"Ψυχική αιθαλομίχλη πάνω από την Αθήνα" του Νικου Γ. Ξυδακη ("ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/12/2012)

....................................................

Ψυχική αιθαλομίχλη πάνω από την Αθήνα    Tου Νικου Γ. Ξυδακη Τον φετινό χειμώνα θα τον θυμόμαστε από  μια εικόνα και μια οσμή: την αιθαλομίχλη να  σκεπάζει το Λεκανοπέδιο και την οσμή  του καμένου ξύλου. Μια έξοχη αισθητικά  φωτογραφία που ανέβασε ο Γιάννης  Λάριος στο Facebook, έδειξε την Αθήνα  όπως ήταν το Λονδίνο του smog, στη δεκα- ετία του ’50, και όπως θα ήταν την εποχή  του Καρόλου Ντίκενς και του ορφανού Ολιβερ  Τουίστ. Δεν νομίζω ότι ο κ. Λάριος «πείραξε» ψηφι- ακά την εικόνα, διότι και άλλες παρόμοιες που  ανέβηκαν τις προηγούμενες μέρες, στο ντεμπού- το της αιθαλομίχλης, παρόμοια ζοφερό  έδειχναν τον ορίζοντα. Αλλωστε η οσμή  καιομένου ξύλου, αισθητή σε μεγάλο  μέρος του Λεκανοπεδίου, ήταν πιο πειστι-  κή από την εικόνα. Σε κάθε περίπτωση,  η φωτογραφία της νυχτερινής Αθήνας  στεφανωμένης από το λευκό σεντόνι της   αιθαλομίχλης είχε μια άγρια ομορφιά,  που έθελγε και ταυτόχρονα φόβιζε. Ηταν  μια εικόνα αποκαλυπτική για το τι ζούμε:  τη σύγχυση και το σοκ. Η κρίση θέρμανσης, που απασχόλησε  και το ειδησεογραφικό δίκτυο Bloomberg,  συμπυκνώνει με τον τρόπο του τη  σύγχυση που κατατρώει την ελληνική  κοινωνία. Το κράτος, χωρίς σοβαρή  πρόβλεψη των οικονομικών μεγεθών, χωρίς  κατανόηση των αναγκών και των δυνατοτήτων  των πολιτών, φορολόγησε εκτάκτως το  πετρέλαιο θέρμανσης, ανεβάζοντας την τιμή  του κατά 48%. Το αποτέλεσμα: το κράτος  δεν έχει εισπράξει ούτε το ένα των προβλε-  πομένων φόρων, πολλές επιχειρήσεις  καυσίμων θα κλείσουν, ο αστικός  πληθυσμός στα διαμερίσματα παγώνει  με σβηστά καλοριφέρ, οι μαθητές στα σχολεία  του Βορρά παγώνουν, οι περισσότεροι καίνε  ξύλα και όλοι μαζί αναπνέουμε αιθάλη και  φονικά μικροσωματίδια. Επιπλέον  φουντώνει η λαθροϋλοτόμηση, όχι μόνο  στην ύπαιθρο αλλά και στα περιαστικά δάση. Αναζητώντας αναλογίες από την ιστορική  εμπειρία, μόνο στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου   μπορείς να βρεις κάτι παρόμοιο. Και  στην ημετέρα Κατοχή. Αλλά πόσες ουσιώδεις  διαφορές με το 1941-44: πόσο μεγαλύτερος ο  σημερινός πληθυσμός, πόσο πιο απαιτη-  τικός και καλομαθημένος, πόσο πιο  ανέτοιμος να αντέξει τη σπάνη, πόσο  ανέτοιμος ακόμη και να την αντιλη- φθεί για να την αντιμετωπίσει.  Κυρίως: τότε παρενεβλήθη πόλεμος,  ήττα, κατοχή. Τώρα; Ποιος είναι ο πόλεμος,  ποιες μάχες δόθηκαν, με ποιους εχθρούς;  Μήπως η πτώχευση είναι ένα είδος πολέμου;  Αθόρυβος μεν, αναίμακτος ίσως, αλλά  αναλόγως καταστροφικός για τις ζωές των  ανθρώπων και τις προσδοκίες τους.  Εξίσου καταστροφικός για το περιβάλλον  και τους φυσικούς πόρους όσο και για τον  εθνικό και ιδιωτικό πλούτο. Ασφαλώς δεν είναι ίδιες οι καταστάσεις·  η κατοχική εμπειρία, η φρίκη του λιμού  και της ανελευθερίας ήταν μοναδική. Και ο  εχθρός ήταν ορατός: ο κατακτητής. Τώρα  σαν να ζούμε μια εσωτερική κατάκτηση,  μια άλωση εκ των έσω: με κύρια χαρακτη-  ριστικά τη σύγχυση και τον φόβο των ανθρώ- πων, την παράλυση του κράτους και μια ενδο- βεβλημένη ήττα σε πολλά επίπεδα.  Ολα αυτά σχηματίζουν την ψυχική αιθαλο- μίχλη πάνω από τέσσερα εκατομμύρια  Ελληνες: τη βλέπουμε, τη μυρίζουμε.