..............................................................
«Δηλαδή τι ήθελες να μας πεις με την
εκπομπή σου για την ποίηση»; Με ρώτησε η μαντάμ φορτωμένη σαν
χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δίπλα της ο γιός της την κοιτούσε σαν
αποσβολωμένος. Θα σας τους περιγράψω.
Εκείνη 50άρα με σπορ ταγιέρ (αν μπορεί να υπάρχει μάλλινο σπορ ταγιέρ) και ένα βαρύ κόσμημα πάνω από το ζιβάγκο και μέσα από το σακάκι και εκείνος 16αρης αντισυμβατικός. Σακίδιο μαρκάτο αλλά και μπογιατισμένο με μαρκαδόρους. Το σύμβολο της ειρήνης, της αναρχίας, κάποια άλλα αρχικά – κοριτσιών ελπίζω. «Τι ήθελες να πεις με την εκπομπή σου»; Σαν να με ρωτούσε «τι να μας πουν και οι ποιητές!».
Απάντηση δεν έδωσα, χρονιάρα μέρα, χαμογέλασα όμως οπότε αυτή πήρε θάρρος. «Τι θα κάνει αυτό το παιδί;». Με το που είπε «παιδί» νομίζω ότι το ταρακούνησε και λίγο από το μπουφάν. Έλα ντε; Η ποίηση δεν έχει πει τίποτα επί αυτού οπότε και εγώ δεν είχα τι να της πω. «Δουλειά αύριο θα έχει»; «Τι θα σπουδάσει;» «Τι θα τον κάνω;». Εδώ σίγουρα το ταρακούνησε το μπουφάν. Ο γιός όσο κι αν η «συζήτηση» το απαιτούσε δεν είχε θλιμμένη όψη. Ήταν μάλλον χαμογελαστός πίσω από την πλάτη της. Κάθε φορά που τον κοιτούσε βέβαια, εκείνος σοβάρευε. Τα οράματα της μαμάς θέλουν σκυθρωπότητα. «Αχ, κύριε Θεοδωράκη μου, γι'αυτά να κάνετε εκπομπές» μου είπε με μια δόση λύπησης πριν μου γυρίσει την πλάτη. Και καθώς την έβλεπα να φεύγει στο νου μου ήρθε ένα ποίημα που δεν χώρεσα στην εκπομπή για τους ποιητές. Του Κωνσταντίνου Καβάφη βέβαια.
Κτίσται
Η Πρόοδος οικοδομή είναι μεγάλη - φέρει
καθείς τον λίθον του• ο είς λόγους, βουλάς, ο άλλος
πράξεις - και καθημερινώς την κεφαλήν της αίρει
υψηλοτέραν.
Θύελλα, αφνίδιός τις σάλος
εάν επέλθη, σωρηδόν οι αγαθοί εργάται
ορμώσι και το φρούδον των υπερασπίζοντ' έργον. Φρούδον, διότι καθενός ο βίος δαπανάται
υπέρ μελλούσης γενεάς, κακώσεις, πόνους στέργων,
ίνα η γενεά αυτή γνωρίση ευτυχίαν
άδολον, και μακράν ζωήν, και πλούτον, και σοφίαν
χωρίς ιδρώτα ποταπόν, ή δούλην εργασίαν. Αλλ' η μυθώδης γενεά ουδέποτε θα ζήση•
η τελειότης του αυτή το έργον θα κρημνίση
κ' εκ νέου πας ο μάταιος κόπος αυτών θ' αρχίση.
Διαβάστε ξανά μία μία τις λέξεις. Δεν θα δυσκολευτείτε πολύ (όλο και κάτι θα έχει μείνει από τα έξι χρόνια αρχαία). Λέει πολλά για την Ελλάδα και για το πρόβλημα σήμερα - που ήταν το πρόβλημα πάντα. Λέει πολλά για την ελληνική οικογένεια που μπορεί να ναι και η αρχή των δεινών. H μανία των γονιών να εξασφαλίσουν – με το ζόρι - το μέλλον των παιδιών τους σημάδεψε αν δεν κατέστρεψε πολλά παιδιά. Που με την σειρά τους χάραξαν και χαράσσουν λάθος το μέλλον της Ελλάδας. Άβουλα παιδιά σε αχρείαστους ρόλους. Από γονείς που τα ξέρουν όλα και τα «προσφέρουν» όλα. Και τώρα επιπλέον τα παιδιά θα πρέπει να πληρώσουν και τον λογαριασμό της οικοδομής (και ας γκρεμίστηκε).
Κτίσται
http://www.protagon.gr, 26/12/2012
Photo: Nıɹʌɐuɐ SQ/Flickr
«Δηλαδή τι ήθελες να μας πεις με την
εκπομπή σου για την ποίηση»; Με ρώτησε η μαντάμ φορτωμένη σαν
χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δίπλα της ο γιός της την κοιτούσε σαν
αποσβολωμένος. Θα σας τους περιγράψω.Εκείνη 50άρα με σπορ ταγιέρ (αν μπορεί να υπάρχει μάλλινο σπορ ταγιέρ) και ένα βαρύ κόσμημα πάνω από το ζιβάγκο και μέσα από το σακάκι και εκείνος 16αρης αντισυμβατικός. Σακίδιο μαρκάτο αλλά και μπογιατισμένο με μαρκαδόρους. Το σύμβολο της ειρήνης, της αναρχίας, κάποια άλλα αρχικά – κοριτσιών ελπίζω. «Τι ήθελες να πεις με την εκπομπή σου»; Σαν να με ρωτούσε «τι να μας πουν και οι ποιητές!».
Απάντηση δεν έδωσα, χρονιάρα μέρα, χαμογέλασα όμως οπότε αυτή πήρε θάρρος. «Τι θα κάνει αυτό το παιδί;». Με το που είπε «παιδί» νομίζω ότι το ταρακούνησε και λίγο από το μπουφάν. Έλα ντε; Η ποίηση δεν έχει πει τίποτα επί αυτού οπότε και εγώ δεν είχα τι να της πω. «Δουλειά αύριο θα έχει»; «Τι θα σπουδάσει;» «Τι θα τον κάνω;». Εδώ σίγουρα το ταρακούνησε το μπουφάν. Ο γιός όσο κι αν η «συζήτηση» το απαιτούσε δεν είχε θλιμμένη όψη. Ήταν μάλλον χαμογελαστός πίσω από την πλάτη της. Κάθε φορά που τον κοιτούσε βέβαια, εκείνος σοβάρευε. Τα οράματα της μαμάς θέλουν σκυθρωπότητα. «Αχ, κύριε Θεοδωράκη μου, γι'αυτά να κάνετε εκπομπές» μου είπε με μια δόση λύπησης πριν μου γυρίσει την πλάτη. Και καθώς την έβλεπα να φεύγει στο νου μου ήρθε ένα ποίημα που δεν χώρεσα στην εκπομπή για τους ποιητές. Του Κωνσταντίνου Καβάφη βέβαια.
Κτίσται
Η Πρόοδος οικοδομή είναι μεγάλη - φέρει
καθείς τον λίθον του• ο είς λόγους, βουλάς, ο άλλος
πράξεις - και καθημερινώς την κεφαλήν της αίρει
υψηλοτέραν.
Θύελλα, αφνίδιός τις σάλος
εάν επέλθη, σωρηδόν οι αγαθοί εργάται
ορμώσι και το φρούδον των υπερασπίζοντ' έργον. Φρούδον, διότι καθενός ο βίος δαπανάται
υπέρ μελλούσης γενεάς, κακώσεις, πόνους στέργων,
ίνα η γενεά αυτή γνωρίση ευτυχίαν
άδολον, και μακράν ζωήν, και πλούτον, και σοφίαν
χωρίς ιδρώτα ποταπόν, ή δούλην εργασίαν. Αλλ' η μυθώδης γενεά ουδέποτε θα ζήση•
η τελειότης του αυτή το έργον θα κρημνίση
κ' εκ νέου πας ο μάταιος κόπος αυτών θ' αρχίση.
Διαβάστε ξανά μία μία τις λέξεις. Δεν θα δυσκολευτείτε πολύ (όλο και κάτι θα έχει μείνει από τα έξι χρόνια αρχαία). Λέει πολλά για την Ελλάδα και για το πρόβλημα σήμερα - που ήταν το πρόβλημα πάντα. Λέει πολλά για την ελληνική οικογένεια που μπορεί να ναι και η αρχή των δεινών. H μανία των γονιών να εξασφαλίσουν – με το ζόρι - το μέλλον των παιδιών τους σημάδεψε αν δεν κατέστρεψε πολλά παιδιά. Που με την σειρά τους χάραξαν και χαράσσουν λάθος το μέλλον της Ελλάδας. Άβουλα παιδιά σε αχρείαστους ρόλους. Από γονείς που τα ξέρουν όλα και τα «προσφέρουν» όλα. Και τώρα επιπλέον τα παιδιά θα πρέπει να πληρώσουν και τον λογαριασμό της οικοδομής (και ας γκρεμίστηκε).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου