"Η μεγαλύτερη μάχη" Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού ("Τρίτη ματιά" στην "Εφημερίδα των Συντακτών", 17/5/2013)

.............................................................

Η μεγαλύτερη μάχη

Τρίτη ματιά στην "Εφημερίδα των Συντακτών", 17/5/2013

Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού

Κανονικά άρχισαν οι πανελλαδικές εξετάσεις των μαθητών για τις ανώτατες σχολές. Οι καθηγητές αποφάσισαν τελικά να μην απεργήσουν μέσα στις εξετάσεις, η κυβέρνηση καλού-κακού τούς επιστράτευσε, Πέμπτη βράδυ έριξε και μια ανοιξιάτικη βροχούλα να μη φάει τους εξεταζόμενους η ζέστη και η σκόνη.

Την εβδομάδα των παθών που προηγήθηκε, όλη η Ελλάδα παρακολουθούσε με αγωνία την ανταλλαγή ανακοινώσεων και τις τηλεοπτικές συζητήσεις για τις πανελλήνιες. Με ένα μικρό διάλειμμα ίσως για να χειροκροτήσουν τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ, οι Ελληνες ξέχασαν όλα τους τα δεινά για να γευτούν λαίμαργα τη μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ ΟΛΜΕ και κυβέρνησης. Εκείνο που αποκόμισαν αναγνώστες εφημερίδων και τηλεθεατές ήταν ότι η Παιδεία νοσεί (κοινή παραδοχή και των δύο πλευρών) και ότι προς το παρόν δεν θα ασχοληθούμε με τη νόσο της. Αυτό το παρόν διαρκεί πάρα πολλά χρόνια και φαίνεται πως έχει μέλλον. Στην τελευταία τους κόντρα, κυβέρνηση και καθηγητές συμφωνούσαν για τα κακώς κείμενα, αλλά η μεν κυβέρνηση επικέντρωνε στις «δύο ώρες παραπάνω», οι δε καθηγητές στις «αυταρχικές πρακτικές». Κουβέντα για το πάπλωμα.

Και να πεις ότι δεν αντάλλαξαν κοινοτοπίες; Συζητήσεις που έβριθαν από κλισέ, χιλιοειπωμένες ατάκες σε ένα κακό θέατρο που προσπαθούσε να πείσει τους θεατές ότι όλοι νοιάζονται για το κοινό καλό. Μόνο που στο τέλος του έργου το καλό παρέμεινε απροσδιόριστο, ενώ από σήμερα τα παιδιά ακολουθούν τον δρόμο χιλιάδων προκατόχων τους και γράφουν εξετάσεις για την εισαγωγή τους σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Από τις πιο χονδροειδείς αρλούμπες, που βρήκαν σύμφωνους πολιτικούς και καθηγητές, ήταν ότι οι υποψήφιοι «δίνουν τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής τους». Η φιλόξενη αυτή στήλη, που εύχεται καλή επιτυχία σε όλους τους συμμετέχοντες στις εξετάσεις, θέλει να τους διαβεβαιώσει πως δεν έχουν κανένα λόγο ανησυχίας. Δεν πρόκειται για τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής τους, στην πραγματικότητα δεν πρόκειται καν για μάχη, αλλά για την τελική πράξη στη μακρά διαδικασία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τα παιδιά έξι χρόνια –για να μην πούμε δώδεκα- προετοιμάζονται γι’ αυτήν και ξέρουν όλα τα τερτίπια και τις δυσκολίες της, που αντιστοιχούν στις διαστροφές οι οποίες συνιστούν τη νόσο της Παιδείας. Εχουν μάθει να απομνημονεύουν και να αναπαράγουν «γνώσεις» που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική ζωή, ξέρουν να ανιχνεύουν τις «παγίδες» στα θέματα κι έχουν εξασκηθεί ώστε να απαντούν με τον τρόπο που θέλει ο εξεταστής, να χαλιναγωγούν τη δημιουργική τους σκέψη και τη φαντασία τους, να αποσιωπούν τις ιδέες και τις εμπνεύσεις τους ή πληροφορίες από πηγές άλλες, που δεν περιλαμβάνονται στην ύλη.

Αυτή η Παιδεία που νοσεί και οι φορείς της, αφού δεν καταφέρνουν να διδάξουν τίποτε άλλο, ας μάθουν τουλάχιστον στα παιδιά να ακριβολογούν. Στη μεγάλη περιπέτεια της ζωής τους τα παιδιά θα κληθούν να δώσουν μάχες πολύ πιο σημαντικές, με διακυβεύματα πολύ πιο σπουδαία από την εισαγωγή σε μια ανώτατη σχολή. Κι εμείς οι ενήλικες, αντί να τα τρομοκρατούμε για τις εξετάσεις, ας φροντίσουμε να τους εξασφαλίσουμε ότι οι μάχες που θα δίνουν δεν θα είναι σαν αυτή του δωδεκάχρονου που παλεύει για τη ζωή του, ούτε του δεκατετράχρονου που άφησαν οι γονείς ενέχυρο στον δουλέμπορο. Οτι θα είναι μάχες μέσα σε υγιή πλαίσια, με στόχο την ευημερία και όχι την επιβίωση.

17/05/2013