........................................................
Μισθόνια: Οι εξαρτημένοι από πρέζα μηνιαίου μισθού
Επέστρεψα από την Αθήνα και κίνησα αμέσως για τις δουλειές που με
περίμεναν και είχαν μείνει πίσω. Πήγα και στο καφενείο για να βρω
κανέναν γέροντα που χει ελιές αμάζευτες, να μου τις παραχωρήσει, να μην
πάνε χαμένες. Αν και ξέρω πια πως τίποτα δεν πάει χαμένο. Άλλες τις
τρώνε τα πουλιά κι άλλες πέφτουν και γίνονται ζωή για τη γη, τέλος
πάντων, αφού έχω χρόνο και όρεξη, είπα να τις κάνω λάδι για τους
ανθρώπους...
.
Με είδε πρωί πρωί ο Θωμάς ο μπολιαστής και μου δωσε τη συμβουλή του πάλι: Όσο υπάρχει ζωή, να δουλεύεις, μου πε. Το μυστικό της μακροζωίας και της ισορροπίας είναι αυτό μάλλον, έτσι καταλαβαίνω από όσα βλέπω γύρω μου στον κόσμο των γερόντων. Όταν παραδοθείς, καταπέφτεις. Κι ύστερα δεν έχει πια γυρισμό, χειροτερεύει ολοένα η κατάσταση μέχρι την έξοδο.
Κατόπιν σκέφτηκα πάλι το παράδοξο. Όλα τα έχουμε κάνει στραβά εμείς οι σύγχρονοι. Από το “όσο υπάρχει ζωή, δουλεύεις”, που λέγαν οι παλιοί, φτάσαμε στο “όσο υπάρχει δουλειά, ζεις”.
Μα δουλειά υπάρχει συνέχεια. Μόνο που οι σύγχρονοι την έχουν αλλιώς ορισμένη. Ως θύματα του συστήματος της χρηματιστηριακής οικονομίας, θεωρούν πως έχουν δουλειά, και ακολούθως ζωή, μονάχα όταν αμοίβονται κάθε μήνα με χρήμα. Πλανώνται οικτρά πως δουλειά υπάρχει μονάχα εντός του συστήματος. Κι αν δεν μπορείς να μπεις ή αν σε ξεβράσει, λογίζεσαι άνεργος και δεν μπορείς να ζήσεις.
Παράδοξα πράγματα, ψεύτικα και άκρως επικίνδυνα. Εθισμένοι στον μηνιαίο μισθό δεν βλέπουν μπροστά τους τίποτε άλλο οι άνθρωποι πια. Κι όταν τον χάσουν, η στέρηση τούς καταθλίβει, και κάποιους τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Στο να σκοτώσουν το άτομο που ξεβράστηκε από το σύστημα, το αποτυχημένο, άχρηστο άτομο που ενσαρκώνουν.
Απεξάρτηση από τον μισθό σε χρήμα, αυτή είναι η πρόταση για τις επόμενες γενιές μα και για όσους έχουν το κουράγιο σήμερα. Ας φροντίσουμε τα παιδιά μας να μη γίνουν μισθόνια, κατά το πρεζόνια, σαν και του λόγου μας
.
Με είδε πρωί πρωί ο Θωμάς ο μπολιαστής και μου δωσε τη συμβουλή του πάλι: Όσο υπάρχει ζωή, να δουλεύεις, μου πε. Το μυστικό της μακροζωίας και της ισορροπίας είναι αυτό μάλλον, έτσι καταλαβαίνω από όσα βλέπω γύρω μου στον κόσμο των γερόντων. Όταν παραδοθείς, καταπέφτεις. Κι ύστερα δεν έχει πια γυρισμό, χειροτερεύει ολοένα η κατάσταση μέχρι την έξοδο.
Κατόπιν σκέφτηκα πάλι το παράδοξο. Όλα τα έχουμε κάνει στραβά εμείς οι σύγχρονοι. Από το “όσο υπάρχει ζωή, δουλεύεις”, που λέγαν οι παλιοί, φτάσαμε στο “όσο υπάρχει δουλειά, ζεις”.
Μα δουλειά υπάρχει συνέχεια. Μόνο που οι σύγχρονοι την έχουν αλλιώς ορισμένη. Ως θύματα του συστήματος της χρηματιστηριακής οικονομίας, θεωρούν πως έχουν δουλειά, και ακολούθως ζωή, μονάχα όταν αμοίβονται κάθε μήνα με χρήμα. Πλανώνται οικτρά πως δουλειά υπάρχει μονάχα εντός του συστήματος. Κι αν δεν μπορείς να μπεις ή αν σε ξεβράσει, λογίζεσαι άνεργος και δεν μπορείς να ζήσεις.
Παράδοξα πράγματα, ψεύτικα και άκρως επικίνδυνα. Εθισμένοι στον μηνιαίο μισθό δεν βλέπουν μπροστά τους τίποτε άλλο οι άνθρωποι πια. Κι όταν τον χάσουν, η στέρηση τούς καταθλίβει, και κάποιους τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Στο να σκοτώσουν το άτομο που ξεβράστηκε από το σύστημα, το αποτυχημένο, άχρηστο άτομο που ενσαρκώνουν.
Απεξάρτηση από τον μισθό σε χρήμα, αυτή είναι η πρόταση για τις επόμενες γενιές μα και για όσους έχουν το κουράγιο σήμερα. Ας φροντίσουμε τα παιδιά μας να μη γίνουν μισθόνια, κατά το πρεζόνια, σαν και του λόγου μας
Ετικέτες
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου