Από το "Όνειρο Θερινής Νύχτας" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (Πράξη Δ', Σκηνή 2) Τώρα που, έστω προς ώρας, αναβλήθηκε η απεργία στα Κρατικά Θέατρα, ένα μικρό αφιέρωμα στους μαστόρους του Θεάτρου που δεν είναι λογιστές και χαρτογιακάδες παρά μόνο αφανώς χαρίζουν στο κοινό στιγμές μαγικές σε καιρούς αχάριστους και σκληρούς...

Σκηνή Δεύτερη

Αθήνα. Στο σπίτι του Κουίνς. Μπαίνουν ο Κοίνς, ο Φλουτ, ο Σνούγκ και ο Στάβερλλινγκ.

ΚΟΥΙΝΣ:  Έχετε στείλει κάποιον στο σπίτι του Μπόττομ; Ακόμα δε γύρισε στο σπίτι του;

ΣΤΑΡΒΕΛΛΙΝΓΚ: Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Σίγουρα τού στριψε ή τον έχουν απαγάγει.

ΦΛΟΥΤ: Αν δεν γυρίσει, το έργο πάει. Δίχως εκείνον δε βγαίνει. Νομίζω;

ΚΟΥΙΝΣ: Δεν μπορεί να βγει. Δεν υπάρχει άλλος για να ξεπετάξει τον Πρύαμο, εκτός από κείνον. 

ΦΛΟΥΤ: Και βέβαια δεν υπάρχει. Αυτός είναι ο πιο ξύπνιος κι ο πιο πνευματικός απ' όλους τους μαστότους της Αθηνασσσσς.

ΚΟΥΙΝΣ: Και λεβεντάνθρωπος. Κι η φωνή του τέλεια. Αληθινό χαμαίτυπο.

ΦΛΟΥΤ: Πρότυπο, θες να πεις, πρότυπο. Το χαμαίτυπο είναι άσκημη λέξη.

Μπαίνει ο Σνουγκ. 

ΣΝΟΥΓΚ: Ε, μαστόροι! Ο βασιλιάς έρχεται από το ναό. Μαζί του είναι κι άλλοι δυο ή τρεις αρχόντοι και αρχόντισσες που παντρευτήκανε μαζί. Αν ήτανε έτοιμη η παράστασή μας, θα τ' αρπάζαμε για καλά.

ΦΛΟΥΤ: Αχ, τι μας έκανε αυτός ο αγαθός, το βόδι ο Πάτος. Στη ζωή του δεν ξανάδε μεροκάματο έξι πένες. Να με κρεμάσουν αν ο βασιλιάς δεν του 'δινε έξι πένες, άμα θα 'παιζε τομν Πύραμο. Και θα τις άξιζε: έξι πένες κασέ για έναν Πύραμο ή τίποτισσσσσσς.

Μπαίνει ο Πουκ.

ΠΟΥΚ:  Πού ειν' τα παλικάρια μου, οι γκαρδιακοί μου φίλοι;

ΚΟΥΙΝΣ: Πάτο, Πάτο μας γλυκέ. Ω ημέρα εκλαμπρότατη που φάνηκες! Ω μακάρια στιγμή που σ' έφερε!

ΜΠΟΤΤΟΜ: Μαστόροι, έχω να πω πράματα και θάματα. Όμως μη μου ζητάτε εξηγήσεις. Θα πω το καθένα όπως συνέβαινε.

ΚΟΥΙΝΣ: Σ' ακούμε, αγαπημένε μας Πάτο.

ΜΠΟΤΤΟΜ:   Όχι! Ούτε λέξη γι΄αυτά τώρα. Το μόνο που θέλω να σας πω είναι πως ο άρχοντας τέλειωσε το δείπνο του. Πάρτε τα κοστούμια σας, γερά κορδόνια για τα γένια σας, καινουριες κορδέλες για τις μπότες σας, κι άντε να μαζευτούμε αμέσως στο παλάτι. Ο καθείς θα θυμηθεί το ρόλο του. Γιατί, κοντός ψαλμός, το έργο μας έχει επι-λεγεί. Έτσι για καλό και για κακό, η Θίσβη ας βάλει καθαρά εσώρουχα. Κι αυτός που θα απαραστήσει το λιοντάρι να μην κόψει τα νύχια του, για να κρέμονται σαν αληθινά λιονταρόνυχα. Και, συμπαθέστατοί μου θοποιοί: μη φάτε κρεμμύδια ή σκόρδα.  Γιατί έχουμε να πούμε φράσεις με δροσερή ανάσα. Και σίγουρα θα πρέπει να ακούσουμε να λεν "τι δροσερή και ευωδιαστή δραματική κωμωδία!" Φτάνουν πια οι κουβέντες. Δρόμο, πάμε!

Φεύγουν όλοι.   

(μετάφραση : Κωστής Κολώτας)