...........................................................
Στο βασίλειο που καταρρέει...
[...] Είμαστε τα παιδιά και οι γονείς μας στο βασίλειο που καταρρέει στις άνυδρες μέρες στις χορταριασμένες πέτρες. Τα παραμύθια οι κασέτες ο δρόμος τα ταξίδια τα σύννεφα τα κτήρια τη νύχτα. [...]
- Γιατί πρέπει να μείνεις ανάμεσα στο λαό σου.
Είμαστε οι κύριοι του εαυτού μας.
- Δεν μπορώ! αναφώνησε το Βασιλόπουλο. Δεν ξέρεις τι είναι ο λαός μου, το παλάτι, όλος ο τόπος...
Πατέρας μας ο βασιλιάς Αστόχαστος και τα κελάρια άδεια από κρασί και φαγητό.
- Διόρθωσέ τον, αποκρίθηκε η κόρη.
- Εγώ; Πώς; Μα είμαι ακόμα παιδί, δεν ξέρω τίποτα, δεν έμαθα τίποτα, δεν είμαι τίποτα.
Είμαστε τα παιδιά και οι γονείς μας είμαστε οι υπολογιστές και οι εγκυκλοπαίδειες και οι παιδικές χαρές.
Η κόρη τον κοίταξε συλλογισμένη.
- Γιατί θέλησες να φύγεις; ρώτησε.
- Γιατί πονούσα πολύ μέσα στην κακοήθεια και στην αταξία του παλατιού.
- Τι έχω;
- Έχεις φιλοτιμία και αξιοπρέπεια.
Το Βασιλόπουλο συλλογίστηκε λίγο. Ύστερα ρώτησε:
- Και τι μου χρησιμεύουν αυτά;
- Χρησιμεύουν να βρεις μέσα σου τη δύναμη και τη θέληση να ξαναφτιάσεις το έθνος σου.
Γιατί είμαστε το Βασιλόπουλο κι ο λαός. Από εμάς ξεκινάει και σε εμάς καταλήγει.
Εμείς ψηφίζουμε κι εμείς εκλεγόμαστε εμείς αγοράζουμε κι εμείς καταναλωνόμαστε. Γεμίσαμε τις ντουλάπες μας με ρούχα που δε χρειαζόμασταν και πήραμε δάνεια για διακοπές κάπου πιο μακρυά από το μικρό χωριό μας.
Στηρίξαμε τα καθεστώτα ψεύδους και ντροπής μιας δίχρωμης οικογενειοκρατίας.
Κλείσαμε τα μάτια και υποθέσαμε ότι κάποιος άλλος θα αγωνιστεί για εμάς όσο εμείς θα ονομάζουμε ζωή μια ντουζίνα εικονογραφημένα διαφημιστικά.
Γιατί τώρα ξέρουμε που κάναμε λάθος κι αυτό μας κάνει πιο δυνατούς από ποτέ!
Ξέρουμε μαζικά και έντονα και σίγουρα και ολοκληρωτικά.
Ξέρουμε γιατί το βιώνουμε στο πετσί μας και δεν έχουμε άλλα περιθώρια αναβολής.
Ξέρουμε γιατί μαυρίσαμε και σκοτεινιάσαμε και αδειάσαμε τόσο, που μας λείπουν με πόνο τα πρωταρχικά στοιχεία.
Ξέρουμε και τώρα που ξέρουμε πρέπει να μείνουμε και να το προσπαθήσουμε με όλο μας το είναι χωρίς να εξαιρέσουμε τον εαυτό μας επειδή είμαστε η γενιά που έρχεται ή επειδή είμαστε η γενιά που φεύγει - όσο θα νιώθουμε ότι δεν φταίξαμε θα μεταθέτουμε.
Περπατάς προς το σπίτι αντί να σταματήσεις τα κίτρινα αμάξια.
Κλείνεις τη βρύση όταν πατάς την αντλία με το σαπούνι.
Μαζεύεστε σπίτι χρησιμοποιείς το φούρνο τα κεριά την ταράτσα.
Διαβάζεις μαθαίνεις ψάχνεις συζητάς διαμορφώνεις μοιράζεσαι υπάρχεις και δεν σταματάς να πιστεύεις ότι όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας.
Αντιδράς και δεν ανέχεσαι ό,τι καταστρατηγεί τα δικαιώματα του να είσαι άνθρωπος.
Μειώνεις σιγά σιγά κατά ένα ποσοστό το χρόνο που πέρνας μπροστά στον υπολογιστή.
Και το αφιερώνεις σε αυτούς που τους έλειψες και σου έλειψαν καιρό.
Κάνεις συζητήσεις χαμηλόφωνα και ήρεμα και με παύσεις και ακούς δύο φορές από όσο μιλάς.
Τραγουδάς δυνατά και χορεύεις με όλο σου το σώμα.
Αφήνεις τον εαυτό σου να ερωτευτεί πιο συχνά απ' ότι τον υποβάλλεις σε περιορισμούς.
Και μένεις εδώ να το παλέψεις όσο μπορείς ξέροντας ότι αυτός ο καιρός είναι δύσκολος, αλλά θα περάσει επειδή θα το έχεις προσπαθήσει εσύ!
Και αν δε σου βγει, ο δρόμος είναι μεγάλος. Θα σε πάει όπου θες και θα μιλήσεις γλώσσες ξένες - μόνο μην εξιδανικεύεις τον προορισμό, ο κόσμος είναι σφαίρα και κάθε ακτίνα του ήλιου δίνει στα σημεία της άλλα χρώματα.
Μην το βάλεις στα πόδια πριν αποκτήσεις από εδώ ένα έμπρακτο μέτρο σύγκρισης πριν γνωρίσεις με σιγουριά τα χρώματα που υπάρχουν και τα ενσωματώσεις με βιώματα - είναι τα δικά σου χρώματα στα δικά σου βιώματα και θα σε κάνουν να είσαι αυτό που είσαι και όταν θα είσαι μακρυά.
Και κάνε βήματα μικρά -
Και γέλα!
Και ξέρεις θα ρθούνε τα μεγάλα.
"Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή"
Το ακούς τραγουδάει
Καλές μας μέρες
(Με πλάγια γράμματα αποσπάσματα απο το βιβλίο «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, τα οποία σχολιάζει η Nefeli - nefeli-haiku.blogspot.gr)
Το 1916 η οικογένεια Δέλτα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ο κοινωνικός και ο φιλικός τους κύκλος ήταν οι πιο καλλιεργημένοι λογοτέχνες, εκπαιδευτικοί και σκεπτόμενοι άνθρωποι του καιρού τους, αλλά και σπουδαίες πολιτικές προσωπικότητες, όπως ο Ελ. Βενιζέλος και ο Νικ. Πλαστήρας. Τόσο στους Βαλκανικούς πολέμους, όσο και στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο, η Πηνελόπη Δέλτα προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες, περιθάλποντας πρόσφυγες και τραυματίες.
Η ίδια υπέφερε από παράλυση, που είχε αρχίσει από το 1925, και είχε γίνει ολική προς το τέλος της ζωής της. Ίσως η πάθησή της αυτή, σε συνδυασμό με το πλήγμα που της προκάλεσε η είσοδος των γερμανών στην Αθήνα, να την οδήγησαν στην απελπισία: Αυτοκτόνησε στις 2 Μαΐου του 1941.
Η Πηνελόπη Δέλτα υπήρξε σπουδαία συγγραφέας. Έχουν περάσει 60 και περισσότερα χρόνια από τότε που έγραψε τα βιβλία της για παιδιά. Κι όμως, αυτά τα βιβλία εξακολουθούν να ενθουσιάζουν τους μικρούς αναγνώστες, με τη ζωντάνια τους, τις συναρπαστικές τους περιπέτειες, και τις γλαφυρές περιγραφές ιστορικών γεγονότων. (Πηγή: biblionet.gr)
- Γιατί; ρώτησε το Βασιλόπουλο.
- Γιατί πρέπει να μείνεις ανάμεσα στο λαό σου.
Είμαστε οι κύριοι του εαυτού μας.
- Δεν μπορώ! αναφώνησε το Βασιλόπουλο. Δεν ξέρεις τι είναι ο λαός μου, το παλάτι, όλος ο τόπος...
Πατέρας μας ο βασιλιάς Αστόχαστος και τα κελάρια άδεια από κρασί και φαγητό.
- Διόρθωσέ τον, αποκρίθηκε η κόρη.
- Εγώ; Πώς; Μα είμαι ακόμα παιδί, δεν ξέρω τίποτα, δεν έμαθα τίποτα, δεν είμαι τίποτα.
Είμαστε τα παιδιά και οι γονείς μας είμαστε οι υπολογιστές και οι εγκυκλοπαίδειες και οι παιδικές χαρές.
Η κόρη τον κοίταξε συλλογισμένη.
- Γιατί θέλησες να φύγεις; ρώτησε.
- Γιατί πονούσα πολύ μέσα στην κακοήθεια και στην αταξία του παλατιού.
Είμαστε τα παιδιά και οι γονείς μας στο βασίλειο που καταρρέει στις άνυδρες μέρες στις χορταριασμένες πέτρες. Τα παραμύθια οι κασέτες ο δρόμος τα ταξίδια τα σύννεφα τα κτήρια τη νύχτα.- Λοιπόν θα πει πώς έχεις μέσα σου κάτι, που αξίζει πιότερο από κείνα που δεν έμαθες.
- Τι έχω;
- Έχεις φιλοτιμία και αξιοπρέπεια.
Το Βασιλόπουλο συλλογίστηκε λίγο. Ύστερα ρώτησε:
- Και τι μου χρησιμεύουν αυτά;
- Χρησιμεύουν να βρεις μέσα σου τη δύναμη και τη θέληση να ξαναφτιάσεις το έθνος σου.
Γιατί είμαστε το Βασιλόπουλο κι ο λαός. Από εμάς ξεκινάει και σε εμάς καταλήγει.
Εμείς ψηφίζουμε κι εμείς εκλεγόμαστε εμείς αγοράζουμε κι εμείς καταναλωνόμαστε. Γεμίσαμε τις ντουλάπες μας με ρούχα που δε χρειαζόμασταν και πήραμε δάνεια για διακοπές κάπου πιο μακρυά από το μικρό χωριό μας.
Στηρίξαμε τα καθεστώτα ψεύδους και ντροπής μιας δίχρωμης οικογενειοκρατίας.
Κλείσαμε τα μάτια και υποθέσαμε ότι κάποιος άλλος θα αγωνιστεί για εμάς όσο εμείς θα ονομάζουμε ζωή μια ντουζίνα εικονογραφημένα διαφημιστικά.
Και τώρα που το βασίλειό μας καταρρέει, είμαστε έτοιμοι να τα εγκαταλείψουμε όλα πίσω και να φύγουμε μακρυά, για εκεί έξω που είναι αλλιώς, για εκεί που έχει ακόμα ευκαιρίες, για οπουδήποτε αλλού από εδώ.Όχι δεν πρέπει τώρα να φύγουμε !
Γιατί τώρα ξέρουμε που κάναμε λάθος κι αυτό μας κάνει πιο δυνατούς από ποτέ!
Ξέρουμε μαζικά και έντονα και σίγουρα και ολοκληρωτικά.
Ξέρουμε γιατί το βιώνουμε στο πετσί μας και δεν έχουμε άλλα περιθώρια αναβολής.
Ξέρουμε γιατί μαυρίσαμε και σκοτεινιάσαμε και αδειάσαμε τόσο, που μας λείπουν με πόνο τα πρωταρχικά στοιχεία.
Ξέρουμε και τώρα που ξέρουμε πρέπει να μείνουμε και να το προσπαθήσουμε με όλο μας το είναι χωρίς να εξαιρέσουμε τον εαυτό μας επειδή είμαστε η γενιά που έρχεται ή επειδή είμαστε η γενιά που φεύγει - όσο θα νιώθουμε ότι δεν φταίξαμε θα μεταθέτουμε.
Είναι τώρα η ώρα για τα μικρά πράγματα.Και διαλέγεις το πιο οικονομικό προϊόν στο σούπερ μάρκετ από το χαμηλότερο ράφι.
Για όλα αυτά τα μικρά που δείχνουν ασήμαντα μα που αν θες να δεις κάτι να αλλάζει ξεκινάς από εκεί.
Περπατάς προς το σπίτι αντί να σταματήσεις τα κίτρινα αμάξια.
Κλείνεις τη βρύση όταν πατάς την αντλία με το σαπούνι.
Μαζεύεστε σπίτι χρησιμοποιείς το φούρνο τα κεριά την ταράτσα.
Διαβάζεις μαθαίνεις ψάχνεις συζητάς διαμορφώνεις μοιράζεσαι υπάρχεις και δεν σταματάς να πιστεύεις ότι όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας.
Αντιδράς και δεν ανέχεσαι ό,τι καταστρατηγεί τα δικαιώματα του να είσαι άνθρωπος.
Μειώνεις σιγά σιγά κατά ένα ποσοστό το χρόνο που πέρνας μπροστά στον υπολογιστή.
Και το αφιερώνεις σε αυτούς που τους έλειψες και σου έλειψαν καιρό.
Κάνεις συζητήσεις χαμηλόφωνα και ήρεμα και με παύσεις και ακούς δύο φορές από όσο μιλάς.
Τραγουδάς δυνατά και χορεύεις με όλο σου το σώμα.
Αφήνεις τον εαυτό σου να ερωτευτεί πιο συχνά απ' ότι τον υποβάλλεις σε περιορισμούς.
Και μένεις εδώ να το παλέψεις όσο μπορείς ξέροντας ότι αυτός ο καιρός είναι δύσκολος, αλλά θα περάσει επειδή θα το έχεις προσπαθήσει εσύ!
Και αν δε σου βγει, ο δρόμος είναι μεγάλος. Θα σε πάει όπου θες και θα μιλήσεις γλώσσες ξένες - μόνο μην εξιδανικεύεις τον προορισμό, ο κόσμος είναι σφαίρα και κάθε ακτίνα του ήλιου δίνει στα σημεία της άλλα χρώματα.
Μην το βάλεις στα πόδια πριν αποκτήσεις από εδώ ένα έμπρακτο μέτρο σύγκρισης πριν γνωρίσεις με σιγουριά τα χρώματα που υπάρχουν και τα ενσωματώσεις με βιώματα - είναι τα δικά σου χρώματα στα δικά σου βιώματα και θα σε κάνουν να είσαι αυτό που είσαι και όταν θα είσαι μακρυά.
Άρα ξεκίνα σαν παιδί -Το λευκό χαρτί το σημείο η ευθεία το επίπεδο η φωτιά το νερό ο αέρας το χώμα εσύ εγώ -
Και κάνε βήματα μικρά -
Και γέλα!
Και ξέρεις θα ρθούνε τα μεγάλα.
"Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή"
Το ακούς τραγουδάει
Καλές μας μέρες
(Με πλάγια γράμματα αποσπάσματα απο το βιβλίο «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, τα οποία σχολιάζει η Nefeli - nefeli-haiku.blogspot.gr)
Η Πηνελόπη Δέλτα γεννήθηκε το 1874 στην Αλεξάνδρεια. Εκεί έζησε τα παιδικά και νεανικά της χρόνια σ' ένα αρχοντικό οικογενειακό περιβάλλον, αυστηρά πατριαρχικό, με έντονες τις πατροπαράδοτες ελληνικές αρχές και συνήθειες.Με δασκάλους στο σπίτι, απέκτησε γενικές σχολικές γνώσεις και έμαθε ξένες γλώσσες και "ελληνικά" που τα αντιπάθησε, επειδή τα βιβλία ήταν γραμμένα στην καθαρεύουσα. Το 1895 παντρεύτηκε το Στέφανο Δέλτα, με το οποίον απέκτησε τρεις κόρες.
Το 1916 η οικογένεια Δέλτα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ο κοινωνικός και ο φιλικός τους κύκλος ήταν οι πιο καλλιεργημένοι λογοτέχνες, εκπαιδευτικοί και σκεπτόμενοι άνθρωποι του καιρού τους, αλλά και σπουδαίες πολιτικές προσωπικότητες, όπως ο Ελ. Βενιζέλος και ο Νικ. Πλαστήρας. Τόσο στους Βαλκανικούς πολέμους, όσο και στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο, η Πηνελόπη Δέλτα προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες, περιθάλποντας πρόσφυγες και τραυματίες.
Η ίδια υπέφερε από παράλυση, που είχε αρχίσει από το 1925, και είχε γίνει ολική προς το τέλος της ζωής της. Ίσως η πάθησή της αυτή, σε συνδυασμό με το πλήγμα που της προκάλεσε η είσοδος των γερμανών στην Αθήνα, να την οδήγησαν στην απελπισία: Αυτοκτόνησε στις 2 Μαΐου του 1941.
Η Πηνελόπη Δέλτα υπήρξε σπουδαία συγγραφέας. Έχουν περάσει 60 και περισσότερα χρόνια από τότε που έγραψε τα βιβλία της για παιδιά. Κι όμως, αυτά τα βιβλία εξακολουθούν να ενθουσιάζουν τους μικρούς αναγνώστες, με τη ζωντάνια τους, τις συναρπαστικές τους περιπέτειες, και τις γλαφυρές περιγραφές ιστορικών γεγονότων. (Πηγή: biblionet.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου