Από την ιστορία της Φωτεινής Τσαλίκογλου "8 Ώρες + 35 λεπτά" (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2013)

..............................................................

Από την ιστορία της Φωτεινής Τσαλίκογλου "8 Ώρες + 35 λεπτά"  

(Εκδόσεις Καστανιώτη, 2013)

...Ο ουρανός θυμίζει έντονα θάλασσα. Πετάμε στα ένδεκα χιλιάδες μέτρα. Γιατί αυτό το ξαφνικό ταξίδι; Σε μια στιγμή το αποφάσισα. Έφυγα βιαστικά. Όπως ένας κλέφτης που εξαφανίζεται, όταν ακούει ύποπτους θορύβους, κι εγκαταλείπει τα κλοπιμαία για να μην τον συλλάβουν. Έφυγα για να γλυτώσω. Τα άφησα όλα στη μέση. Όλη τη ζωή μου. Λες και ήταν κι αυτή κλεμμένη. Σαν ένοχος από καιρό, έτρεμα τον εγκλεισμό. Η οικογένεια Αργυρίου φταίει για όλα αυτά, Αμαλία; Η οικογέενειά μας; Αυτή με κάνει να νιώθω κλέφτης και να σωθώ; Σσστ, μην πεις τίποτα, μην πεις "έτσι γίνεται σε κάθε οικογένεια".

   "Κι όμως, Τζόναθαν, είναι αλήθεια. Κανείς δεν σώζεται από την οικογένειά του".

   Μέσα σε λίγες ώρες ετοίμασα εισιτήρια κι αποσκευές. Κι εγώ που μισούσα τις μετακινήσεις, εγώ που, αν είχα ιμάντες, θα με καθήλωνα τα βράδια στο κρεβάτι μου μήπως και σαν υπνοβάτης φύγω και χαθώ, εγώ που αν γινόταν, σαν άγαλμα ακίνητο θα με κρατούσα σε στέρεο έδαφος, δεμένος τώρα στο κάθισμα του αεροσκάφους, ετοιμάζομαι για τις αναπάντεχες αναταράξεις μιας υπερπόντιας πτήσης. Τα άφησα όλα πίσω μου κι έφυγα.

   "Δεν γινόταν αλλιώς, Τζόναθαν, το ξέρεις".

   Τα φώτα θα σβήσουν, σβήνουν, έσβησαν. Οι μηχανές μουγκρίζουν. Το θηρίο σηκώνεται στον ουρανό. Μέσα στην κοιλιά του ονειρεύομαι... 

..."Πάνε πολλά χρόνια, Αμαλία"  

   "Δεκατέσσερα χρόνια, Τζόναθαν. Ιανουάριος του 2013. Ταξιδεύεις στη χώρα της καταγωγής μας".

   "Αμαλία δεν έπρεπε..." 

   "Τίποτα δεν έπρεπε, Τζόναθαν. Ποιοι ήμαστε για να το πούμε; Ποιοι ήμαστε εμείς για να το αλλάξουμε; Τα συντρίμμια του κόσμου είναι πιο δυνατά από τα δικά μας".

Και το τραγούδι της ιστορίας...