Έχω
δυο φίλους, που τους αγαπώ εξίσου. Πριν από πεντ’-έξι χρόνια είχαν κι
οι δυο ανθηρές επιχειρήσεις, ζούσαν καλά κι έκαναν ταξιδάκια αναψυχής
στο εξωτερικό.
Ύστερα έφυγαν οι μέλισσες με το μέλι
τους κι ήρθε η κρίση. Ο ένας είδε την επιχείρησή του να φθίνει, αλλά
κανένας από τους υπαλλήλους του δεν απολύθηκε, ούτε είδε το «αφεντικό»
να του πετσοκόβει τον μισθό. Ο άλλος συνέχισε να ζει καλά και να κάνει
ταξιδάκια αναψυχής στο εξωτερικό: η κρίση δεν τον είχε αγγίξει.
Η κρίση βάθυνε κι άλλο. Ο πρώτος είχε
φτάσει στο σημείο να μην πηγαίνει ευρώ τσακιστό στην οικογένειά του,
αλλά να πληρώνει κανονικά τους υπαλλήλους του. «Πάρε τα μέτρα σου», του
λέγαμε. «Θα βουλιάξεις», του λέγαμε. «Κάνε περικοπές, κάνε απολύσεις, να
σώσεις ο,τιδήποτε σώζεται», του λέγαμε. «Εγώ δεν βγάζω στο δρόμο
πατεράδες και μανάδες», μας απαντούσε. Ο δεύτερος, ακόμη ανέγγιχτος
απ΄την κρίση, ζούσε καλά κι έκανε ταξιδάκια αναψυχής στο εξωτερικό.
Σ’ αυτό το σημείο να σας πω ότι, και οι δύο φίλοι μου, στις προτελευταίες εθνικές εκλογές είχαν ψηφίσει Τζήμερο.
Η κρίση εξαπλώθηκε περισσότερο. Ο ένας
έκλεισε την επιχείρησή του. Δεν ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που τους βρήκαν
κρεμασμένους μέσα στ’ άδεια τους γραφεία και μαγαζιά, είναι όμως σχεδόν
τρία χρόνια άνεργος. Ο άλλος εξακολουθεί να ζει καλά και να κάνει
ταξιδάκια αναψυχής στο εξωτερικό.
Στις τελευταίες εθνικές εκλογές, ο ένας
ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτη φορά στη ζωή του έριξε την ψήφο του αριστερά. Ο
δεύτερος, πιο σταθερός στις πολιτικές του απόψεις, ψήφισε ΠΟΤΑΜΙ. Ο
πρώτος ζει από τη σύνταξη της μάνας του. Ο δεύτερος ζει καλά και κάνει
ταξιδάκια αναψυχής στο εξωτερικό.
Στο πρόσφατο δημοψήφισμα ο ένας μου
φίλος ψήφισε ΟΧΙ κι ο άλλος ΝΑΙ. Ο ένας δεν έχει –στην κυριολεξία- να
φάει. Του άλλου το i-store του απέρριψε την –ελληνικής τράπεζας-
πιστωτική, όταν προσπάθησε ν’ αγοράσει τον τουριστικό οδηγό για το νέο
ταξιδάκι που ετοιμάζει.
Ο ένας μου φίλος στέκεται στην ουρά στα
ΑΤΜ, για να σηκώσει τα 120 ευρώ από την σύνταξη της μάνας του. Ο άλλος
μου φίλος ετοιμάζει ταξιδάκι στο εξωτερικό, αυτή τη φορά όχι αναψυχής.
Αυτή τη φορά το ταξιδάκι θα είναι διαφυγής.
Έχω δυο φίλους, που τους αγαπώ εξίσου. Αλλά δεν τους εκτιμώ, πια, το ίδιο.
***
*Το κειμενάκι γράφτηκε λίγες ώρες μετά
το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο moleskine. Μόλις σήμερα βρήκα τον
χρόνο να το μεταφέρω εδώ.
**Αφιερώνεται, με όλη μου την αγάπη και την εκτίμηση, στον Λ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου