...........................................................
Από την αυτοφαγία στην απελευθέρωση
Σε χρόνο ανύποπτο. Μετά από
μια εξαντλητική θεατρική περιοδεία πριν από κάποια χρόνια, σε συνθήκες
ερήμου του Φαρ Ουέστ, οι φίλοι Γάλλοι διοργανωτές αποφάσισαν να μας
αποζημιώσουν με μια βραδιά χλιδής: μας προσέφεραν ένα δείπνο σε
ψαροταβέρνα της γαλλικής Μεσογείου, όπου το κύριο έδεσμα ήταν, παρακαλώ,
καραβίδες (!).
Καθώς έρχονταν τα ορεκτικά, πλησίασα ένα ενυδρείο, όπου τροφαντές
καραβίδες κολυμπούσαν ανύποπτες, ενδεχομένως, για τη μοίρα που τις
περίμενε. Ανακάλυψα ότι είχαν τις δαγκάνες τους δεμένες με λάστιχα και
ρώτησα έναν σερβιτόρο γιατί. «Για να μη φάνε η μία την άλλη», μου
απάντησε. «Η αιχμαλωσία τις εξαγριώνει».
«Πέρση, αδελφέ μου, συνετίσου», κανοναρχεί στο έπος «Εργα και ημέρες»
ο Βοιωτός Ησίοδος τον άμυαλο και αδηφάγο αδερφό του, τον οποίο
προσπαθεί να συνετίσει: «Το πουλί μπορεί να φάει πουλί, το ψάρι να φάει
ψάρι. Αλλά ο άνθρωπος άνθρωπο δεν πρέπει να σπαράζει».
Η αλληλοφαγία δεν μπορεί -ή μάλλον δεν πρέπει- να είναι ανθρώπινη
πρακτική, μας λέει ο αρχαίος ποιητής-προφήτης. Θα ήταν υπερβολικό να
πούμε ότι οι «πολιτισμένοι» καιροί μας άκουσαν τον χρησμό του. Η
αλληλοφαγία μέσα στη δυστυχία δεν περιορίζεται στις καραβίδες, και τα
φαινόμενα το αποδεικνύουν περίτρανα αυτές τις ώρες του οικονομικού
πολέμου που ζούμε και όπου απαιτείται η πιο σθεναρή αλληλεγγύη.
Το τι αδιανόητο συμβαίνει αυτές τις μαύρες ώρες που περνάμε, η απλή
ανάγνωση των καθημερινών ειδήσεων το αποδεικνύει. Από το ξέπλυμα -με
υπογραφή του Κοινοβουλίου- του άγους της ΕΛΣΤΑΤ, που με τα καταλλήλως
«πειραγμένα» στοιχεία της μας έστειλε ολοσούμπιτους στην κόλαση των
Μνημονίων, μέχρι την ποτοαπαγόρευση -να παράγουμε και να καταναλώνουμε
το χύμα τσίπουρο-, ο ζόφος δηλώνει την κυριαρχική του παρουσία.
Και μέσα στον ζόφο αυτόν, η Αριστερά βρήκε την ώρα να κατασπαράζει τα
σπλάχνα της προσπαθώντας ίσως να εκτονώσει μια επιθετικότητα την οποία
πλέον δεν μπορεί ή δεν τολμά να κατευθύνει εναντίον αυτών που
ισοπεδώνουν, εξευτελίζουν, κονιορτοποιούν τον λαό μας.
Υπουργοί, που με επιτυχίες και αποτυχίες έδωσαν για μήνες ένα σκληρό
αγώνα με τη συμμορία των «εταίρων» είτε με τον πολυπλόκαμο εσμό των
ντόπιων συμμάχων και υπαλλήλων τους, προπηλακίζονται, διαβάλλονται με
τρόπο που σίγουρα θα ικανοποιεί και θα διασκεδάζει βαθιά τους
μνησίκακους επικυρίαρχους. Δεν θα αρχίσω να διακηρύσσω ότι κάτι τέτοιο
προδίδει κάποια ιερή παράδοση της αριστερής κομματικής αλληλεγγύης, που
δεν γνώρισε κανένας Τρότσκι και κανένας Βελουχιώτης.
Θεωρώ τον εαυτό μου πνευματικά, κοινωνικά και κυρίως βιωματικά, κοντά
σε έναν αριστερό με την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης και της
ανιδιοτέλειας χώρο, έξω, καλώς ή κακώς, από κόμματα και οργανώσεις, αλλά
σήμερα το τι συμβαίνει στην Αριστερά, αν και πολύ σημαντικό, είναι
έλασσον μπροστά σ’ αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το σώμα της ελληνικής
κοινωνίας, με συνέπειες που αγγίζουν αποφασιστικά και την υπόλοιπη
Ευρώπη.
Το ερώτημα είναι αν, ως κοινωνία, θα παραδοθούμε στην αλληλοφαγία,
που τελικά δεν είναι παρά αυτοφαγία, κατασπάραξη των δηλητηριασμένων από
το μίσος και την ενοχή μελών του ίδιου του κορμιού μας, είτε, μέσα στη
δεινή δοκιμασία, θα βρούμε έναν δρόμο αντίστασης που να ενώνει και να
απελευθερώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου