......................................................
Η ΖΩΗ ΑΝΑΜΕΣΑ
Όλοι μας ζούμε, ας μου επιτραπεί η
αντίφαση του όρου, σε ένα συνεχές "μεταξύ". Ζούμε ανάμεσα στο χώρο των
ιδεών μας, των προκαταλήψεων, των εγγραφών, των γνώσεων κλπ και στο χώρο
της πρακτικής μας ύπαρξης, όπου εφαρμόζουμε, ή προσπαθούμε, έστω, το
εντός μας διαμορφούμενο σύμπαν στην κοινωνική, επαγγελματική, προσωπική
και εσωτερική μας ζωή. Ποτέ δεν ζούμε μόνο μέσα στις νοητικές μας
κατασκευές για το τι είναι πραγματικό, αληθινό, δίκαιο, ούτε μόνο στις
πράξεις μας και στα αποτελέσματά τους. Ζούμε ανάμεσα σε αυτούς τους δυο
μεγάλους αντίπαλους. Τη θεωρία και την πράξη, που ποτέ απόλυτα δεν
συμπίπτουν, αλλά πάντα η μία προδίδει την άλλη. Κι η συνείδησή μας
συνεχώς διαμορφώνεται σε αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο, ανάμεσα στο τι
θεωρούμε και στο τι βιώνουμε...
Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η
αντινομία ενυπάρχει στην ύπαρξή μας: ό,τι θεωρούμε, πιστεύουμε,
συλλαμβάνουμε, σκεφτόμαστε να αντιπαρατίθεται ανελέητα και καθημερινά με
αυτό που ζούμε, με αυτό που φέρνουμε στη ζωή, αλλά και με αυτό που η
ζωή μας φέρνει. Και όλοι, ακόμα και οι πιο ανεπίδεκτοι ή οι πιο
απρόθυμοι, θέλοντας και μη, μαθαίνουν να μετεωρίζονται, έστω για κάποιες
στιγμές, σ' αυτόν τον επισφαλή 'μεταξύ' χώρο, στον οποίο οι ιδέες
δοκιμάζουν την πράξη και η πράξη τις ιδέες.
Η
θεμελιώδης αιτία που δημιουργεί τη διαπάλη και αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο
είναι η σταδιακά αναπτυσσόμενη συναίσθηση της θνητότητας, το αναλώσιμο
της ύπαρξης. Το σώμα, καθώς μεγαλώνει, σε ειδοποιεί, σε προετοιμάζει, οι
άνθρωποί σου με το θάνατό τους σε προετοιμάζουν κι αυτοί, μπας και
καταλάβεις πόσο αδυσώπητα προσωρινές είναι οι παρτίδες που έπαιξες,
παίζεις και θα παίξεις με την ζωή, πριν το βιολογικό σου φινάλε. Το
γκραν φινάλε δυστυχώς δεν μπορείς να το συναισθανθείς. Κι όποιος το
συναισθάνθηκε δεν είναι εδώ για να το πει.
Βαριά
η καλογερική του έλλογου όντος. Κι είναι πολύς ο πόνος που ζωγραφίζεται
σε αυτή την παλέτα των αντιφάσεων. Ο σωματικός και ο ψυχικός. Ο πόνος
της απώλειας, ο πόνος της προδοσίας, ο πόνος του άρρωστου κορμιού, ο
πόνος της όποιας αδικίας, ο πόνος να κατοικείς σ' αυτό το άπιαστο
'ανάμεσα', επιπλωμένο και ασφαλές, δανειοδοτημένο πλην αντισεισμικό,
αυτοδιαιωνιζόμενο - χάρη στα παιδιά και τα εγγόνια, χάρη στη γλώσσα που
μιλάς, χάρη στο χώμα που κατοικείς, χάρη στον ήλιο που ευγνωμονείς, - κι
η διεκδίκηση μιας καλύτερης μοίρας μέσα στο χειροπιαστό και - φευ -
παντοτινά προσωρινό.
Η 'ζωή
ανάμεσα' όμως είναι σαν μια μυστικιστική πατρίδα. Οι περισσότεροι βέβαια
δεν την θέλουν, θα προτιμούσαν μια άλλη, πιο σίγουρη, πιο στέρεη. Όμως,
κακά τα ψέματα, σ' αυτή την αντίφαση της ύπαρξής βρίσκεται ο σπόρος
κάθε δημιουργικότητας και δημιουργίας. Εδώ γίνεται το πείραμα. Εδώ η
συνείδηση κάνει παιχνίδι,
εδώ πλουτίζει η θεωρία την πράξη και το αντίθετο. Η ανθρωπιά εδώ
παράγεται. Εδώ κι η αγάπη για το παιχνίδι, η αγάπη της ζωής ως
παιχνιδιού. Εδώ ο χορός, εδώ η τέχνη, το θέατρο, η λογοτεχνία. Εδώ η
χαρά. Εδώ και η διά βίου μάθησις, για να μην ξεχνάμε και τους νονούς του
ολοκαίνουργιου Υπουργείου Παιδείας. Και εδώ η ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου