...............................................................
Απόσπασμα από το βιβλίο του Έιβι «Ρωμαίος και Ιουλιέτα μαζί και ζωντανοί επιτέλους» Avi, Romeo and Juliet together (and alive!) at last (μτφ.
Ιωάννα Καρατζαφέρη, εκδ. Πατάκη, συλλογή «Περιστέρια», 2006)
…Στις δέκα το βράδυ μού τηλεφώνησε ο Σαλτς.
- Θέλω να σου ζητήσω κάτι, είπε.
- Πες μου.
- Κάτι για το έργο.
- Ό,τι θέλεις.
- Μου ‘ρχεται δύσκολο.
- Ξεκίνα το.
- Κοίτα, πρέπει να…
- Τι;
- Ε, ξέρεις…
- Άντε, πες το! φώναξα.
- Να, εγώ… ο Ρωμαίος… πρέπει… να φιλήσω… την
Ιουλιέττα.
- Σίγουρα. Δυο φορές.
Έγινε μια μεγάλη παύση. Μετά ο Σαλτς είπε:
- Δεν ξέρω πώς.
- Ποιο πράγμα πώς;
- Μόλις σου το ‘πα.
- Το φίλημα;
- Ναι. Το φίλημα.
- Ποτέ πριν δε φίλησες καμιά;
- Όχι έτσι. Εσύ;
- Ούτε κι εγώ, παραδέχτηκα.
- Τότε, εντάξει. Πώς θα το κάνω λοιπόν;
- Απλώς… το κάνεις. Πρέπει να το έχεις δει στην
τηλεόραση ένα εκατομμύριο, ένα δισεκατομμύριο φορές. Όλο αυτό κάνουν.
- Αν είσαι τόσο σίγουρος, εξήγησέ μου πώς.
- Εντάξει, βασικά υγραίνεις τα… χείλη σου…
- Και;
-Σαν να ρουφάς.
-Ρουφάω;
-Άκου με! Αυτά θα κάνεις. Και τα δυο. Τότε… Άντε
τώρα. Ξέρεις!
-Ειλικρινά δεν ξέρω. Το σκεφτόμουν και ξαφνικά
κατάλαβα πως δεν ξέρω. Δηλαδή, μπορεί να το λένε στα κορίτσια, αλλά κανένας δεν
το λέει σ’ εμάς τ’ αγόρια.
-Λοιπόν, εντάξει. Εσύ κάνε όλα αυτά που σου λέω,
εντάξει;
-Υγραίνω και ρουφώ…
-Ακριβώς, και τότε…
-Για πες.
-Ακουμπάς το στόμα σου στο… δικό της.
-Κι αν φτύσει;
-Θ’ ακούσεις τώρα;
-Ή αν ρευτεί; Θέλω να πω, είναι περίεργο δεν
είναι;
-Μπα, δεν είναι.
-Γιατί;
-Γιατί αρέσει στους ανθρώπους – στους περισσότερους.
-Ίσως μόνο έτσι να λένε. Να ‘ναι μόνο ενθουσιασμός της στιγμής, που μετά ξεφτίζει.
-Σαλτς, για έργο πρόκειται. Πρέπει να το παίξεις.
-Θα ’ναι δύσκολο.
Σκέφτηκα μια στιγμή.
-Έχει η αδελφή σου καμιά πάνινη κούκλα;
-Μού φαίνεται.
-Κάνε πρόβες μαζί της.
-Αυτό είναι αρρωστημένο. Πραγματικά αρρωστημένο.
-Τότε δοκίμασε με το σκυλί σου.
-Μερικές φορές, Σίτροου, είσαι πραγματικά
ανατριχιαστικός!
-Προσπαθώ να σε βοηθήσω. Φίλος σου είμαι!
-Και τι φίλος! φώναξε κι έκλεισε το τηλέφωνο
Τα παιδιά δεν ήξεραν τα λόγια τους. Ή
ξεχνούσαν τι έπρεπε να κάνουν πάνω στη σκηνή, προς τα πού να κατευθυνθούν.
Αλήθεια, μερικές φορές ξεχνούσαν τα λόγια τους και προς τα πού να πάνε.
Από τα θετικά ήταν ότι είχε γίνει κάποια
πρόοδος, αφού καταφέραμε τη Στάκπουλ να κοιτάξει τον Σαλτς. Άλλη μια πρόοδος
ήταν να κοιτάξει ο Σαλτς τη Στάκπουλ. Το δύσκολο ήταν να τους κάνεις να
κοιταχτούνε ταυτόχρονα.
Όσο για τις περίφημες σκηνές με τα φιλιά…
όποτε φτάναμε σ’ αυτό το σημείο, όλοι κοίταζαν με κομμένη την ανάσα. Απόλυτη
ησυχία. Ο Σαλτς και η Στάκπουλ έκαναν μισό βήμα
μπροστά, έλεγαν κάπως τα λόγια τους (μάλλον όχι), κοίταζαν εδώ, εκεί, παντού,
αλλά όχι ο ένας τον άλλο. Τότε, ενώ υποτίθεται ότι έπρεπε να πάνε πολύ κοντά
(φιλί ήταν αυτό!), ο Σαλτς έδενε το παπούτσι του. Ή η Στάκπουλ σκούπιζε τη μύτη
της. Ποτέ δεν φιλήθηκαν. Ούτε μια φορά! Σ’ έπιανε τρέλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου