Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη
 
Πικραίνεται κόσμος, νεολαίοι, καλοί, παλαιοί σύντροφοι. Τσαντίζονται, καμιά φορά βρίζουν, πικραίνουν με τη σειρά τους. Ωραία τα καταφέραμε. Εσωτερικεύουμε όλες τις κοινωνικές αντιθέσεις (που καθρεφτίζουν παραγωγικές αντιφάσεις), χρεωνόμαστε ένα νέο πακέτο λιτότητας, απενοχοποιούμε τους προηγούμενους. Η συμφωνία δεν είναι υπερασπίσιμη όποιο εργαλείο ερμηνείας κι αν μεταχειριστεί κανείς. Γιατί όμως; Η καταστροφή της χώρας δεν είναι αρκετό επιχείρημα; Επιλέγω το κακό που με ματαιώνει ως αριστερό για να μην τινάξω τη χώρα στον αέρα. «Κι οι άλλοι τα ίδια μας έλεγαν. Γιατί τότε μας παραμυθιάσατε με το δημοψήφισμα; Αυτό είναι ο θρίαμβος του Όχι; Το Ναι; Ν' ακούω αριστερούς και να νομίζω ότι ακούω τον Σαμαρά;».
Εύλογα και αγανακτισμένα πολλοί φίλοι (και αρκετοί μη φίλοι) άλλοτε επιθετικά, άλλοτε με εσωτερική παραίτηση, μέμφονται. Πέρα από τα "αριστερόμετρα" και τους ναρκισσισμούς που διαιρούν άδικα έναν ολόκληρο κόσμο που πήγαινε για χρόνια ολόκληρα μαζί, υπάρχουν θεμελιώδη ερωτήματα: Γιατί δεν υπήρξε πρόβλεψη και προετοιμασία; Γιατί δεν έγινε η σχολαστική ανάλυση της κατάστασης, ώστε να ζυγιστεί η δύναμη και οι ιεραρχήσεις του «αντιπάλου»; Γιατί δεν υπήρξε καμία επεξεργασία διαφυγής (από όλους, εννοώ, κι απ' όλες τις πλευρές); Γιατί γίνονταν αυτό το σπάταλο τζαρτζάρισμα, το αυτοσχέδιο και θεαματικό, που όμως αποκαλύφθηκε είτε χωρίς κορμό και επεξεργασμένη μεθοδολογία, είτε απλώς χαοτικό, χωρίς στρατηγική; Πότε «ανακαλύφθηκε» το όριο στο οποίο βρισκόταν η χώρα; Και κάνεις «τζέρτζελο» με έντεκα εκατομμύρια ανθρώπους πίσω σου; (Καλέ μου οικονομολόγε, ποια μορφή Οικονομίας διδάσκει τη σπατάλη πολιτικής ύλης); Και πιο προσωπικά. Γιατί να βγαίνω στον κόσμο, να πείθω, να επικοινωνώ, να δοκιμάζομαι για το Όχι και για το δίκιο και για το ότι δεν υπάρχουν μεν χρήματα, αλλά ότι προσπαθεί η κυβέρνηση εκ των ενόντων να λύσει προβλήματα και να νομοθετήσει και να ισορροπήσει; Γιατί να δικαιολογώ στον κόσμο απίστευτες διοικητικές νωθρότητες, μια διαρκή αναβλητικότητα, την πλήρη αδυναμία απέναντι στο βαθύ κράτος; Και γιατί να λούζομαι την οφθαλμαπάτη που σκόρπιζε ο λαϊκιστής που έταζε για να πείσει, ενώ θα του αρκούσε το απλό, λογικό επιχείρημα; Κι άλλα ερωτήματα πιο αμείλικτα, πιο δικά μας, πιο κρυφά, που αφορούν τον διαμοιρασμό δίκιου και άδικου, που αφορούν τον διαμοιρασμό συνέπειας - ασυνέπειας, τον διαμοιρασμό ποσοτήτων αριστεροσύνης.
Ερωτήματα έμμεσα ή κρυμμένα και αδιατύπωτα στον δημόσιο λόγο. Σιωπηλά ερωτήματα, αφού πρέπει να κρατηθεί η ενότητα, παρ' όλες τις πίκρες και τις αδεξιότητες και τις κουτοπονηριές και τις ανοησίες. Μια έστω φοβισμένη ή θυμωμένη ενότητα, όπως αυτή αναδύθηκε την κολασμένη εβδομάδα του δημοψηφίσματος, όπου η επιθετικότητα και η πίεση μας έφεραν πιο κοντά, όπου ένιωσες ότι κοιτάς στα μάτια τον πολίτη, όπου ένιωσες ότι δρέπεις τον πολιτικό ανθό, ότι μπορείς να κάνεις κάτι καλό στο τόπο σου. Ή αυτή η μαγεία ήταν μια τελευταία στιγμή στην ψευδαίσθηση, όπου αποδεδειγμένα είσαι καλός και αποτελεσματικός και αμέσως μετά ήρθε η πραγματικότητα όπου φαίνεσαι αδύναμος; Αυτό συμβαίνει; Ας πάμε σπίτια μας, να μη χαλάμε τις καρδιές μας. Ας δώσουμε τον χώρο σ' αυτούς που ξέρουν τη δουλειά. Κι ας αργήσουμε, μήπως και γλιτώσουμε ένα επόμενο ραντεβού με την Ιστορία...