"Όταν η ελπίδα γίνεται τραγούδι" του Κωνσταντίνου Ζούλα ("Καθημερινή", 14/7/2011)

Οταν η ελπίδα γίνεται τραγούδι

Tου Κωνσταντινου Ζουλα / zoulas@kathimerini.gr

Οσοι βρεθήκαμε στην τελευταία συναυλία του Roger Waters στο Ολυμπιακό Στάδιο, μια στιγμή δεν θα την ξεχάσουμε. Το χειροκρότημα μετά το «Comfortably Numb» του θρυλικού «Wall» των Pink Floyd.

Είχα πολύ καιρό να ακούσω τέτοιο χειροκρότημα. Να δω 10.000 ανθρώπους όρθιους να ξεσπούν αυθόρμητα σε μια εκκωφαντική και παρατεταμένη ζητωκραυγή. Να νιώσω κάποιους γύρω μου να θέλουν να κρύψουν αυτό το δάκρυ χαράς που σου έρχεται μόνο σε μια τόσο έντονα συγκινησιακά στιγμή. Δεν ήταν μόνο το τραγούδι που την προκάλεσε. Το συγκεκριμένο χειροκρότημα ακούστηκε στο Στάδιο σαν ένα ξέσπασμα λυτρωτικό, μια έκρηξη εκτόνωσης από την τόσο φορτισμένη περίοδο που ζούμε. Σαν να βρήκαμε σε ένα τραγούδι την αφορμή για να εκδηλώσουμε την τόσο καταπιεσμένη, εδώ και καιρό, ανάγκη μας να νιώσουμε επιτέλους μια στιγμή ανάτασης και να τη μοιραστούμε συλλογικά.

Φεύγοντας από την αξέχαστη αυτή συναυλία αισθανόμουν ότι μοιράζομαι ακριβώς τις ίδιες σκέψεις με τους περισσότερους γύρω μου. Μια απροσδόκητη χαρά που ζήσαμε εκείνη τη στιγμή, αλλά και μια επίγνωση ότι αυτή ήταν μόνον ένα διάλειμμα και ότι τώρα, θέλοντας και μη, θα επιστρέψουμε στις ίδιες μαύρες σκέψεις, τις ίδιες αγωνίες.

Συνειδητοποίησα ότι από τις αρχές του 2010, δηλαδή εδώ και ενάμιση χρόνο(!), δεν υπάρχει μέρα –ίσως και ώρα της ημέρας– που να μην αναπαράγουμε μεταξύ μας μόνο τις ανησυχίες μας. Ακόμη και το τελευταίο Σαββατοκύριακο στην Αίγινα, που δεσμευθήκαμε με την παρέα να μη μιλήσουμε καθόλου για την κρίση, χαμογελάσαμε πικρά στη διαπίστωση ότι αυτή μας έκλεψε ακόμη και τη μαγική στιγμή του ελληνικού καλοκαιριού, όταν ο ήλιος σβήνει στη θάλασσα.

Δεν ξέρω αν οι πολιτικοί μας έχουν αντιληφθεί ότι η οιονεί κατάθλιψη στην οποία μας έχουν οδηγήσει είναι απολύτως αδιέξοδη. Οτι όσο αναμασούν τα αίτια της κρίσης –λες και δεν τα έχουμε καταλάβει– απλώς μας βυθίζουν ακόμη πιο βαθιά στην ανούσια αναρώτηση αν μπορούμε να τα καταφέρουμε ή αν οδεύουμε μοιραίοι και άβουλοι σε όσα άλλοι αποφασίζουν για μας. Κατάλαβα ξαφνικά ότι όποιος πρώτος εκφράσει αυτήν την πίστη στις δυνάμεις μας, που όλοι έχουμε τόσο ανάγκη να ανακτήσουμε, και κυρίως εκπέμψει την ελπίδα που τόσο μας λείπει, θα βρει χιλιάδες να τον ακολουθήσουν – πόσο επιβεβαιωτικό του τέλους εποχής που ζούμε είναι ότι οι σημερινοί ηγέτες μας μοιάζουν ανίκανοι ακόμη και να αντιληφθούν τι νιώθουμε.

Μάλλον από μια ειρωνεία της τύχης το αλληγορικό τραγούδι των Pink Floyd που προκάλεσε το προχθεσινό ξέσπασμα, μιλάει για όσους συνειδητοποίησαν πόσο «αναπαυτικά χαυνωμένοι» ήταν επί χρόνια μέσα στη βολή τους και στρέφονται σε αυτόν που μπορεί «ν’ ανακουφίσει τον πόνο τους, να τους στηρίξει στα πόδια τους ξανά»...