Σαν τον Τρελό Πιερό
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ" Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011
Τι ωραία που θα ήταν αν ήταν όπως τα λέει ο κ. Γκοντάρ. Αν δηλαδή κάθε φορά που κάποιος χρησιμοποιούσε τη λέξη «άρα», στη γλώσσα του ή σε μετάφραση, για να διατυπώσει έναν συλλογισμό έδινε και από δέκα ευρώ στην Ελλάδα. Κι ας μην έδινε δέκα, ας έδινε πέντε, ας έδινε ένα. Ας έδινε το κατιτίς του τέλος πάντων.
Για να μην πούμε και πάλι τα γνωστά, πως αν αθροίσουμε τους δασμούς που θα εισπράτταμε από όσες ελληνικές λέξεις χρωστάει στην ελληνική ο πολιτισμένος κόσμος, τότε θα είχαμε ξοφλήσει στο πολλαπλάσιο το χρέος. Και τι «ελευθερίες» και τι «δημοκρατίες», και τι «τραγωδίες» και τι «κωμωδίες»! Για να μην αναφερθούμε και στις άλλες, τις νεοελληνικές, αυτές που οι ταλαίπωροι αδυνατούν να μεταφράσουν, όπως η έκφραση «νομιμοποίηση των αυθαιρέτων» και ώσπου να καταλάβουν τι σημαίνει η αξία τους θα έχει ανέβει στα ύψη.
Βέβαια, αν υπήρχε τέτοιο σύστημα λεξιλογικής δασμολόγησης τότε θα έπρεπε να καταβάλουμε κι εμείς κάποια ποσά. Οπως στους Αγγλους για τον Νόμο της Βαρύτητας που ανακάλυψε ο Νεύτων και έχει αποδειχθεί για την επιβίωση εξίσου αναγκαίος με τη λογική του Αριστοτέλη. Ή στους Γάλλους για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Θα μπορούσαμε μάλιστα να μηνύσουμε και τους Αυστριακούς γιατί ο Φρόιντ κακοποίησε τον Οιδίποδα και από βασιλιά τον έκανε σύμπλεγμα. Είναι βέβαιο ότι στο τέλος ο ισολογισμός θα ήταν θετικός για εμάς.
Επειδή όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι και επειδή ο πολιτισμός μας έχει απολέσει προ πολλού τα φυλετικά του συμπλέγματα και γι' αυτό τον λένε και «οικουμενικό», δυσκολεύομαι να καταλάβω τι θέλει να πει ο κ. Γκοντάρ. Πάντα δυσκολευόμουν να τον καταλάβω είναι η αλήθεια, από τότε που είχα δει τον «Τρελό Πιερό» του, πριν από σαράντα χρόνια, και με είχε ενθουσιάσει επειδή ακριβώς δεν είχα καταλάβει τίποτε. Οπότε κρατάμε την καλή του πρόθεση. Δεν είναι και λίγο στους καιρούς της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» κάποιος να χαϊδεύει την τραυματισμένη αξιοπρέπειά σου.
Εκτός πια και αν πρόθεσή του ήταν να αναδείξει μια συνθήκη η οποία, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο επείγουσα. Να υπενθυμίσει πως η Ευρώπη δεν είναι μια Α.Ε. που τη διαχειρίζονται διάφοροι μέτοχοι-μέλη, οι οποίοι προσπαθούν να κλείσουν ισολογισμό για να πάνε διακοπές. Πως είναι κάτι παραπάνω, πως κουβαλάει στο αποθεματικό της έναν μεγάλο πολιτισμό και πως συστατικό στοιχείο αυτού του πολιτισμού είναι και η Ελλάδα - με ή χωρίς το χρέος της.
Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να αναλογισθούμε μήπως οι πρώτοι αποδέκτες του μηνύματος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Γιατί εμείς πρώτοι καταπατήσαμε τη συνθήκη, εμείς πρώτοι γυρίσαμε περήφανα την πλάτη μας σε αυτόν τον πολιτισμό, εμείς πρώτοι μετατρέψαμε το «άρα» του Αριστοτέλη σε γκάτζετ του φτηνού μας τουρισμού. Και αφήσαμε τα υπόλοιπα να τα διαχειρίζεται η εθνικώς υπερήφανη αμάθεια των ελληναράδων.
Εντέλει, συμφωνώ με τον Γκοντάρ. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι ζήτημα παιδείας. Ας φροντίζαμε…
Σχολιάζω: "Καταπατήσαμε", "γυρίσαμε την πλάτη", "μετατρέψαμε", "αφήσαμε", "ας φροντίζαμε"... Όσο ισοπεδωτικά και εκ του πονηρού χρησιμοποιούν οι πολιτικοί το τρίτο ενικό και τρίτο πληθυντικό πρόσωπο ενεργητικής και παθητικής φωνής (τελευταίο παράδειγμα ο αποτυχημένος υπουργός του Μνημονίου κ. Παπακωνσταντίνου με το "υψίστης ευθύνης" ερώτημα: "Πού ήσαν οι αγανακτισμένοι όταν α σ κ ο ύ ν τ α ν καταστροφικές πολιτικές;"), άλλο τόσο ισοπεδωτική μου φαίνεται και η χρήση του α' πληθυντικού σαν αυτή που επιδίδεται ο κ. Θεοδωρόπουλος και δεν μου φαίνεται να διακρίνεται από το "Όλοι μαζί τα φάγαμε" του εξ ίσου αποτυχημένου κ.Πάγκαλου.
Μπαίνοντας στον κόπο αυτής της συνενοχικής χρήσης του α' πληθυντικού αναρωτιέμαι: έχει γίνει κάποια στατιστική μέτρηση του ποσοστού συμμετοχής του κόσμου στο "πάρτι" των τελευταίων 30-40 χρόνων; "Καταπατήσαμε" ό λ ο ι ε μ ε ί ς τη συνθήκη, ό λ ο ι ε μ ε ί ς είχαμε πρόσβαση στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και μηχανισμούς ώστε να εξαπατούμε τους εταίρους και συνεταίρους μ α ς ; Ό λ ο ι ε μ ε ί ς επωφεληθήκ - α μ ε από διαπλοκές και διαφθορά που επέβαλ - α ν (ή που υπηρέτη - σ α ν ή άφη - σ α ν να επιβληθούν) οι πολιτικοί και όσοι αποστολή τους είχ - α ν να τους ελέγχ - ο υ ν ; Αλήθεια, ό λ ο ι ε μ ε ί ς ε υ τ υ χ ή σ α μ ε στην περίοδο της άφρονος αμεριμνησίας; Η απάντηση είναι βέβαια "όχι", ακόμα και σε επίπεδο της καταγραφής των όποιων κοινωνικών ομάδων, ή και πολιτικών δυνάμεων, που ήσαν αντίθετες π.χ. με τη φιέστα του 2004, όχι και πάλι όχι, υπήρξαν κάποιοι που εκδήλωσαν τον σκεπτικισμό τους, ή και την αντίθεσή τους - μάλιστα χλευάστηκαν και λοιδορήθηκαν για την "αντιπατριωτική" τους στάση, επώνυμοι και ανώνυμοι. Και φυσικά έμειναν έξω απ' το τραπέζι της γιορτής. Το να διαπιστώνει κανείς την αδυναμία εκείνων που διαισθάνονταν, ή διέβλεπαν, ή και αντιτίθονταν για λόγους αρχών, να αποτρέψουν την καταστροφική πορεία των πραγμάτων είναι ζήτημα άλλης τάξης (πολιτικού προβληματισμού, περισσότερο) και δεν έχει να κάνει ούτε με την απόδοση ευθυνών πολύ περισσότερο ούτε με την ανατολή, επιτέλους, της ουσιαστικής δικαιοσύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου