σχέση έχει αυτή με τα υπουργεία δικαιοσύνης και εσωτερικών;
Μόνο οι αρμόδιοι υπουργοί ξέρουν.
Για την υποτιθέμενη διαπραγμάτευση τι να πω? Όλοι μας τα ζήσαμε.
Είναι απολύτως σαφές ότι δεν υπήρχε κανενός είδους σαφές σχέδιο.
Και πως είναι δυνατόν να υπάρξει τέτοιο
σχέδιο όταν ήταν υπήρχε παντελής έλλειψη συγκροτημένου σαφούς σχεδίου
και στρατηγικής, πόσο μάλλον ενδογενούς εθνικής παραγωγικής στρατηγικής.
Αυτή η έλλειψη στρατηγικής και από μόνη της, συνιστούσε εκ των
πραγμάτων, και πέρα από τις όποιες καλές προθέσεις, την αποδοχή της
στρατηγικής των όποιων ξένων κέντρων έχουν την δύναμη να παρεμβαίνουν
στον γεωπολιτικό μας χώρο.
Το ανύπαρκτο ουσιαστικά σχέδιο της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στηριζόταν σε δύο μύθους:
- Η έξοδος από την κρίση μπορεί να προκύψει αποκλειστικά από την
υλοποίηση πολιτικών αναδιανομής του πλούτου και όχι από ένα συνολικό
αξιόπιστο σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης της οικονομίας που δεν μπορεί να
υπάρξει χωρίς παράλληλα τη ανασυγκρότηση των δημοκρατικών θεσμών
συγκρότησης της κοινωνίας.
Σε αυτόν τον μύθο στηρίχθηκαν οι προτάσεις του τμήματος Οικονομικής Πολιτικής (συντονιστής: Τρύφων Αλεξιάδης σημερινός αντικαταστάτης της σ. Βαλαβάνη) 12.000 αφορολόγητο, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, ατομικό αφορολόγητο 300.000 για την ακίνητη περιουσία κ.ά.Πάντοτε δηλώναμε ότι όταν είμαστε παντελώς ανίκανοι στο να συνεισφέρουμε στη γέννηση ενός ενδογενούς πραγματικού πλούτου, έχουμε σαν γενικευμένη πανάκεια την φορολόγηση ενός φανταστικού μεγάλου πλούτου. Στην πραγματικότητα δεν φορολογούμε πάρα τον ήδη φτωχοποιημένο μέσο πολίτη, ο οποίος, δεν θα είχε αντίρρηση να φορολογηθεί και στυφτεί μέχρι κεραίας, αν θα έβλεπε έναν ρεαλιστικό ορίζοντα διαφυγής για εκείνον και τα παιδιά του. Στο όνομα μιας νεφελώδους και επί της ουσίας ανύπαρκτης αναδιανομής, οι όποιοι εναπομείναντες μικροί παραγωγοί σιγά σιγά αφανίζονται εντελώς.
Η επικράτηση της αντίληψης αυτής
ευθύνεται για την ουσιαστική απαξία και μη εφαρμογή ενός συνολικού
σχεδίου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης.
- Η δογματική πεποίθηση και βεβαιότητα στην εξεύρεση λύσης και σύναψης «αμοιβαίας επωφελούς» συμφωνίας διότι στην Ευρωζώνη κυριαρχούν η αλληλεγγύη και ο ορθός λόγος.
Μια κλειστή ομάδα διαμόρφωσε τις
δογματικές αυτές αρχές και ουδέποτε τέθηκε στη κριτική παρέμβαση των
τμημάτων και των κομματικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ και βασικά στη
διαβούλευση με την κοινωνία επενδύοντας στον κυβερνητισμό και την
ανάθεση.
Μετά την συντριπτική νίκη του ΟΧΙ, που
ουσιαστικά βγάζει τον καημό μιας ολόκληρης κοινωνίας για όσα έχει
υποστεί, ερχόμαστε στην ταπεινωτική συμφωνία.
H έλλειψη εναλλακτικής πρότασης, που
επικαλέστηκε ο σ. Τσίπρας για να στηρίξει την επιβολή 3ου μνημονίου στη
χώρα, δηλώνει ευθέως στην ουσία ως ανύπαρκτο και ανεφάρμοστο το
Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τις άλλες προγραμματικές δεσμεύσεις του
ΣΥΡΙΖΑ.
Θα ήθελα κάποιος να μας εξηγήσει εάν με
το 3ο μνημόνιο η χώρα θα έχει λιγότερη εξάρτηση, λιγότερους φτωχούς,
λιγότερο εξευτελισμό των πολιτών και των δημοκρατικών τους θεσμών;
Θα παραμείνουμε θεατές όταν οι άνθρωποι θα χάνουν τα σπίτια τους;
Θα παραμείνουμε θεατές όταν οι άνθρωποι θα αυτοκτονούν;
Θα παραμείνουμε θεατές όταν τα παιδιά μας θα μεταναστεύουν;
Θα παραμείνουμε θεατές όταν η επιδίωξη μιας αξιοπρεπούς σύνταξης καταντάει άπιαστο όνειρο;
Η πρόσφατη ιστορία μας διδάσκει ότι όποιος υλοποιεί προγράμματα μνημονιακά, αναγκαστικά απαξιώνεται από την ίδια την κοινωνία.
Είμαστε ένας μικρός λαός που θα
μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα εκεί που οι άλλοι σήμερα λόγο μεγέθους
αδυνατούν. Εκεί και μόνο εκεί κατοικεί η δυνατότητα μας να υπερβούμε την
κρίση. Έχω πολλές φορές αναφερθεί μέσα και έξω απο τα όργανα του
κόμματος, στο τρόπο και πως μπορούμε να το επιτύχουμε αυτό, Εδώ δεν
χρειάζεται να επεκταθώ περαιτέρω. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να
ανατρέξει στο μπλόγκ της Ενδογενούς Παραγωγικής Ανασυγκρότησης : http://endogenis.blogspot.gr
Η μέγιστη δυστυχία του τόπου προκύπτει
από το γεγονός του ότι, η μέγιστη πλειοψηφία αυτού του πολιτικού
προσωπικού δεν πιστεύει στην ύπαρξη μιας τέτοιας ρεαλιστικής
δυνατότητας. Όλοι ψάχνουν την λύση των προβλημάτων μας, μέσω και μόνο
εξωγενών παραγόντων. Μικρή σημασία έχει αν ο παράγοντας αυτός
ονοματίζεται Αγορές ή Ευρώπη των λαών.
Τέτοιο σχέδιο παραγωγής ενδογενούς
πλούτου δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αυτό συνιστά και την δραματική
έλλειψη Εθνικής Παραγωγικής Στρατηγικής, είτε στα πλαίσια του ευρώ είτε
και εκτός αυτού.
Σήμερα ήταν η μεγάλη ευκαιρία μια και
όλοι κατανοούν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, ότι την λύση δεν θα την δώσουν
οι έξω από δω ΕΕ, τρόικα, Ρωσία και εγώ δεν ξέρω τι, αλλά στηριζόμενοι
βασικά στις δικές μας δυνάμεις.
Όταν στηρίζεις τις ελπίδες σου κυρίως
στους ξένους, δεν διαθέτεις παρά την υπόσταση του δούλου ή του ζητιάνου
όσο και αν σκούζεις περί του αντιθέτου.
Η σημερινή ατελέσφορη και καταστροφική
για τον τόπο, κατάληξη της «διαπραγμάτευσης» δεν είναι δυστυχώς, ούτε
τυχαία, ούτε ουρανοκατέβατη.
Αλέξανδρος Οικονομίδης
Μέλος του συντονιστικού του τμήματος Βιομηχανικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ
