"Ευρώπη;... Ευρασία;... Ευραραβία;..." από τον φίλο Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 23/3/2016)

.................................................................


Ευρώπη;... Ευρασία;... Ευραραβία;...

από τον φίλο Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 23/3/2016)
 

Από την επίθεση στο Σαρλί Εμπντό πέρυσι τον Γενάρη ώς σήμερα, μέσα σε μια χρονιά και κάτι δηλαδή, η Ευρώπη άλλαξε ριζικά, τόσο ριζικά ώστε και η ίδια δεν το έχει συνειδητοποίησει. Τα γεγονότα στο Παρίσι (δις), στην Κολωνία και τις Βρυξέλλες και η έξαρση του προσφυγικού/μεταναστευτικού ως πολιτικός χρόνος συμπυκνωμένος στο έπακρο κατέστησαν ορατές δημογραφικές και γεωπολιτικές πιέσεις διάρκειας ήδη δεκαετιών. Οι ειδήμονες με τα σενάρια της Eurabia, της Ευραραβίας, είχαν προειδοποιήσει από καιρό, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ότι οι υπάρχουσες τάσεις προεκτεινόμενες γραμμικά οδηγούν σε κρίση επιβιώσεως την ευρωπαϊκή ήπειρο όπως τη γνωρίζουμε. Νομίζω όμως ότι και οι πιο απαισιόδοξοι στρατηγικοί μελετητές του 1990 δεν ήθελαν να πιστέψουν πόσο θα επιδεινωνόταν η κατάσταση μέσα σε ένα τέταρτο αιώνος.

Ποια είναι όλη η ουσία του προβλήματος, η υποκρυπτόμενη πίσω από τις συζητήσεις περί Ισλάμ και Δύσεως και τα ηχηρά παρόμοια; Η ΕΕ κατοικείται σήμερα από 500 εκατομμύρια ανθρώπους αλλά δημογραφικά φθίνει ταχύτατα. Ώς το 2100 μερικές προβλέψεις την θέλουν με πληθυσμό μειωμένο κατά 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Αντίθετα, στον γειτνιάζοντα μείζονα γεωπολιτικό χώρο, τις αραβικές χώρες, ο πληθυσμός αυξήθηκε από τα 70 στα 389 εκατομμύρια μεταξύ 1950-2025. Και το 2050 αναμένεται να φτάσει τα 650 εκατομμύρια. Απ' αυτούς, περίπου 133 εκατομμύρια άνθρωποι, στη συντριπτική του πλειονότητα νέοι έως 35 ετών, δηλώνουν πρόθυμοι και έτοιμοι να μεταναστεύσουν - στην Ευρώπη. Και δεν υπολογίζω καν εδώ τα εκατοντάδες εκατομμύρια των ανθρώπων των προερχόμενων από την υποσαχάρια Αφρική -περίπου 400 εκατομμύρια- που επίσης επιθυμούν να μεταναστεύσουν, και εκείνοι στην Ευρώπη. Το ότι η γηράσκουσα, όνομα και πράγμα, Γηραιά μας Ήπειρος μπορεί να αφομοιώσει, να ενσωματώσει έστω αυτές τις γιγάντιες μάζες, και να τις καταστήσει κοινωνούς των ιδεωδών της αποτελεί ιστορικό ανέκδοτο. Το ακριβώς αντίθετο είναι φυσικό και επόμενο να συμβεί.

Γιατί άργησαν τόσο πολύ οι Ευρωπαίοι να τα δουν όλα αυτά, γιατί ακόμη και σήμερα πολλοί (φυσικά, όλο και λιγότεροι...) οπτασιάζονται ότι με τον ουμανισμό και τις πολυπολιτισμικότητα θα ξελογιάσουν τους επήλυδες και θα τους καταστήσουν κομμάτι ισότιμο και ισόκυρο των κοινωνιών τους; Μα από αλαζονεία και μέθη! Η μέθη της Δύσης να θεωρεί τον πολιτισμό της αυτονοήτως ανώτερο και συνεπώς αξιομίμητο έχει βαθιές ρίζες στην αποικιοκρατία και στην πλανητική επικράτησή της τους περασμένους αιώνες. Τόσο που σήμερα οι επίγονοί της αδυνατούν να φανταστούν ότι οι νεοεισερχόμενοι στους κόλπους της όχι μόνο δεν την ευγνωμονούν και δεν επιθυμούν να ενσωματωθούν ως μεμονωμένα άτομα στις χώρες που τους φιλοξενούν και να υιοθετήσουν τις αξίες τους, αλλά βασιζόμενοι στη συλλογική τους ισχύ και πειθαρχία, ως συμπαγείς εθνοθρησκευτικές μειονότητες πλέον, περιφρονούν αυτές τις αξίες και προετοιμάζονται να διεκδικήσουν την πολιτική ηγεμονία.

Η ιστορία της εκ των έσω, δημογραφικής, άλωσης είναι παλιά, όσο και η ανθρωπότητα. Στην Κρήτη του 1800 οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι μωαμεθανοί και χριστιανοί ισοζυγιάζονταν. Ήταν η δημογραφική έκρηξη του χριστιανικού πληθυσμού τον 19ο αιώνα που κατέστησε τους Τουρκοκρητικούς μειονότητα και άνοιξε τον δρόμο στην Ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Τον 20ό αιώνα, την εξέλιξη αυτή τη ζήσαμε δύο φορές από την ανάποδη, από μουσουλμανικούς πληθυσμούς εις βάρος χριστιανικών - στο Κοσυφοπέδιο και στον Λίβανο. Μέσα σε λιγότερο από 100 χρόνια, οι Σέρβοι και οι χριστιανοί Λιβανέζοι από μεγάλες πλειονότητες κατέστησαν μειονότητες ισλαμοκρατούμενες, ή οδηγήθηκαν στην προσφυγιά. Οι τρεις στους τέσσερις χριστιανούς του Λεβάντε σήμερα ζουν μακριά από την πατρίδα τους, όταν τη δεκαετία του 1930 το ποσοστό τους ήταν 80%. Για το Κόσοβο και την επικράτηση των Αλβανών εκεί, τα στοιχεία είναι γνωστά...