"Ο Λέννον στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων" της Άννας Δαμιανίδη ("Ημερολόγιο Οδοστρώματος", 31/12/2012)

...............................................................

Ο Λέννον στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων

της Άννας Δαμιανίδη

 Από το να ψάξω τα καλύτερα της χρονιάς που τελειώνει, πιο εύκολα θα έβρισκα τα χειρότερα, εκεί μάλιστα θα δυσκολευόμουν να διαλέξω. Και τι δεν είχε το 2012 από απογοητεύσεις και διάλυση αυταπατών, από στιγμές φρίκης, όπως η νύχτα που κάψανε την Αθήνα, μέχρι στιγμές μεγαλύτερης φρίκης, όταν φίλοι με μάλωναν που λυπόμουν τα ντουβάρια… Ήταν χρονιά καταιγιστικής απομυθοποίησης, χρονιά σκληρότατης προσγείωσης στην ανελέητη πραγματικότητα του κοντόφθαλμου εγωισμού των ελλήνων και των υπερβολικά τραγουδισμένων κοινοτήτων τους…

 Βέβαια διάβασα ωραία βιβλία, άκουσα ωραία μουσική, είδα ωραίες εκθέσεις και ωραίες ταινίες, αλλά συνεχώς ήθελα κάτι πιο ανάλαφρο από αυτά που προσφέρει η τέχνη, κάτι πέρα από αυτή την επίσης σκληρή αποκάλυψη της ψυχικής αβύσσου των ανθρώπων. Κάτι που να ισορροπεί στο χείλος της αβύσσου και να ψιθυρίζει λόγια παρηγοριάς, δηλαδή λίγη ακόμα αυταπάτη, λίγη ακόμα ψευδαίσθηση, χειροπιαστή κατά προτίμηση, σα γλυκάκι το χειμώνα, σαν ένα τραγούδι..

Μια τέτοια στιγμή έζησα παρακολουθώντας το Imagine στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Το πρόσωπο του Τζον Λέννον σαν τεράστιο γλυπτό, σαν άγαλμα θεού που στηνόταν ενώπιόν μας, και το ουτοπικό του κοσμαγάπητο τραγούδι μπροστά στα δισεκατομμύρια των τηλεθεατών ήταν η πιο καλή στιγμή της χρονιάς για μένα. Μια στιγμή –ανατροπή όλων των υπολοίπων, μίζερων, στενόκαρδων, σοφών και ρεαλιστικών ωρών ατέλειωτης αυτογνωσίας και καταβύθισης που λέγαμε.  

Όλη τη χρονιά η συνείδηση ανελέητη μιλάει για τα λάθη, παρελθόντος και παρόντος. Για το πόσο λάθος ήταν οι ακραίες επαναστατικές ιδέες της νεότητάς μας. Πόσο αφελείς υπήρξαμε όταν πιστεύαμε στην έμφυτη καλοσύνη των ανθρώπων, όταν είχαμε την πεποίθηση ότι αρκούσε η ελευθερία και όλα θα λύνονταν. Μια στιγμή μη ρεαλιστική, ένα τρίλεπτο νοσταλγίας για την εποχή της αφέλειας. Υπήρξε μια πολυτελής περίοδος, εκεί στα σίξτις και στα σέβεντις, στην ακμή και την παρακμή της Δύσης, η νεολαία, που τώρα όλοι λένε ότι έπαιρνε πολλά ναρκωτικά, τότε όμως δεν είχε καμία σημασία, θεώρησε ότι σ’ αυτό τον κόσμο έπρεπε να είναι ο παράδεισος των ανθρώπων και να απαγορεύεται η ανισότητα, η καταπίεση, η αδικία, η δυστυχία. Είχε τόσο μεγάλες φιλοδοξίες, τόσο υψηλές βλέψεις, νόμιζε πως  κατανόησε επιτέλους την ανθρώπινη φύση, και η λατρεία του Τζον Λέννον στο στάδιο φέτος απέδειξε ότι δεν ήταν και τόσο λάθος η άποψη. Ο Τζον Λέννον έφτιαξε τραγούδια που ακόμα ακούγονται και συγκινούν, τραγούδια που προορίζονταν για όλο τον κόσμο, και τον πέτυχαν, ακούγονται σε όλον τον κόσμο. Ακόμα οι άνθρωποι χρειάζονται την ελπίδα ότι μπορούν να ξεπεράσουν την κόλαση της μικρότητάς τους, να αγωνιστούν για καλύτερη συνύπαρξη, χρειάζονται λίγο lmagine για να πορεύονται. 

 

 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.stigmes&id=20702