Τα κορίτσια του πόλο
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Saturday 30 July 2011
Κανονικά θα έπρεπε να τις βλέπαμε ανάμεσα στους «Αγανακτισμένους», να μουντζώνουν και να κατασκηνώνουν. Και λόγω ηλικίας, αλλά και όχι μόνον. Γιατί διάβασα τι τράβηξαν μέχρι να φτάσουν ώς εκεί που έφτασαν.
Και δεν εννοώ μόνο τη σκληρή ζωή του αθλητή, τους αυστηρούς κανόνες διατροφής, τη συνεχή άσκηση. Εννοώ τις αντιξοότητες που προσφέρει γενναιόδωρα το ελληνικό περιβάλλον σε όποιον θέλει να δημιουργήσει το παραμικρό, είτε θέλει να παράγει συνδετήρες, είτε φιλοδοξεί να γίνει πρωταθλητής κόσμου.
Διάβασα πως έψαχναν κολυμβητήριο για να προπονηθούν και δεν έβρισκαν! Τα μισά ήταν κλειστά και όσα τους προσφέρονταν δεν είχαν γυμναστήρια. Η χρυσή άμαξα των Ολυμπιακών Αγώνων, ως γνωστόν, μεταμορφώθηκε σε κολοκύθα μόλις το ρολόι χτύπησε μεσάνυχτα. Και οι εγκαταστάσεις, ως εθνικός μας πλούτος, κι αυτές έχουν αφεθεί στο έλεος των τρωκτικών και της φθοράς. Μα η φθορά είναι κομμάτι της ζωής, αγαπητέ. Κι αφού είναι δικά μας, ας τα αφήσουμε να ζήσουν μαζί μας, όπως θέλουμε εμείς. Αρκεί να μη μας τα πάρει κάνας ξένος απ' αυτούς που θέλουν να μας λεηλατήσουν.
Κι αυτά, τα περί κολυμβητηρίων και γυμναστηρίων, είναι μόνο όσα απεκάλυψε ο πρόεδρος της ΚΟΕ Δημήτρης Διαθεσόπουλος. Διότι δεν χρειάζεται να είσαι κακόπιστος και γκρινιάρης για να υποθέσεις πως πίσω τους σέρνουν ένα παγόβουνο από αντιξοότητες, δυσκαμψίες, γραφειοκρατικές κουτοπονηριές, καθυστερήσεις, αναβολές και όλο το υπέροχο ρεπερτόριο ίντριγκας και γκαγκ που βγάζει ο θίασος που ακούει στο όνομα ελληνικό Δημόσιο. Και όλα τα υπόλοιπα πού τα πας; Τις μικροζήλιες, τα φθονάκια που φουσκώνουν και γίνονται φθονάρες από αρχαιοτάτων χρόνων, απ' τον καιρό που ο τυφλός Ομηρος χαρτογράφησε την ελληνική ψυχή; Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, θα μου πείτε! Ανθρώπινο και πανανθρώπινο.
Ομως δεν αγανάκτησαν. Συνέχισαν να κάνουν τη δουλειά τους. Με πείσμα, κόντρα στις αντιξοότητες, με το βλέμμα καρφωμένο στον στόχο που τους έβαζαν οι φιλοδοξίες τους. Ωσπου να φτάσουν ώς εκεί που έφτασαν, εμείς, οι αναρμόδιοι, δεν είχαμε ακούσει τίποτε γι' αυτές. Τις ακούσαμε, τις είδαμε, όταν είχαν ήδη φτάσει ψηλά.
Παράδειγμα της άλλης Ελλάδας, αυτής που χρειάζεται σε όλους μας; Υπερβολές θα μου πείτε. Το έργο το ξαναείδαμε πολλές φορές και γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως το τέλος θα είναι το ίδιο. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Μήπως τώρα που τα πράγματα έφτασαν στο μη παρέκει τα χρώματα της στολής τους, τα «εθνικά μας χρώματα» που λέμε, είναι εκεί για να μας πουν κάτι παραπάνω; Μήπως στους καιρούς που ο κάθε πικραμένος ζώνεται την ελληνική σημαία και την περιφέρει στο Σύνταγμα και την Σταδίου πρέπει να αποφασίσουμε πως εμείς θέλουμε να βλέπουμε να τη φορούν τα κορίτσια του πόλο;
Στα χρόνια της πολυτέλειας που ζήσαμε στο παρελθόν την όποια επιτυχία μας την ξοδεύαμε σαν πεντοχίλιαρο σε νυχτομάγαζο. Τώρα η επιτυχία αυτών των κοριτσιών του πόλο μάς είναι πολύτιμη σαν οξυγόνο.*
.................................................................................
*: Η υπογράμμιση με την έντονη γραμματοσειρά είναι δική μου. Και εξηγούμαι: Πρώτα-πρώτα, μια ερώτηση για να προχωρήσει η κουβέντα. Αλήθεια, οι αγανακτισμένοι είναι οι υπαίτιοι όλων των "αντιξοοτήτων" που έχουν ταλανίσει το ελληνικό περιβάλλον; Οι αγανακτισμένοι εμπόδισαν αυτό το κράτος και την κοινωνία να παράγει; Οι αγανακτισμένοι άφησαν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις να ρημάξουν; Το "ρεπερτόριο" στο οποίο "διαπρέπει" όντως το Ελληνικό Δημόσιο οι αγανακτισμένοι το συνέθεσαν; Αλλά αφού πρέπει να απολογηθούν για τις "φθονάρες" από αρχαιοτάτων χρόνων, από και των ομηρικών για να είμεθα και πιο σαφείς και συγκεκριμένοι ιστορικά στην απόδοση ευθυνών, δε θα καθήσουν και στο εδώλιο και για τα "φθονάκια" των τελευταίων χρόνων; Φθονεροί τύποι, λοιπόν αυτοί οι αγανακτισμένοι, που αντί να τρέχουν στα στάδια και στα κολυμβητήρια μπας και πάρουν κανένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμιους, Πανευρωπαϊκούς, Πανελλήνιους και Επαρχιακούς αγώνες φθονούν τους πρωταθλητές μας (τους συκοφαντούν καμιά φορά και για ντοπαρισμένους, όπως στους Ολυμπιακούς του 2004 και του 2008) - α, να χαθούν οι ζηλόφθονοι τεμπέληδες και αχαΐρευτοι που θα μπορούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους εξ αιτίας της ανεργίας τους να τον αξιοποιήσουν και να τον κάνουν πρωταθλητισμό κι έτσι να αποκτήσουν το δικαίωμα στην απόλαυση της χαράς να τυλιχτούν την ελληνική σημαία σαν τους αρσιβαρίστες μας ή τη Φανή Χαλκιά και τον Κεντέρη ή τη Θάνου. Αυτό δεν είναι άραγε το έργο που είδαμε και ξανάδαμε τα τελευταία χρόνια; Όπως οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες που υμνούσαν την Τσιαμήτα και τον Γκάλη τ ό τ ε , μήπως τ ώ ρ α πρέπει να γράψει και κανένα πεζογράφημα ο κ. Θεοδωρόπουλος για τα "κορίτσια του πόλο" επιστρέφοντας στη λογοτεχνία, αφού εγκαταλείψει τη διατεταγμένη, στην υπηρεσία όλων αυτών που μας έφεραν στα σημερινά χάλια, αρθρογραφία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου