..............................................................
Ο Μηλιός, το ΑΚΕΛ και ο Μαΐλης
του Θανάση Μπαρτσώκα
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε στην Αυγή ένα ενδιαφέρον άρθρο του σ. Μηλιού, υπεύθυνου της οικονομικής πολιτικής του Σύριζα - ΕΚΜ.
Ανεξάρτητα από την ορθότητα ή όχι της απόφασης του ΑΚΕΛ, κάτι που σε τελευταία ανάλυση θα κριθεί στην πράξη και τη ζωή, είναι άδικο και ηθελημένο λάθος να υποστηρίζεται από τον υπεύθυνο της οικονομικής πολιτικής ότι το ΑΚΕΛ ζητάει θυσίες, με μία απόφαση μιας σελίδας και την έλλειψη οποιασδήποτε μελέτης.
Η μελέτη του ΑΚΕΛ είναι δημοσιευμένη αλλά έχει ιδιαίτερη σημασία όχι αυτή καθ’ αυτή η μελέτη αλλά το γεγονός ότι οι σ/φοι του ΑΚΕΛ συζήτησαν με τους πάντες. Από οπαδούς της άποψης του «υπάρχουν και καλά μνημόνια» μέχρι και εκείνους τους «ακραίους» «εθνικίζοντες- αντιευρωπαϊστές».
Αυτό όμως που ενοχλεί το σ. Μηλιό είναι ότι αυτή η απόφαση σε συνδυασμό με τις δημόσιες τοποθετήσεις του Λαφοντέν και του Μελανσόν χαλάνε τη «σούπα του Νότου» και γι αυτό δεν αναφέρεται, καθόλου σε αυτό, στο άρθρο του.
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να επισημάνουμε ότι σύμφωνα με την κατά το σ. Μηλιό άποψη, δεν υπάρχουν «μελέτες» που να αποδεικνύουν οτιδήποτε και για τις δικές μας αποφάσεις.
Και βεβαίως κατά τη δική μου άποψη, ορθώς δεν αναδεικνύεται το ζήτημα των μελετών ως κυρίαρχο, γιατί η πολιτική δεν είναι αριθμητική αλλά άλγεβρα και κυρίως η πολιτική είναι πρόβλεψη και όχι επιθυμία.
Όμως έχουμε μπροστά μας τα δικά μας «επίδικα» που πλέον δεν μπορούμε να τα σπρώχνουμε κάτω από το χαλί.
Η σοβαρή και νηφάλια συζήτηση που έπρεπε να ανοίξει για την ουσία της ευρωζώνης και του ευρώ , όπως ανέφερε και ο σ. Δραγασάκης πρόσφατα, άνοιξε πλέον αντικειμενικά στον κόσμο, στα καφενεία, στις δημοσκοπήσεις και βέβαια πρέπει πια να πούμε ότι ο υπεύθυνος για το πρόγραμμα του κόμματος έπρεπε να ανοίξει αυτή τη συζήτηση με δική του πρωτοβουλία και όχι απλά να αναφέρεται σε σενάρια και ενδεχόμενα, για τον απλούστατο λόγο ότι είμαστε στην εποχή των αποφάσεων και των επιλογών.
Η συζήτηση για την Ευρώπη ή τις Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης, δεν είναι καινούργια. Απασχόλησε, το κομμουνιστικό κίνημα στο παρελθόν, πολλές φορές.
Ο Λένιν είχε, κατά τη δική μου άποψη, να αποδείξει το ανέφικτο και ουτοπικό του εγχειρήματος, υποστηρίζοντας ότι μόνο σαν σοσιαλιστικές πολιτείες είναι κάτι τέτοιο εφικτό και πάντα υπό όρους και προϋποθέσεις.
Ο Ζαν Μονέ, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, θεωρείται ένας από τους εμπνευστές του εγχειρήματος της Ευρωπαϊκής ενοποίησης το οποίο θα βασίζεται στις «τέσσερεις ελευθερίες» δηλαδή αυτές της ελεύθερης διακίνησης αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και ανθρώπων. Ο Ζαν Μονέ ξέχασε όμως άλλες πιο βασικές ελευθερίες. Όπως αυτές της ελευθερίας της ζωής , της ελευθερίας των επιλογών που ο ίδιος βίωσε όταν αποφάσισε να παντρευτεί τον έρωτα της ζωής του, την Ιταλίδα ζωγράφο Σύλβια Ντι Μποτίνι, ήδη παντρεμένη, και αυτό το κατάφερε όχι χαρις στην πολιτισμένη Δύση που λόγω του έντονου καθολικισμού δεν της επέτρεπε να χωρίσει αλλά χάρις στη νεαρή Σοβιετική δημοκρατία αφού η Σύλβια απέκτησε τη σοβιετική υπηκοότητα και αυθημερόν βγήκε το πολυπόθητο διαζύγιο.
Όμως επειδή πέρα από τη λιτότητα υπάρχει και ο καπιταλισμός που είναι ο γενάρχης της λιτότητας , δεν γίνεται σήμερα να αυτοπαγιδευόμαστε στο μύθο του «αθώου Ευρωπαϊσμού της δεκαετίας του ‘90».
Ο σ. Μηλιός είναι καθηγητής στο Ε.Μ.Π. Βέβαια το αντικείμενό του μπορεί να είναι τα οικονομικά, όμως στο Μετσόβιο όλες οι σχολές ασχολούνται και με τα οικοδομήματα.
Και σε ό, τι έχει σχέση με το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, σε περίοδο «σεισμικών δονήσεων» και χωρίς να ξέρουμε αν έγινε ο κύριος σεισμός, υπάρχουν οι χαρακτηρισμοί πράσινο-κίτρινο-κόκκινο. Στον Σύριζα , θέλω να πιστεύω, ότι δεν υπάρχουν «σεισμολόγοι» που να χαρακτηρίζουν το οικοδόμημα πράσινο. Ίσως οι διαφορές να βρίσκονται στο κίτρινο και κόκκινο αν και η εκφώνηση μόνο για την «αρχιτεκτονική του ευρώ», δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει, όταν δεν εξετάζονται τα ζητήματα «θεμελίων και στατικότητας».
Για να γυρίσουμε όμως στις μελέτες, μόλις πρόσφατα δημοσιεύτηκε από το ΙFΟ, μια έγκυρη γερμανική μελέτη που υποστηρίζει ότι εάν η χώρα μας είχε αποχωρήσει το 2010 από το ευρώ, η κρίση θα είχε ξεπεραστεί, κάτι που τεκμηρίωνε και η πολύ σοβαρή μελέτη του Θ.Μαριόλη και των συνεργατών του.
Θέλω να επισημάνω ότι είναι μακριά από μένα η άποψη της οποιασδήποτε σχέσης του σ. Μηλιού με τον Μαϊλη. Τον πρώτο τον εκτιμώ ως άνθρωπο και σύντροφο ,με δεδομένες τις διαφωνίες μας, ενώ τον δεύτερο μπορώ να πω ότι μου είναι, επιεικώς, αδιάφορος.
Χρησιμοποίησα όμως τον τίτλο συνειδητά, από οργή, για δυο λόγους:
1. Γιατί το άρθρο έχει μια εξαιρετικά εσωτερική κομματική στόχευση, σε περίοδο που η κοινωνία είναι στα «κάγκελα» και
2. Γιατί η τελευταία παράγραφος που βάζει ένα κάλπικο εσωκομματικό δίλλημα, καταλήγει ότι στο Σύριζα-ΕΚΜ « έχουμε αποφασίσει» και εύλογα πιστεύω αναρωτιέμαι, Που, πότε, ποιοι και Γιατί;
Το άρθρο του σ. Μηλιού στοχεύει στο να δημιουργήσει εσωκομματικούς οπαδούς , όταν η εποχή έχει ανάγκη από στρατιώτες. Και πάντα η στράτευση απαιτεί θυσίες. Ιδιαίτερα όταν ξέρουμε ότι ισχυρά κέντρα μέσα και έξω από τη χώρα επεξεργάζονται με ιδιαίτερη ένταση τη «στρατηγική της παρένθεσης».
Ας πάμε λοιπόν στο συνέδριο, όχι με ψεύτικα διλλήματα και «εσωτερικούς εχθρούς», αλλά με ανοιχτή και ειλικρινή συζήτηση μέσα στο κόμμα και έξω στην κοινωνία.
Βέβαια πρέπει να ομολογήσω, ότι ο εξαιρετικά σύντομος χρόνος προσυνεδριακού διαλόγου, για ένα συνέδριο ιστορικής ίσως σημασίας, δεν καταγράφεται στα θετικά της ηγεσίας του κόμματος.
ΥΓ. Παλιότερα ο σ. Δραγασάκης είχε πεί, «αριστερό είναι ό,τι ενώνει, κινητοποιεί και εμπνέει».
Επειδή πιστεύω ότι η ηγεσία του κόμματός μας δεν ζει σε αποστειρωμένο περιβάλλον, ας συνεχίσουμε τις αναζητήσεις, αφού η Ευρωζώνη και το Ευρώ ούτε ενώνει, ούτε κινητοποιεί, ούτε εμπνέει.
ΤΩΡΑ, γιατί
«ΑΥΡΙΟ λες
και πίσω από αυτή τη μικρή αναβολή,
παραμονεύει ένα πελώριο, ΠΟΤΕ».
* Ο Θανάσης Μπαρτσώκας είναι πρώην δήμαρχος Καισαριανής
Θα ήθελα να χαιρετίσω το γεγονός ότι ο σ. Μηλιός τοποθετείται, κάτι που δεν το κάνουν όλοι, στα κατά την άποψή του «επίδικα» , με τη συνηθισμένη βέβαια στους οπαδούς του «πανεπιστημιακού Μαρξισμού», μονομέρεια.
Ανεξάρτητα από την ορθότητα ή όχι της απόφασης του ΑΚΕΛ, κάτι που σε τελευταία ανάλυση θα κριθεί στην πράξη και τη ζωή, είναι άδικο και ηθελημένο λάθος να υποστηρίζεται από τον υπεύθυνο της οικονομικής πολιτικής ότι το ΑΚΕΛ ζητάει θυσίες, με μία απόφαση μιας σελίδας και την έλλειψη οποιασδήποτε μελέτης.
Η μελέτη του ΑΚΕΛ είναι δημοσιευμένη αλλά έχει ιδιαίτερη σημασία όχι αυτή καθ’ αυτή η μελέτη αλλά το γεγονός ότι οι σ/φοι του ΑΚΕΛ συζήτησαν με τους πάντες. Από οπαδούς της άποψης του «υπάρχουν και καλά μνημόνια» μέχρι και εκείνους τους «ακραίους» «εθνικίζοντες- αντιευρωπαϊστές».
Αυτό όμως που ενοχλεί το σ. Μηλιό είναι ότι αυτή η απόφαση σε συνδυασμό με τις δημόσιες τοποθετήσεις του Λαφοντέν και του Μελανσόν χαλάνε τη «σούπα του Νότου» και γι αυτό δεν αναφέρεται, καθόλου σε αυτό, στο άρθρο του.
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να επισημάνουμε ότι σύμφωνα με την κατά το σ. Μηλιό άποψη, δεν υπάρχουν «μελέτες» που να αποδεικνύουν οτιδήποτε και για τις δικές μας αποφάσεις.
Και βεβαίως κατά τη δική μου άποψη, ορθώς δεν αναδεικνύεται το ζήτημα των μελετών ως κυρίαρχο, γιατί η πολιτική δεν είναι αριθμητική αλλά άλγεβρα και κυρίως η πολιτική είναι πρόβλεψη και όχι επιθυμία.
Όμως έχουμε μπροστά μας τα δικά μας «επίδικα» που πλέον δεν μπορούμε να τα σπρώχνουμε κάτω από το χαλί.
Η σοβαρή και νηφάλια συζήτηση που έπρεπε να ανοίξει για την ουσία της ευρωζώνης και του ευρώ , όπως ανέφερε και ο σ. Δραγασάκης πρόσφατα, άνοιξε πλέον αντικειμενικά στον κόσμο, στα καφενεία, στις δημοσκοπήσεις και βέβαια πρέπει πια να πούμε ότι ο υπεύθυνος για το πρόγραμμα του κόμματος έπρεπε να ανοίξει αυτή τη συζήτηση με δική του πρωτοβουλία και όχι απλά να αναφέρεται σε σενάρια και ενδεχόμενα, για τον απλούστατο λόγο ότι είμαστε στην εποχή των αποφάσεων και των επιλογών.
Η συζήτηση για την Ευρώπη ή τις Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης, δεν είναι καινούργια. Απασχόλησε, το κομμουνιστικό κίνημα στο παρελθόν, πολλές φορές.
Ο Λένιν είχε, κατά τη δική μου άποψη, να αποδείξει το ανέφικτο και ουτοπικό του εγχειρήματος, υποστηρίζοντας ότι μόνο σαν σοσιαλιστικές πολιτείες είναι κάτι τέτοιο εφικτό και πάντα υπό όρους και προϋποθέσεις.
Ο Ζαν Μονέ, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, θεωρείται ένας από τους εμπνευστές του εγχειρήματος της Ευρωπαϊκής ενοποίησης το οποίο θα βασίζεται στις «τέσσερεις ελευθερίες» δηλαδή αυτές της ελεύθερης διακίνησης αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και ανθρώπων. Ο Ζαν Μονέ ξέχασε όμως άλλες πιο βασικές ελευθερίες. Όπως αυτές της ελευθερίας της ζωής , της ελευθερίας των επιλογών που ο ίδιος βίωσε όταν αποφάσισε να παντρευτεί τον έρωτα της ζωής του, την Ιταλίδα ζωγράφο Σύλβια Ντι Μποτίνι, ήδη παντρεμένη, και αυτό το κατάφερε όχι χαρις στην πολιτισμένη Δύση που λόγω του έντονου καθολικισμού δεν της επέτρεπε να χωρίσει αλλά χάρις στη νεαρή Σοβιετική δημοκρατία αφού η Σύλβια απέκτησε τη σοβιετική υπηκοότητα και αυθημερόν βγήκε το πολυπόθητο διαζύγιο.
Όμως επειδή πέρα από τη λιτότητα υπάρχει και ο καπιταλισμός που είναι ο γενάρχης της λιτότητας , δεν γίνεται σήμερα να αυτοπαγιδευόμαστε στο μύθο του «αθώου Ευρωπαϊσμού της δεκαετίας του ‘90».
Ο σ. Μηλιός είναι καθηγητής στο Ε.Μ.Π. Βέβαια το αντικείμενό του μπορεί να είναι τα οικονομικά, όμως στο Μετσόβιο όλες οι σχολές ασχολούνται και με τα οικοδομήματα.
Και σε ό, τι έχει σχέση με το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, σε περίοδο «σεισμικών δονήσεων» και χωρίς να ξέρουμε αν έγινε ο κύριος σεισμός, υπάρχουν οι χαρακτηρισμοί πράσινο-κίτρινο-κόκκινο. Στον Σύριζα , θέλω να πιστεύω, ότι δεν υπάρχουν «σεισμολόγοι» που να χαρακτηρίζουν το οικοδόμημα πράσινο. Ίσως οι διαφορές να βρίσκονται στο κίτρινο και κόκκινο αν και η εκφώνηση μόνο για την «αρχιτεκτονική του ευρώ», δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει, όταν δεν εξετάζονται τα ζητήματα «θεμελίων και στατικότητας».
Για να γυρίσουμε όμως στις μελέτες, μόλις πρόσφατα δημοσιεύτηκε από το ΙFΟ, μια έγκυρη γερμανική μελέτη που υποστηρίζει ότι εάν η χώρα μας είχε αποχωρήσει το 2010 από το ευρώ, η κρίση θα είχε ξεπεραστεί, κάτι που τεκμηρίωνε και η πολύ σοβαρή μελέτη του Θ.Μαριόλη και των συνεργατών του.
Θέλω να επισημάνω ότι είναι μακριά από μένα η άποψη της οποιασδήποτε σχέσης του σ. Μηλιού με τον Μαϊλη. Τον πρώτο τον εκτιμώ ως άνθρωπο και σύντροφο ,με δεδομένες τις διαφωνίες μας, ενώ τον δεύτερο μπορώ να πω ότι μου είναι, επιεικώς, αδιάφορος.
Χρησιμοποίησα όμως τον τίτλο συνειδητά, από οργή, για δυο λόγους:
1. Γιατί το άρθρο έχει μια εξαιρετικά εσωτερική κομματική στόχευση, σε περίοδο που η κοινωνία είναι στα «κάγκελα» και
2. Γιατί η τελευταία παράγραφος που βάζει ένα κάλπικο εσωκομματικό δίλλημα, καταλήγει ότι στο Σύριζα-ΕΚΜ « έχουμε αποφασίσει» και εύλογα πιστεύω αναρωτιέμαι, Που, πότε, ποιοι και Γιατί;
Το άρθρο του σ. Μηλιού στοχεύει στο να δημιουργήσει εσωκομματικούς οπαδούς , όταν η εποχή έχει ανάγκη από στρατιώτες. Και πάντα η στράτευση απαιτεί θυσίες. Ιδιαίτερα όταν ξέρουμε ότι ισχυρά κέντρα μέσα και έξω από τη χώρα επεξεργάζονται με ιδιαίτερη ένταση τη «στρατηγική της παρένθεσης».
Ας πάμε λοιπόν στο συνέδριο, όχι με ψεύτικα διλλήματα και «εσωτερικούς εχθρούς», αλλά με ανοιχτή και ειλικρινή συζήτηση μέσα στο κόμμα και έξω στην κοινωνία.
Βέβαια πρέπει να ομολογήσω, ότι ο εξαιρετικά σύντομος χρόνος προσυνεδριακού διαλόγου, για ένα συνέδριο ιστορικής ίσως σημασίας, δεν καταγράφεται στα θετικά της ηγεσίας του κόμματος.
ΥΓ. Παλιότερα ο σ. Δραγασάκης είχε πεί, «αριστερό είναι ό,τι ενώνει, κινητοποιεί και εμπνέει».
Επειδή πιστεύω ότι η ηγεσία του κόμματός μας δεν ζει σε αποστειρωμένο περιβάλλον, ας συνεχίσουμε τις αναζητήσεις, αφού η Ευρωζώνη και το Ευρώ ούτε ενώνει, ούτε κινητοποιεί, ούτε εμπνέει.
ΤΩΡΑ, γιατί
«ΑΥΡΙΟ λες
και πίσω από αυτή τη μικρή αναβολή,
παραμονεύει ένα πελώριο, ΠΟΤΕ».
* Ο Θανάσης Μπαρτσώκας είναι πρώην δήμαρχος Καισαριανής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου