..........................................................
Αυτός ο κόσμος δεν τελειώνει με τίποτα!
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012
Οσοι
καταφέρουν να διαβάσουν αυτές τις γραμμές θα έχουν ήδη διαπιστώσει ότι
το τέλος του κόσμου δεν έφτασε. Πολύ φοβούμαι δε ότι, παρά τις
προσδοκίες πολλών από μας, αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να τελειώσει
ποτέ. Τουλάχιστον όσο μακριά πάει αυτό το «ποτέ» που μπορεί να συλλάβει
το ανθρώπινο μυαλό. Απ' όπου κι αν το πιάσεις, και η σοφία των Μάγια
αποδείχθηκε εντελώς ανθρώπινη, κατά συνέπεια ατελής, όπως θα έλεγε και ο
γέροντας Σωκράτης. Ο οποίος δεν δήλωσε ποτέ σοφός. Ως φιλόσοφος
συστηνόταν ο άνθρωπος, φίλος μιας σοφίας την οποία δεν κατείχε και ήθελε
να κατακτήσει, προσθέτοντας εννοείται και το γνωστόν, πως αν θέλεις να
γίνεις έστω και λίγο σοφός πρέπει να ξεκινήσεις από την παραδοχή ότι δεν
ξέρεις τίποτε, μπας και καταφέρεις κάποτε να μάθεις κάτι.
Θα μου πείτε, ο κόσμος του Σωκράτη ήταν ελλειμματικός. Δεν είχε
ούτε τηλεόραση ούτε υπουργικά αυτοκίνητα, δεν είχε καν οικονομολόγους
σαν αυτούς τους σοφούς που μας περιτριγυρίζουν και κάθε μέρα μας
διαβεβαιώνουν πως θα συμβεί τούτο και εκείνο. Ονόματα δεν λέμε, όμως
τώρα που είδαμε ότι ο κόσμος δεν τελειώνει με τίποτε, μήπως ήρθε η ώρα
να τελειώνουμε με τους προφήτες οικονομολόγους και τον Καζαμία της
δυστυχίας και του τρόμου; Τρία χρόνια τώρα μας ταλαιπωρούν, μας
μαθαίνουν άγνωστες λέξεις, αλλά σοφότεροι δεν γίναμε.
Θα πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε στους κατόχους υπουργικών
αυτοκινήτων πως δεν χρειάζεται να είναι πια τόσο ευχαριστημένοι με τον
εαυτό τους. Κι όταν λέμε ότι αυτός ο κόσμος δεν τελειώνει με τίποτε δεν
χρειάζεται να το παίρνουν προσωπικά. Και πάλι ονόματα δεν λέμε, μέρες
που είναι, όμως μια πρώτης τάξεως άσκηση ψυχικής αποτοξίνωσης είναι να
κάτσει και να σκεφτεί ο καθένας ποια ονόματα απ' αυτά που ακούει κάθε
μέρα δεν θα τα θυμάται καν σε τρία χρόνια.
Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι σοφοί, οι Χιλιαστές της επανάστασης,
αυτοί που μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει βλέπουν να έρχονται από μακριά πάσης
φύσεως ανατροπές, ξεσηκωμοί, λιμοί, λοιμοί και καταποντισμοί. Η
υπερβολική κατανάλωση ιστορικών φαντασιώσεων βλάπτει σοβαρά την υγεία.
Κι όπως είχε διαπιστώσει ο Κάρολος Μαρξ, με το λούμπεν προλεταριάτο δεν
πρόκειται να κάνεις ποτέ επανάσταση. Το πολύ να γράψεις την «Οπερα της
πεντάρας», σαν αυτή που έγραψε ο Μπρεχτ. Κι αν πέσει και κάνα φράγκο
στην αγορά, όλοι θα ξεχάσουν τα αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη και θα πλακώνονται στις μπουνιές ποιος θα το πρωτοπάρει.
Αυτός ο κόσμος δεν τελειώνει με τίποτα. Είναι σαν τους αιώνιους
φοιτητές που έχουν αγοράσει δωμάτια στις φοιτητικές εστίες της
Θεσσαλονίκης γνωρίζοντας καλύτερα από όλους πως η ελίτ της γνώσης
ευδοκιμεί στη χώρα μας μόνον ως μικροϊδιοκτήτης δημόσιων τετραγωνικών.
Οχι, αυτός ο κόσμος δεν τελειώνει με τίποτε. Αλλο ζήτημα βέβαια αν θα
συνεχίσει να σέρνεται έτσι όπως σέρνεται, κάπου ανάμεσα στο λούνα παρκ
της Εξέγερσης και το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων της Ανάπτυξης.
Και τώρα που το πήραμε απόφαση πως αυτός ο κόσμος δεν τελειώνει,
μας μένουν μερικές ημέρες ακόμη ώς το Νέον Ετος για να σκεφτούμε με
ποιον τρόπο να καταφέρουμε να γλιτώσουμε από το σούρσιμο, το έρπειν και
τον έρπη της κατάθλιψης.
λήμματα
Του Βασίλη Παπαβασιλείου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012
αν
(1)… θέλει ο Θεός και διαβάσετε το σημερινό κείμενο, φίλτατοι
αναγνώστες, έχει καλώς. Αν πάλι γίνει η στραβή, εκπληρωθεί η προφητεία
και μας πάρει όλους παραμάζωμα η συντέλεια του κόσμου, τότε τι να πω;
Ητανε γραφτό μας. Απλώς, σ' αυτήν την περίπτωση, θα ήθελα να σας
απευθύνω ένα «ευχαριστώ» για τη συνέπεια με την οποία παρακολουθούσατε
τη στήλη «τότε που ζούσαμε» - εσείς, αυτή και ο γράφων. Ενα «ευχαριστώ»
που θα είναι σαν να μην ειπώθηκε και να μην ακούστηκε ποτέ, ένα
«ευχαριστώ» που θα το πάρει κι αυτό το ποτάμι της συντέλειας. Απαγε!
Ομως, δεν μπορώ να μη σκεφτώ την αδικία, γιατί...
αν (2)… δεν είμαστε μόνο εμείς, τα άτομα; Αν είναι και τα έθνη;
Παράδειγμα, το ελληνικό. Τι φταίει αυτό το έθνος-νεογνό; Προχθές,
υποτίθεται, εκταμιεύτηκε η δόση, τραβήχτηκε οριστικά η γραμμή ανάμεσα
στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, μηδενίστηκε ο μετρητής του χρόνου,
έγινε το νέο ξεκίνημα. Σήμερα
το έθνος αυτό θα ήταν μόλις τριών ημερών, θα είχε όλη τη ζωή μπροστά
του, όπως τα άτυχα παιδάκια του Κονέτικατ, σύμφωνα με τον Πρόεδρο
Ομπάμα. Κι όμως! Οπως εκείνα τα αγγελούδια συνάντησαν τη μοίρα τους στο
πρόσωπο του γιου μιας οπλοσυλλέκτριας μάνας, έτσι θα λέμε ότι κι αυτό το
έθνος-βρέφος έγινε κάρβουνο μες στη θερμοκοιτίδα από το αστροπελέκι της
αδυσώπητης Ειμαρμένης; Πόσα πράγματα θα είχε να δώσει το δύσμοιρο το
μωρουδέλι; Το σκέφτεται κανείς; Ομως...
αν (3)… δεν είναι μόνο τα άτομα και τα έθνη, αλλά είναι και τα
ζευγάρια που ξέρουμε πόσο δύσκολα φτιάχνονται και εύκολα χαλάνε; Ξέρουμε
τι κόπους και θυσίες έκανε ο άλλος για να σμίξει στο πρόσωπό του τις
ιδιότητες του πολιτικού, του γελωτοποιού και του επιχειρηματία; Κι αφού
τα κατάφερε (με την έννοια ότι, προς το παρόν, απέφυγε τη φυλακή), πόση
φαιά ουσία και πόσο χρήμα ξόδεψε, πόσες σόλες τρύπησε, λέμε τώρα, για να
βρει ένα ταίρι στα μέτρα του, με ιδεώδη καταγωγή (Νάπολι) και
ιδεωδέστερη διαφορά ηλικίας (49 έτη); Κι όταν ένας άνθρωπος επιτυγχάνει
σχεδόν το ακατόρθωτο, ανακοινώνει τους αρραβώνες του, ετοιμάζει τον γάμο
του, είναι πάνω στις χαρές του, είναι δίκαιο να ξεφυτρώνει από το
πουθενά η βάσκανος Κλωθώ και να παίρνει την μπουκιά απ' το στόμα του
αρραβωνιάρη; Ομως...
αν (4)… δεν είναι μόνο τα άτομα, τα έθνη και τα ζευγάρια, αλλά
είναι και οι ελληνικές υπηρεσίες που εργάζονται νυχθημερόν, γράφουν,
σβήνουν, ξαναγράφουν, ανακατεύουν τις στήλες, μισθωτός με ένα παιδί, δύο
ανίψια, μια κουνιάδα, ελεύθερος επαγγελματίας με διπλή ζωή και τρία
ακίνητα; Και μόλις έχουν φέρει το όλο πράγμα σ' ένα λογαριασμό, έχοντας
καταφέρει να συμπεριλάβουν στο φορολογικό νομοσχέδιο ακόμη και τα
κοιμητήρια, να προκύπτει η συντέλεια η εκδικήτρια και να αφανίζει αυτό
το περικαλλές μνημείο δικαιοσύνης που στήθηκε με τόσους κόπους, αίμα και
δάκρυα; Ομως...
αν (5)… δεν είναι μόνο τα άτομα, τα έθνη, τα ζευγάρια και οι
υπηρεσίες, αλλά και οι προσκυνητές των ιστορικών πηγών της νέας
Ελληνοσύνης; Ο ένας που τράβηξε για τη Βαυαρία και ο άλλος για τη
Λατινική Αμερική; Ο ένας που απέτισε σιωπηρά φόρο τιμής στον Οθωνα, τον
Αρμανσμπεργκ, τον Εϋδεκ, τον Μάουρερ και ο άλλος που επανέφερε στο
προσκήνιο έστω και κατά το ήμισυ την αγωνία των ανθρώπων της Επανάστασης
του '21 ενώπιον του τρόμου της ακυβερνησίας: «Διατί να μην έχωμεν και
ημείς έναν Μπολιβάρ ή έναν Ουάσιγκτον;». Οι προσκυνητές αυτοί δεν
επανασυνδέουν τον τόπο με τα λίκνα της ιστορίας του; Δεν λειτουργούν,
κατά κάποιον τρόπο, σαν μαμές; Δεν είναι έτοιμοι να ξεγεννήσουν την
Ιστορία και να ξαναγεννήσουν την Ελλάδα; Δεν είναι άδικο, λοιπόν, ενώ ο
τοκετός επίκειται από στιγμή σε στιγμή, να ανοίγει το καταπέτασμα του
ουρανού και να σαρώνει την Κτίση το ολέθριο πυρ των Μάγια; Ομως...
αν (6)… άτομα, έθνη, ζευγάρια, υπηρεσίες, προσκυνητές, παρ' όλα
αυτά, τη γλιτώσουν και μαζί τους κι εμείς, μένει τίποτ' άλλο από το να
βγάλουμε ένα στεναγμό ανακούφισης, «ουφ, πάει, ένα κακό όνειρο ήταν και
πέρασε», να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να προφέρουμε την ευχή: Καλά
Χριστούγεννα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου