Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011
«Κυβέρνηση» έκτακτης ανάγκης
Ενας νόμος, όπως αυτός του ετήσιου προϋπολογισμού του κράτους, εγκρίνεται με την απλή πλειοψηφία των 151 βουλευτών. Μιλώντας στη Βουλή, ο κ. Βενιζέλος υποστήριξε ότι αρκεί αυτή η πλειοψηφία για έναν προϋπολογισμό περισσότερων ετών, 2012-2015, αφού το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα είναι κι αυτό ένας προϋπολογισμός, με την «απλή» διαφορά ότι έχει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια.
Δεν έχει ξανασυμβεί αυτό: να συνδέεται «διασταλτικά» η δημοσιονομική κυριαρχία -όπως εκφράζεται στην κατάρτιση και ψήφιση ενός ετήσιου εθνικού προϋπολογισμού από μια κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που έχει το τεκμήριο της λαϊκής βούλησης- με την επίσημα ομολογημένη ως εκβιαστική και έξωθεν κατάλυση αυτής της δημοσιονομικής κυριαρχίας από κέντρα πρωτίστως οικονομικής ισχύος και για χρονικό διάστημα πολύ πέραν της κοινωνικής και θεσμικής νομιμοποίησης ενός τετραετούς εκλογικού κύκλου.
Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι για πρώτη φορά διατρανώνεται στον κρατικό λόγο η «σύγχυση» του εντός και του εκτός επικράτειας, ετεροβαρώς υπέρ του δεύτερου. Και δεν είναι lapsus linguae του κρατικού λόγου αυτή η συνεχής αντιμετάθεση των όρων «εταίροι» και «δανειστές». Είναι ο λόγος ενός μη-κράτους, του κράτους εκείνου που του έχει απαλλοτριωθεί ο Λόγος των θεμελίων του και γι' αυτό παράγει ακατάσχετα και πειθήνια έναν μη-λόγο για την ίδια την ύπαρξή του.
Αυτά όλα μπορεί να έχουν σημασία για όσους επιμένουν σε μία «συσταλτική» ερμηνεία της κυριαρχίας εν γένει. Σίγουρα, δεν έχουν παρά μία μετα-σημασία προς πάσα χρήση, για εκείνους που αφηγούνται δραματικά και φοβικά ως ένα de facto την απομείωση της εθνικής κυριαρχίας στο fiscus, αλλά προσφεύγουν με νομικό φορμαλισμό στην τυπικά κυρίαρχη λογική του ετήσιου εθνικού προϋπολογισμού, προσθέτοντας καρυκεύματα «νέου πατριωτισμού», «εθνικής συνευθύνης» και όποια άλλα ρητορικά υποκατάστατα ενός ενσυνείδητα λοβοτομημένου λόγου τους για την Πολιτική και το Πολιτικό. Αφού θήτευσαν στη «θεωρία του εχθρού» για το Πολιτικό, αφού πίστεψαν στον εκτός καλού και κακού πόλεμο της Πολιτικής, κατέληξαν ν' αναζητούν τις άτακτες δυνάμεις τους στο πεδίο μιας μάχης, που ήξεραν πολύ καλά κι εξ αρχής πως τα σημεία του στρατηγικού της πλεονεκτήματος τα όριζαν άλλοι. Κι έκαναν ασκήσεις επί εικονικού χάρτου, που οι ίδιοι τον έφτιαξαν για το θεαθήναι του «λαουτζίκου».
Ούτε αυτά, όμως, έχουν σημασία. Αφορούν μέλη του πολιτικού προσωπικού που ανήκουν στην κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής. Αυτό το προσωπικό κάνει τις επιλογές του, αλλά είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένο να έχει απόλυτη επίγνωση ότι φέρει στο ακέραιο την ευθύνη των επιλογών του. Οτι, σε μια κρίση ολική, κανείς από τον «λαουτζίκο» δεν νοιάζεται για τη φυσική και την πολιτική ύπαρξη των υπουργών και των βουλευτών, που κρίνει ότι αποφασίζουν κακά για τη ζωή του. Το είδαμε. Εβδομάδες τώρα, περίσσεψε η μαζική μεταμόρφωση του αδιεξόδου σε τυφλή οργή για τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που την αποφασίζει το προσωπικό το οποίο τυπικώς κυβερνά.
Γιατί, τυπικώς κυβερνά. Είναι ένα υπηρετικό προσωπικό. Γι' αυτό και τα μέλη του ψηφίζουν νόμους εντός Βουλής, όταν στο δημόσιο χώρο που την περιβάλλει καταλύεται κάθε ιδέα περί δικαιώματος, ελευθερίας, προστασίας της ίδιας της ζωής. Γι' αυτό ψηφίζουν νόμους εντός Βουλής, μέσα σε συνθήκες πολιορκίας τους από τόνους χημικών στον αύλειο χώρο της. Οι άνθρωποι είναι φιγούρες του Οργουελ. Διατελούν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την εξορκίζουν μετονομάζοντάς την σε «εθνική ανάγκη», ενώ ξέρουν πως το «έθνος» γογγύζει -είτε από τα χημικά είτε από την ανέχεια και το φόβο που φέρνουν οι πολιτικές που εγκρίνουν.
Μια κυβέρνηση με ομολογημένα μειωμένη την κυριαρχία της εφαρμόζει πολιτικές «έκτακτης ανάγκης» με διπλή καταστολή, θεσμική και κοινωνική. Οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, που είπαν «ναι» στο Μεσοπρόθεσμο και στον εφαρμοστικό νόμο, ξέρουν -μαζί με τους χιλιάδες που εισέπνευσαν τους τόνους χημικών που έριχναν οι εξαθλιωμένοι πραιτοριανοί- ότι αυτή η κυβέρνηση εφάρμοσε στην πράξη την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ενώ έχει δοτή κυριαρχία.
Είναι επικίνδυνοι σερβιτόροι τοξικής πολιτικής βίας. Ευθέως ανάλογης της οικονομικής βίας των τοξικών ομολόγων. Γι' αυτά «κυβερνούν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου