.............................................................
Λευτέρης Βογιατζής: Μας έδωσε το ωραίο ταξίδι...
(από τον Σ.Κακουριώτη και την "ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" 05.05.2013)
"Το σκέφτομαι πάρα πολύ συχνά, ότι ο θάνατος είναι ο σκοπός της ζωής τελικά. Αυτά είσαι υποχρεωμένος να τα δεχτείς χωρίς εξήγηση και, με αυτή τη σκέψη, να αντιλαμβάνεσαι τον ρυθμό των πραγμάτων..." έλεγε ο Λευτέρης Βογιατζής σε μια πρόσφατη συνέντευξή του. Αυτόν τον ρυθμό πάσχισε να κατακτήσει σε όλη του τη ζωή ο σπουδαίος αυτός θεατράνθρωπος, που έχασε τη μάχη για τη ζωή τη Μ. Πέμπτη. Γιατί, όπως έλεγε, "δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους κανόνες του θεάτρου και στους κανόνες της ζωής"...
Από τους φίλους που θρηνούν την απώλειά του ξεχωρίζω...:
Δημήτρης Καταλειφός (ηθοποιός): "Νιώθω βαθιά λύπη. Είναι η μεγαλύτερη απώλεια που θα μπορούσε να συμβεί στο θέατρο και στον πολιτισμό μας. Συνδεόμαστε από τα νεανικά μας χρόνια και ύστερα οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Δεν έπαψα όμως ποτέ να τον σέβομαι και να τον θαυμάζω. Ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος".
Ράνια Οικονομίδου (ηθοποιός): " Ο θάνατος του Λευτέρη, μ' αυτό το αμετάκλητο που έχει ο θάνατος, μ' αφήνει μ' ένα αίσθημα βαθιάς λύπης βέβαια, αλλά και με την αίσθηση ενός ανολοκλήρωτου, καθώς δεν μπορέσαμε να περάσουμε σε μια άλλη φάση συνεργασίας. Δεν ξανασυναντηθήκαμε μετά τη διάλυση της "Σκηνής", κι αυτό είναι ένα αγκάθι στην καρδιά μου. Όσο ζει ο άλλος, λες ότι κάποια στιγμή ίσως κάτι αλλάξει... Τώρα αυτή η ευκαιρία χάθηκε οριστικά και είναι κριμα. Ο Λευτέρης ήταν από τους λίγους ανθρώπους με τους οποίους μπορούσε κανείς να κάνει ωραίο θέατρο".
..........................................................
...και προσθέτω, και ο νοών νοείτω...
..."Μα γιατί βιάζεστε;" αποκρίθηκε ο Μάρκχαϊμ. "Είναι τόσο όμορφα που καθόμαστε εδώ και τα λέμε. Και η ζωή είναι τόσο σύντομη και τόσο επισφαλής, που εγώ προσωπικά δε θα βιαζόμουν καθόλου να διακόψω κάτι που απολαμβάνω, έστω και κάτι απλό σαν κι αυτό. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κρατιόμαστε γερά, πολύ γερά, από τις χαρές που έχουμε, σαν να στεκόμασταν στο χείλος του γκρεμού. Κάθε δευτερόλεπτο είναι κι ένα βάραθρο αν το καλοσκεφτείς - ένα βάραθρο αβυσσαλέο - τόσο τεράστιο, που, αν πέσουμε, θα συντριβεί κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό που διαθέτουμε. Οπότε είναι καλύτερο να μιλάμε εγκάρδια. Ας μιλήσουμε για μας / γιατί να φοράμε αυτή τη μάσκα; Μπορούμε να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλο. Ποιος ξέρει ; - ίσως και να γίνουμε φίλοι..."
..."Με ξέρεις!", φώναξε ο Μάρκχαϊμ. "Μα κανείς δεν με ξέρει! Όλη μου η ζωή είναι μια παρωδία, μια δυσφήμηση του ίδιου μου του εαυτού, μια διαρκής άρνηση της φύσης μου! Όλοι οι άνθρωποι αυτό το πράγμα κάνουν! Όλοι οι άνθρωποι είναι κατά βάθος πολύ καλύτεροι από αυτή τη μάσκα που ριζώνει και μεγαλώνει πάνω τους και τους πνίγει. Τους βλέπεις να σέρνονται άσκοπα στη ζωή, σαν να έχουν πέσει θύματα στα χέρια τίποτε μπράβων. Αν είχαν τον έλεγχο της ζωής τους - αν φαίνονταν τα πρόσωπά τους, θα ήταν εντελώς διαφορετικοί, θα έλαμπαν σαν ήρωες και σαν άγιοι! Η δική μου μάσκα είναι ακόμη πιο πνιγηρή. Την δικaιολογία μου την ξέρω μόνο εγώ κι ο Θεός! Όμως, αν είχα χρόνο, θα άνοιγα την καρδιά μου"...
από το διήγημα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον "Μάρκχαϊμ" που ανήκει στον "Τυμβωρύχο" - μικρό κλασικό (Νο 9) των εκδόσεων Πατάκη 1996, μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου.
Λευτέρης Βογιατζής: Μας έδωσε το ωραίο ταξίδι...
(από τον Σ.Κακουριώτη και την "ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" 05.05.2013)
"Το σκέφτομαι πάρα πολύ συχνά, ότι ο θάνατος είναι ο σκοπός της ζωής τελικά. Αυτά είσαι υποχρεωμένος να τα δεχτείς χωρίς εξήγηση και, με αυτή τη σκέψη, να αντιλαμβάνεσαι τον ρυθμό των πραγμάτων..." έλεγε ο Λευτέρης Βογιατζής σε μια πρόσφατη συνέντευξή του. Αυτόν τον ρυθμό πάσχισε να κατακτήσει σε όλη του τη ζωή ο σπουδαίος αυτός θεατράνθρωπος, που έχασε τη μάχη για τη ζωή τη Μ. Πέμπτη. Γιατί, όπως έλεγε, "δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους κανόνες του θεάτρου και στους κανόνες της ζωής"...
Από τους φίλους που θρηνούν την απώλειά του ξεχωρίζω...:
Δημήτρης Καταλειφός (ηθοποιός): "Νιώθω βαθιά λύπη. Είναι η μεγαλύτερη απώλεια που θα μπορούσε να συμβεί στο θέατρο και στον πολιτισμό μας. Συνδεόμαστε από τα νεανικά μας χρόνια και ύστερα οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Δεν έπαψα όμως ποτέ να τον σέβομαι και να τον θαυμάζω. Ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος".
Ράνια Οικονομίδου (ηθοποιός): " Ο θάνατος του Λευτέρη, μ' αυτό το αμετάκλητο που έχει ο θάνατος, μ' αφήνει μ' ένα αίσθημα βαθιάς λύπης βέβαια, αλλά και με την αίσθηση ενός ανολοκλήρωτου, καθώς δεν μπορέσαμε να περάσουμε σε μια άλλη φάση συνεργασίας. Δεν ξανασυναντηθήκαμε μετά τη διάλυση της "Σκηνής", κι αυτό είναι ένα αγκάθι στην καρδιά μου. Όσο ζει ο άλλος, λες ότι κάποια στιγμή ίσως κάτι αλλάξει... Τώρα αυτή η ευκαιρία χάθηκε οριστικά και είναι κριμα. Ο Λευτέρης ήταν από τους λίγους ανθρώπους με τους οποίους μπορούσε κανείς να κάνει ωραίο θέατρο".
..........................................................
...και προσθέτω, και ο νοών νοείτω...
..."Μα γιατί βιάζεστε;" αποκρίθηκε ο Μάρκχαϊμ. "Είναι τόσο όμορφα που καθόμαστε εδώ και τα λέμε. Και η ζωή είναι τόσο σύντομη και τόσο επισφαλής, που εγώ προσωπικά δε θα βιαζόμουν καθόλου να διακόψω κάτι που απολαμβάνω, έστω και κάτι απλό σαν κι αυτό. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κρατιόμαστε γερά, πολύ γερά, από τις χαρές που έχουμε, σαν να στεκόμασταν στο χείλος του γκρεμού. Κάθε δευτερόλεπτο είναι κι ένα βάραθρο αν το καλοσκεφτείς - ένα βάραθρο αβυσσαλέο - τόσο τεράστιο, που, αν πέσουμε, θα συντριβεί κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό που διαθέτουμε. Οπότε είναι καλύτερο να μιλάμε εγκάρδια. Ας μιλήσουμε για μας / γιατί να φοράμε αυτή τη μάσκα; Μπορούμε να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλο. Ποιος ξέρει ; - ίσως και να γίνουμε φίλοι..."
..."Με ξέρεις!", φώναξε ο Μάρκχαϊμ. "Μα κανείς δεν με ξέρει! Όλη μου η ζωή είναι μια παρωδία, μια δυσφήμηση του ίδιου μου του εαυτού, μια διαρκής άρνηση της φύσης μου! Όλοι οι άνθρωποι αυτό το πράγμα κάνουν! Όλοι οι άνθρωποι είναι κατά βάθος πολύ καλύτεροι από αυτή τη μάσκα που ριζώνει και μεγαλώνει πάνω τους και τους πνίγει. Τους βλέπεις να σέρνονται άσκοπα στη ζωή, σαν να έχουν πέσει θύματα στα χέρια τίποτε μπράβων. Αν είχαν τον έλεγχο της ζωής τους - αν φαίνονταν τα πρόσωπά τους, θα ήταν εντελώς διαφορετικοί, θα έλαμπαν σαν ήρωες και σαν άγιοι! Η δική μου μάσκα είναι ακόμη πιο πνιγηρή. Την δικaιολογία μου την ξέρω μόνο εγώ κι ο Θεός! Όμως, αν είχα χρόνο, θα άνοιγα την καρδιά μου"...
από το διήγημα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον "Μάρκχαϊμ" που ανήκει στον "Τυμβωρύχο" - μικρό κλασικό (Νο 9) των εκδόσεων Πατάκη 1996, μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου