Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη ("Καθημερινή", 8/7/2011)
Απίστευτη κοροϊδία
Tης Ελλης Τριανταφυλλου
Διέκρινε τον κίνδυνο αντιδημοκρατικής εκτροπής ο πρωθυπουργός πίσω από τους προπηλακισμούς πολιτικών και μίλησε για υποκινούμενη βία και ιδεολογική τρομοκρατία. Υπάρχει, άραγε, κάτι πιο βίαιο και διαβρωτικό από τη συστηματική υποτίμηση της συλλογικής νοημοσύνης, όπως, για παράδειγμα, αυτή την οποία επιχειρεί το κυβερνών κόμμα, με τη στάση του στο σκάνδαλο της Siemens; Είναι βαρύτερη ιδεολογική τρομοκρατία από την οργανωμένη, εξόφθαλμη και άκρως προκλητική προσπάθεια κοροϊδίας των πολιτών, σε μια στιγμή που τα όρια της αντοχής τους περνούν τη μεγαλύτερη δοκιμασία των τελευταίων πολλών χρόνων; Προσπαθεί, τώρα, η κυβέρνηση να μας πείσει ότι και για τη Siemens, για το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, την υπόθεση που ταλάνισε την ελληνική πολιτική επί σειρά ετών και δεν άφησε καμία αμφιβολία για τον πακτωλό του μαύρου χρήματος που διακινήθηκε προς διάφορες κατευθύνσεις, ευθύνονται ο Ακης Τσοχατζόπουλος, δύο ακόμη πρώην υπουργοί που βρίσκονται πλέον εκτός πολιτικής αρένας και ένας πρώην υφυπουργός. Ουδείς άλλος! Για την ακρίβεια, ευθύνονται δύο πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που έχουν καεί ολοκληρωτικά και, άρα, δεν δύνανται να προκαλέσουν οποιοδήποτε πρόβλημα στο κόμμα και, αντιστοίχως, δύο πρώην κυβερνητικά στελέχη της Ν. Δ., τα οποία σήμερα ουδεμία επαφή έχουν με την ηγεσία, και ως εκ τούτου, κανένα κόστος δεν έχει η παραπομπή τους για τη φιλελεύθερη παράταξη. Θα βαφτίσουν την πρωτοβουλία κάθαρση και το αποτέλεσμά της «επιβολή διαφάνειας στον δημόσιο βίο» και σε επόμενη ευκαιρία, θα παρέμβει ο πρωθυπουργός της χώρας για να επαναλάβει τις νουθεσίες προς όσους, δι’ ίδιον όφελος, αντιστέκονται σθεναρά στον άνεμο αλλαγής νοοτροπίας που σαρώνει (σ. σ.: κυριολεκτικά!) τη χώρα. Πώς, άραγε, θα πείσει ο κ. Γ. Παπανδρέου τους πολίτες να αφεθούν να... σαρωθούν, όταν το κόμμα του, και συνολικά το πολιτικό σύστημα, αδυνατεί να υπερβεί εαυτόν, να επιδείξει στοιχειώδη ειλικρίνεια και σοβαρότητα και να καταβάλει κι αυτό το μερίδιο στο κόστος που του αναλογεί; Πώς θα μεταδώσει μήνυμα αποφασιστικότητας για αποτελεσματικότητα, όταν δεν μπορεί, ούτε την ύστατη αυτή στιγμή, να μιλήσει ειλικρινά με την κοινωνία; Σε μια συγκυρία που η ίδια η κυβέρνηση, αλλά και το πολιτικό σύστημα συνολικά βιώνουν τη χειρότερη κρίση τους, λαβωμένοι και εξασθενημένοι ως προς το κύρος και την αξιοπιστία τους από αποκαλύψεις του άνομου παρελθόντος τους, οι πολιτικές δυνάμεις συνεχίζουν να ομφαλοσκοπούν, να στρουθοκαμηλίζουν και να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, στην προσπάθεια να πείσουν ότι αυτή τη φορά θα τα αλλάξουν όλα... Αφουγκράζονται, δήθεν, την πλατεία, και ταυτίζονται λεκτικά και άκρως υποκριτικά με το δημόσιο αίσθημα, το οποίο επικαλούνται μόνον όταν αισθάνονται να απειλεί τον μικρόκοσμό τους. Δεν διαθέτουν καν την ευφυΐα να αντιληφθούν ότι και μόνο η συχνότητα της επανάληψης «θα τα αλλάξουμε όλα» οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη «δέσμευση» ουδέποτε τηρήθηκε ή πρόκειται να τηρηθεί. Αν είχε τηρηθεί, στοιχειωδώς έστω, δεν θα παρέρχονταν οι κυβερνητικές θητείες και οι χρονολογικές δεκαετίες άπραγες. Δεν θα μιλούσαμε όλοι σήμερα αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια για χαμένες ευκαιρίες, που διαδεχόμενες η μία την άλλη έφεραν τη χώρα στις εσχατιές της ιστορικής της διαδρομής. Οχι μόνο από οικονομικής πλευράς, αλλά και από εκείνη της οργάνωσης, της αποτελεσματικότητας, της λειτουργίας και του σεβασμού των θεσμών, της διασφάλισης ισονομίας και ισοπολιτείας. Αφού ούτε σε αυτήν την απολύτως αρνητική συγκυρία δεν μπορεί το πολιτικό σύστημα να κάνει την υπέρβαση, να αγνοήσει το έρμο το πολιτικό κόστος και να απαλλαγεί από την κοντόφθαλμη λογική του μικροσυμφέροντος, είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι θα κατορθώσει να αφήσει πίσω του «κάτι» για το οποίο θα μνημονεύεται. Πλην των Μνημονίων, εννοείται... Από τον παραπάνω κανόνα δεν ξεφεύγουν και τα μίντια, που επίσης δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι αναπαράγοντας το ίδιο παραθυράτο μοντέλο, με τον μπλε από τη μια και τον πράσινο από την άλλη να υβρίζονται για το ποιος έκανε το μικρότερο κακό στη χώρα, θα βυθιστούν στο τέλος μαζί τους στην ίδια ανυποληψία. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου