................................................................
Πάντα κάτι γυρεύουμε να σώσουμε...
Του Θανάση Βαλτινού
Πάντα κάτι γυρεύουμε να σώσουμε, το σαρκίο μας ή την ψυχή μας, ανάλογα με τις κατά περίπτωσιν προοπτικές. Και οι πεποιθήσεις μας βεβαίως διαμορφώνονται και ορίζονται από συγκεκριμένες ανάγκες.
"Είμαι εκ πεποιθήσεως χορτοφάγος". Ηχεί τόσο αποφασιστικά, θα έλεγα αυστηρά, και η φράση αγλαΐζεται από έναν τόνο ηθικού περίπου μεγαλείου:
"Είμαι εκ πεποιθήσεως εργένης". Το εργένης εύκολα
θα μπορούσε εδώ να αντικατασταθεί από το τουρκίζον μπεκιάρης: "Είμαι εκ
πεποιθήσεως μπεκιάρης". Το νόημα θα παρέμενε ίδιο, η αίσθηση ωστόσο θα
αλλοιωνόταν ριζικά.
Ριζικότερα ακόμα θα αλλοιωνόταν σε μια παραλλαγή πλησιέστερη προς την αισθητική δραστηριότητα του δημώδους δεκαπεντασύλλαβου:
"Είμαι ορκισμένο γεροντοπαλίκαρο". Η απόσταση
ανάμεσα στον όρκο και στην πεποίθηση είναι τεράστια. Η πεποίθηση
καθησυχάζει, ο όρκος όχι. Ο όρκος δεσμεύει μόνο, με τις γνωστές
ψυχολογικές συνέπειες άλλωστε. Ήδη ένα ορκισμένο γεροντοπαλίκαρο
εκφράζει μια θυμική κατάσταση ριψοκίνδυνη ή και ηρωική, πάντως εντελώς
εξωστρεφή.
Σε αντίθεση με τον εκ πεποιθήσεως εργένη, που
περιχαρακώνεται μέσα στον στοχασμό και στην αυτάρκειά του. Έτσι κι
αλλιώς, αυτό που δηλώνεται με σαφήνεια κάθε φορά είναι η ανάγκη να ζήσει
κανείς μόνος του, ή να ζήσει κατ' ανάγκην μόνος του. Η διαφορά είναι
και εδώ αισθητή. Και άλλωστε με την έμφαση (ορκισμένος ή εκ πεποιθήσεως)
πόσο μπορούν να πείσουν γι' αυτό που κραυγάζουν;
Τελικά, είτε ως επιλογή είτε ως επιβεβλημένη κατάσταση, ο μονήρης βίος δεν είναι παρά μια διηνεκής άσκηση ελευθερίας. Και φυσικά μόνο αν είναι -ή επειδή ακριβώς είναι- κάποιος ποιητής, αποφασίζει να διασχίσει αυτή την έρημο.
Φτιαγμένος δηλαδή από ευγενές ανθεκτικό μέταλλο.
Πρόκειται για την ίδια πάντα αρχή των ταγμένων - και των υπολοίπων: τους
πρώτους να μην τους χαίρεται κανένας αλλά και να μην τους κλαίει. Γιατί
είναι πεισματάρηδες και δεν καταδέχονται ούτε τα υποκατάστατα ούτε να
μιλήσουν γι' αυτό που κουβαλάνε και οι άλλοι νομίζουν, τόσο σφαλερά, ότι
είναι ο σταυρός τους.
Bεβαίως θα περάσουν τη ζωή τους πάνω σ' ένα τεντωμένο σκοινί.
Πάνω σ' ένα τεντωμένο σκοινί θα κυνηγήσουν, με πάθος και συνέπεια, την
τελειότητα των ερώτων τους. Ξέροντας από πριν καλά ότι στην άλλη άκρη
τους περιμένει η άκρα μοναξιά, το τίμημα για την ύβριν που ήδη έχουν
διαπράξει. Σημαίνει όμως τίποτε αυτό;
12.5.1993
12.5.1993
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου