Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

"Η γάτα Ιμαλαΐων και ο αστυνόμος Μπέκας" έγραψε η Μαριάννα Τζιαντζή ("Εφημερίδα των Συντακτών" 03.03.2016)

.............................................................

 

Η γάτα Ιμαλαΐων και ο αστυνόμος Μπέκας

 

Γάτα  
 
EUROKINISSI/ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
 
  
 
έγραψε η Μαριάννα Τζιαντζή
 
«Οσο ζεις μαθαίνεις», έλεγαν οι παλιοί. Ετσι τώρα μάθαμε ότι η θρυλική ασιατική οροσειρά δεν βγάζει μόνο ροζ αλάτι, αλλά και γάτες: μια γάτα Ιμαλαΐων είναι η πρωταγωνίστρια της πρόσφατης εκδοτικο-πολιτικής αποκάλυψης, η σιωπηλή μάρτυς μιας μυστικής συνάντησης του προπερσινού καλοκαιριού ανάμεσα στον ιστορικό Εκδότη και τον ανερχόμενο Ηγέτη.
Δεν μιλάμε ούτε για έναν σκέτο εκδότη, ούτε για έναν τυχαίο ηγέτη, ούτε για μια γάτα της σειράς, ούτε για μια συνάντηση ρουτίνας.
Storytelling ή πες το σαν ιστορία. Το πολυσυζητημένο δημοσίευμα μοιάζει παρωδία μυθιστορήματος του Γιάννη Μαρή, αλλά με αρκετές σύγχρονες πινελιές.
Από του 48ωρου εγκλωβισμού τα δόντια γλίτωσε η θωρακισμένη λιμουζίνα του εκδότη που τη σταμάτησαν στη ράμπα επειδή τη βρήκαν υπέρβαρη: μέχρι δυο τόνους σηκώνει το ασανσέρ που οδηγεί στο υπόγειο γκαράζ, και το εκδοτικό αυτοκίνητο ζύγιζε πεντέμισι. Σκάει ο τζίτζικας μες στο κατακαλόκαιρο, όμως και οι δύο άνδρες φοράνε μπλε κουστούμι.
Στο πουκάμισο διαφέρουν λιγάκι: κόκκινη ρίγα ο ένας, λευκό ο άλλος. Τιράντες και κόκκινη γραβάτα ο ένας, λιτός, απέριττος ο άλλος.
Ο Γιάννης Μαρής ίσως θα έντυνε τον άλλο με μια μεταξωτή ρομπ ντε σαμπρ, μαύρη ή σκούρα μπλε με κεντημένο οικόσημο στο τσεπάκι. Από την τσέπη του σακακιού του ο εκδότης θα έβγαζε ένα κουτί αμερικάνικα τσιγάρα με χρυσαφί επιστόμιο, έναν επίχρυσο αναπτήρα Ρόνσον θα πρόσφερε ο προσωρινός οικοδεσπότης για το άναμμα.
Γκρίζα η πόρτα της εισόδου, βαθυπράσινοι οι φρεσκοβαμμένοι τοίχοι, γαλάζια τα μάτια της γάτας. Γάτα «αυστηρή, μεγαλοπρεπής, αινιγματική, μακρύτριχη». Αρχέγονα πράγματα, μυστηριακά. Με τα χεράκια έφτιαξε ο ηγέτης το καφεδάκι του εκδότη αφού δεν υπήρχε άλλη ψυχή στο σπίτι.
Δυο γάτες με πέταλα, λοιπόν, συναντήθηκαν στο διαμέρισμα μιας νεόδμητης πολυκατοικίας πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Μόνο που η γάτα Ιμαλαΐων δεν συνδυάζεται με πεζά, συνηθισμένα ονόματα. Οι ήρωες του Γιάννη Μαρή ονομάζονται Ιωακείμ Χαμάρετος, Νάσος Δαμβέργης, Τιμόθεος Κώνστας, Ροβέρτος Μοντεσάντης, όχι όμως Μήτσος, Σταύρος, Αλέκος.
Τι σημασία έχει τι είπαν; Τι συμφώνησαν, τι παζάρεψαν, τι δεν συμφώνησαν; Ποιος ζήτησε τι και ποιος δεν ζήτησε; Ποιος λέει την αλήθεια, ποιος διαψεύδει και πόσο πειστικά; Αυτό που τελικά μένει είναι ότι «η πολιτική είναι αλλού» και «όλοι τους ίδιοι είναι».
Στον ίδιο κόσμο ζούνε, στην ίδια γλώσσα συνεννοούνται, στον ίδιο ράφτη ράβουν ή θα μπορούσαν να ράβουν τα πουκάμισά τους.
Η άλλη Ελλάδα, η βουβή και παραιτημένη, είναι η γάτα του πεζοδρομίου, του ακάλυπτου, του άδειου νυχτερινού δρόμου, η γάτα μπροστά στα φρένα που στριγγλίζουν, η γάτα που επιβιώνει χάρη στα αποφάγια και τα δάνεια των ξένων, καθώς έχει ξεμάθει να βρίσκει μόνη της την τροφή της.
Αφήστε που δεν υπάρχουν πια κεραμίδια για να χαρεί τον έρωτά της, αφήστε που δεν τολμά να κάνει οικογένεια όταν υπάρχουν 60% άνεργα γατάκια.
Στα βιβλία του Γιάννη Μαρή πάντα υπάρχει ένα πτώμα αλλά κι ένας αστυνόμος Μπέκας που τελικά ανακαλύπτει την αλήθεια. Εδώ απλώς υποψιαζόμαστε την ύπαρξη του πτώματος της δημοκρατίας, ενώ μη επακριβώς καθορισμένος παραμένει ο χρόνος του θανάτου της.

Δεν υπάρχουν σχόλια: