..............................................................
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 1 Μαρτίου 2014
ΞΕΝΙΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
«Επρεπε να έρθουν οι ξένοι για να αποκαλυφθεί πόσο κλέφτες είμαστε»
Ο πρωθυπουργός σήκωσε μπροστά μου το
τηλέφωνο και είπε «να δοθεί η επιχορήγηση». Με φώναξε ο Τζαβάρας και
μου είπε «θα πάρετε το μισό. Και πολύ σας πέφτει»
Το σπίτι της μοσχομυρίζει μπριάμι
και είναι «ανθισμένο». «Αυτά τα λουλούδια έχουν ιστορία» λέει, χωρίς καν
να τη ρωτήσω, η αγέραστη Ξένια Καλογεροπούλου για τα γεμάτα τσιντόνιες
βάζα. «Οταν με ερωτεύτηκε ο Κωστής (Σκαλιόρας) μου έφερε ένα τεράστιο
μπουκέτο από τσιντόνιες».
Οταν, λίγο πριν από το τέλος, ανήμερα των γενεθλίων του, εισήχθη για να κάνει εγχείρηση καρδιάς, η σύντροφός του αγόρασε ψεύτικες τσιντόνιες, για να είναι αντοχής. Βρίσκονται ακόμη στο ένα βάζο. Στο άλλο βάζο οι τσιντόνιες είναι αληθινές.
«Φιλοξενούσα τον Κρις Κούπερ, τον οποίο προσκαλέσαμε για ένα εργαστήρι μας. Σκέφτηκα, το σπίτι είναι άδειο. Γιατί να πάει σε ξενοδοχείο. Δουλεύαμε τόσο πολύ κι αυτός κι εγώ με τις πρόβες, που δεν βλεπόμασταν. Επικοινωνούσαμε με μέιλ. Αλλά όταν βρήκε τσιντόνιες, επειδή ήξερε την ιστορία, μου έφερε μια αγκαλιά. Με συγκίνησε».
Με σερβίρει ζεστό καφέ με κουλουράκια. Κι ενώ η γάτα της δαγκώνει όποτε μπορεί το χέρι μου, η πρωταγωνίστρια μάς μιλά για τα μεγάλα σχέδια της επανεκκίνησης της «Πόρτας», με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Θωμά Μοσχόπουλο, για τη χυδαιότητα της μάζας των παρουσιαζόμενων παιδικών παραστάσεων, που τη θλίβει, για το πιραντελικό «Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε», όπου πρωταγωνιστεί σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά, στην πρώτη της εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο, ακόμη και για ξεχασμένες ερωτικές επιστολές της.
Από την παράσταση «Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε» - Πώς είναι το σπίτι μετά το θάνατο του συντρόφου σας;
«Χτες ήταν η πρώτη μου αργία μετά την πρεμιέρα. Ηταν ιδιαίτερα δύσκολα. Από την άλλη μεριά, αρχίζω και συγυρίζω τα πράγματά του. Ανακάλυψα τα γράμματα που του έστελνα από την Αυστραλία, όπου ήμουν περιοδεία. Εκλεινα τα 40, αλλά θεωρούσα ότι έχω γεράσει. Είναι όμως τόσο νεανικά και χαρούμενα γράμματα. Συγκινήθηκα πολύ ξαναδιαβάζοντάς τα. Καμιά φορά αισθάνομαι ότι θέλω να του γράψω γράμμα για όσα σκέφτομαι. Λέω "θα μου κάνει καλό;" Μάλλον όχι».
- Καταφέρατε να κάνετε πρόβες στο Εθνικό με σπασμένα δύο πλευρά. Τόση αυτοπειθαρχία;
«Εκανα πρόβες και πονούσα, όποτε έπαιρνα βαθιές αναπνοές. Οι πρόβες ήταν βέβαια δύσκολες στην αρχή, αλλά ήταν απόλυτα θεραπευτικές. Και οι παραστάσεις, επίσης».
- Η σχέση σας με τον Πιραντέλο είναι παλιά.
«Είχαμε παίξει με τον Γιάννη (σ.σ.: Φέρτη) δύο έργα του κι ένα μονόπρακτο. Το "Η ηδονή της τιμιότητας" μαζί με ένα μονόπρακτο, το "Ενας Ηλίθιος". Μετά από χρόνια κάναμε το "Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή" που, πρέπει να πω, απόλαυσα τρομερά. Ελεγε ο καημένος ο Λευτέρης (σ.σ.: Βογιατζής) ότι είχε τρελαθεί βλέποντάς με απ' τα γέλια».
- Το «Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε» πραγματεύεται τη σχέση τού είναι και του φαίνεσθαι.
«Ενα καθαρά πιραντελικό ζήτημα. Το πόσο απόλυτη μπορεί να είναι ή όχι η αλήθεια. Η παράσταση ξεκίνησε με πρόταση του διευθυντή του Εθνικού θεάτρου, Σ. Χατζάκη, να παίξω ό,τι θέλω. Το λέω στον Θωμά (σ.σ.: Μοσχόπουλο), ο οποίος πάντα ήθελε να κάνει το συγκεκριμένο έργο μαζί μου. Αλλά οι ημερομηνίες ήταν τέτοιες που δεν προλάβαινε, είχε την όπερα. Και μου προτείνει να το κάνω με άλλον. Στην αρχή στενοχωριόμουν. Αλλά αποφάσισα να γίνει, αν δεχόταν ο Δημήτρης (σ.σ.: Καρατζάς), ο οποίος ενθουσιάστηκε. Ο Δημήτρης, όπως λέει ο Θωμάς, είναι γεννημένος σκηνοθέτης. Ηξερε απ' όταν γεννήθηκε πώς σκηνοθετούν. Τον σέβομαι, το πιστεύετε;».
-Είναι η πρώτη φορά που σας σκηνοθετεί. Ηταν εύκολο;
«Ναι, γιατί ξέρει πολύ καλά τι θέλει και σε πείθει για αυτό απόλυτα. Ξέρει να βοηθήσει τους ηθοποιούς και επιμένει τρομερά στη λεπτομέρεια».
- Η ηρωίδα που ερμηνεύετε είναι δυσερμήνευτη για το θεατή.
«Είναι ένα μυστήριο. Ακόμη κι εγώ δεν ξέρω τι είναι. Και νομίζω, κανένας δεν ξέρει. Ούτε οι θεατές καταλαβαίνουν τον χαρακτήρα. Γιατί ένα από τα προβλήματα του έργου είναι αν όσα λέω είναι αληθινά ή επινοημένα. Είμαι τρελή ή όχι; Ο γαμπρός μου ισχυρίζεται τα εντελώς αντίθετα. Ποιος από τους δύο είναι τρελός; Ποιος λέει αλήθεια; Ολοι οι ήρωες έχουν μια λύσσα να μάθουν την αλήθεια. Υπάρχει κι ένα πρόσωπο, που είναι ο Πιραντέλο, που τους γειώνει, λέγοντάς τους "τι σκοτώνεστε, η αλήθεια μπορεί να είναι κι έτσι και αλλιώς". Οσο προχωρεί το έργο, τρελαίνεται το πράγμα κι οδηγείται σε μια υστερία».
- Για τον Πιραντέλο η αλήθεια δεν είναι απόλυτη. Εσείς τι πιστεύετε; Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια;
«Η άποψη των ανθρώπων για την αλήθεια αλλάζει, όχι η ίδια η αλήθεια».
- Είναι η πρώτη φορά που παίζετε στο Εθνικό. Παράδοξο!
«Δεν μου κάνει καμία εντύπωση. Με συγκινεί, όμως, για ένα λόγο. Γιατί η πρώτη παράσταση που είδα στη ζωή μου ήταν στο Εθνικό. Το "Πολύ κακό για το τίποτα" με τον Χορν και την Αρώνη. Αξέχαστη παράσταση!».
- Παρ' όλα αυτά, είναι παράξενο που δεν είχατε παίξει μέχρι σήμερα στην πρώτη κρατική σκηνή.
«Ενα δυο πράγματα που μου προτείναν, δεν μου αρέσαν».
- Μιλώντας για αλήθειες, όντως ο Σ. Χατζάκης σάς πρότεινε να υϊοθετήσει το Εθνικό Θέατρο τη Μικρή Πόρτα;
«Οχι, δεν μου πρότεινε αυτό. Μου πρότεινε να αναλάβω το Παιδικό Στέκι του Εθνικού. Κάτι που μου είχαν προτείνει νωρίτερα και ο Κούρκουλος και ο Χουβαρδάς και οι πάντες. Κι εγώ πάντα τους έλεγα "δεν μπορώ να δουλέψω σε μεγάλο οργανισμό. Εγώ είμαι των οικογενειακών καταστάσεων και της παρέας". Ο Διαγόρας Χρονόπουλος μού είχε πει "κάνε και τα δυο μαζί". "Δεν μπορώ, του απάντησα, γιατί θα ανταγωνίζομαι τη δουλειά τη δικιά μου ή το αντίθετο". "Ε, να μην ανταγωνίζεσαι το Εθνικό", είχε προσθέσει. Μα οφείλει να είναι ανταγωνιστικό το Εθνικό, οφείλει να είναι το καλύτερο!».
- Φέτος η «Πόρτα» ανέστειλε τη δράση της. Είναι προσωρινό;
«Πάθαμε ένα μεγάλο σοκ τελειώνοντας η περσινή χρονιά. Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχουμε την οικονομική βοήθεια, που τη θεωρούσαμε για χρόνια εξασφαλισμένη. Είχαμε και έχουμε ακόμη πάρα πολλά χρέη. Και λέμε "πώς θα συνεχίσουμε έτσι;". Κάποια στιγμή ο Θωμάς πρότεινε να καλέσουμε νέους ανθρώπους να κάνουμε 12 παραγωγές. Αλλά βάλαμε κάτω χαρτί και μολύβι και δεν έβγαινε. Το ξεχάσαμε. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι από εδώ και πέρα ο Θωμάς αναλαμβάνει τη Μικρή και τη Μεγάλη Πόρτα».
- Κι εσείς;
«Εγώ δεν μπορώ να είμαι πια υπεύθυνη ούτε για τις αποφάσεις, ούτε για τις κατευθύνσεις, ούτε για τα οικονομικά. Είμαι εξαιρετικά ευτυχής να μεταφράζω, να γράφω, να παίζω θέατρο. Δεν μπορώ να έχω τη φρεσκάδα και την επινοητικότητα που έχουν οι νεότεροι άνθρωποι. Αυτή τη μετάβαση στον Θωμά έπρεπε να την είχα κάνει νωρίτερα. Ο Θωμάς θα είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της "Πόρτας" από το φθινόπωρο. Εγώ έτσι κι αλλιώς έχω κάνει μια διαθήκη που αφήνω τα πάντα στην Εταιρεία "Ανοικτή Πόρτα" όπου θα είναι επικεφαλής ο Θωμάς. Κι αν βαρεθεί, θα μπορεί να παραδώσει σε άλλον τη σκυτάλη. Υπάρχει μια παρέα από στενούς αξιόλογους συνεργάτες. Το συγκινητικό είναι ότι πάρα πολλοί σκηνοθέτες κι ηθοποιοί θέλουν να βοηθήσουν. Δεν θα είμαστε επιχειρηματίες. Εγώ θα είμαι φυσικά κοντά. Θα λέω και παραμύθια. Εχουμε σκοπό να μεγαλώσουμε τη σκηνή πολύ, οπότε θα έχουμε μεγάλη επιφάνεια για να μαζεύονται τα παιδιά γύρω μου».
- Πόσες παραγωγές θα κάνετε;
«Γύρω στις έξι, για βρέφη, για παιδιά, για ενήλικες. Μπορεί κι ο Κορνήλιος Σελαμσής να κάνει μουσικές παραστάσεις. Θα είναι ένα θέατρο που θα δουλεύει από το πρωί ώς το βράδυ».
- Με τι «καύσιμο»;
«Είναι πολύ μεγάλη περιπέτεια και τολμηρή, διότι "καύσιμο" όντως δεν υπάρχει. Αλλά κι όταν ξεκίνησα με τον Γιάννη (Φέρτη) είχαμε καύσιμο; Οι άνθρωποι έχουν όρεξη να δουλέψουν κι ό,τι πάρουν. Εμείς πάντοτε δίναμε πολύ καλούς μισθούς. Φεύγανε από την "Πόρτα" και πηγαίναν στον Λεμπέση. Και λέγανε, ακούγοντας την αμοιβή τους, "μα, η Ξένια μας δίνει τόσα". Κι αυτός τους απαντούσε: "Αλλά η Ξένια δεν είναι επιχερηματίας, είναι ερασιτέχνης»". Κι από μια μεριά είχε δίκιο. Ηθελα να περνάνε καλά οι άνθρωποι που δούλευαν μαζί μας. Δεν δίναμε το βασικό σε κανέναν ηθοποιό, ούτε σε πρωτοεμφανιζόμενο. Γενικά, υπήρχε μια τάση γενναιοδωρίας σε όλα τα πράγματα».
- Τα «καύσιμα» τώρα πού θα τα βρείτε;
«Υπάρχουν 2-3 άνθρωποι που είχουν δηλώσει ότι ενδιαφέρονται να σταθούν δίπλα μας. Μπορεί να βρεθούν κι άλλοι. Εφόσον δεν υπάρχει πια κρατική βοήθεια πρέπει να την αναζητήσουμε αλλού».
- Χάρη στη δική σας παρέμβαση σον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, το θέμα των οφειλόμενων επιχορηγήσεων του 2010-2011 είχε ξεσκαλώσει. Το ζήτημα έκτοτε περιπλέχθηκε και εντέλει ξαναβάλτωσε.
«Ο πρωθυπουργός σήκωσε μπροστά μου το τηλέφωνο και είπε "να δοθεί η επιχορήγηση". Με φώναξε ο Τζαβάρας και μου είπε "θα πάρετε το μισό. Και πολύ σας πέφτει". Κάποια στιγμή μάθαμε ότι θα δοθεί το μισό του μισού. Αλλοι το πήρανε, άλλοι όχι. Δεν επιχείρησα να συναντήσω τον Παναγιωτόπουλο. Δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει περίπτωση να ενδιαφερθεί. Και τον Τζαβάρα που συνάντησα, διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε πεδίο συνεννόησης. Εδώ ενθάρρυνε τους ανθρώπους του κινηματογράφου να κάνουν ταινίες σαν τα τούρκικα σίριαλ! Οι άνθρωποι είναι εντελώς άσχετοι με το αντικείμενο. Δεν έχει νόημα πια να συζητάμε γι' αυτά τα θέματα. Δεν νομίζω ότι θα ξαναϋπάρξει σε αυτό τον τόπο, όσο ζούμε εμείς, κρατική επιχορήγηση. Χτες άκουγα ότι ένας θίασος, που έκανε μια ΜΚΟ, πήρε 250 χιλιάδες. Συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Γι' αυτό αποφασίσανε κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν στη δουλειά μας να μας βοηθήσουν. Γιατί το είδος της δουλειάς μας στη "Μικρή Πόρτα", όσο προχωρούσαν τα χρόνια, αποκακρυνόταν απόλυτα από επιλογές εμπορικές. Θέλαμε να κάνουμε αυτό που πιστεύαμε και κάποια με σίγουρη χασούρα. Κάναμε τρελά πράγματα, που ήταν και τα πιο ωραία -όπως το να παίζουμε σε νησιά με ελάχιστους κατοίκους. Αλλά χωρίς επιχορήγηση είναι πολύ δύσκολο να τα κάνεις, Η επιχορήγηση σου δίνει το δικαίωμα της αποτυχίας. Να δοκιμάζεις, να ψάχνεις. Αν και ο μεγάλος εχθρός δεν είναι η Πολιτεία, που στέκεται απέναντί μας αντί να είναι σύμμαχός μας. Ο μεγάλος εχθρός είναι το θέατρο για παιδιά, όπως έχει γίνει μόδα. Αναφέρομαι στις πολύ παρδαλές στην όψη φασαριόζικες παραστάσεις, που αντιγράφουν την τηλεόραση. Σου λένε "πλούσιες παραστάσεις", αλλά είναι παραστάσεις κούφιες. Δεν περιέχουν τίποτα και δεν δίνουν τίποτα στο παιδί. Μόνο οι φωτογραφίες τους που βλέπω με κάνουν και μελαγχολώ».*
- Υπάρχει η εντύπωση ότι έχει στηθεί φάμπρικα αρπαχτής με το παιδικό θεάτρο.Θα έπρεπε να υπάρχει ένας στοιχειώδης έλεγχος εφόσον απευθύνεται σε ευαίσθητες ηλικίες;
«Ποιος θα τον βάλει τον έλεγχο; Και τι είδους έλεγχος θα είναι αυτός; Κάποτε είχαμε την επιτροπή για τα σχολεία. Θυμάμαι, εμάς μας απαγορεύσαν το "Δρακούδι", ένα έργο-διεθνής επιτυχία, που θεωρείται από τα καλύτερα στο είδος!».
- Πολιτικά, αισιοδοξείτε εν όψει των προσεχών εκλογών, πως κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο;
«Οχι. Τα έχω χαμένα κι εγώ. Δεν καταλαβαίνω και πολλά πράγματα. Αυτό που όμως καταλαβαίνω είναι ότι έπρεπε να έρθουν οι ξένοι για να αποκαλυφθεί πόσο κλέφτες είμαστε και πόσα δισ. έχουνε φάει από εδώ κι από εκεί. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι θα διορθωθεί αυτό ποτέ. Αποκαρδιώνεσαι! Και δεν μιλάω και για τη Χρυσή Αυγή. Δεν ξέρω τι σημαίνει "θα μπούμε στις αγορές", αλλά ξέρω ότι ο κόσμος είναι σε άθλια κατάσταση. Κι εγώ το ίδιο, άφραγκη. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς φτάσαμε εδώ. Ούτε πώς θα βγούμε από αυτό το τέλμα - και αν θα βγούμε».
- Η προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ πώς σας φαίνεται;
«Δεν έχω καταλάβει τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από μια πνοή νεανικότητας που δίνει ο Τσίπρας. Μου φαίνεται πάρα πολύ μπερδεμένη η πρότασή του. Δεν την έχω καταλάβει. Είναι πολύ αισιόδοξη. Τόσο αισιόδοξη που να μην μπορεί να σου εμπνεύσει εμπιστοσύνη».
*Σχολιάζω: Επίτηδες έχω αλλάξει το χρώμα της γραμματοσειράς για να σχολιάσω τα συγκεκριμένα μέρη της πολύ καλής συνέντευξης της κ. Καλογεροπούλου. Ιδού λοιπόν το δικό μου σχόλιο, που κάθε άλλο από αντίθετο με βρίσκουν οι απόψεις της. Κατ' αρχήν για την ασχετοσύνη των πολιτικών μας. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί της εγκληματικής δράσης των τηλεοπτικών καναλιών στην Ελλάδα και της ανεπανόρθωτης καταστροφής που έχει συντελεστεί στην κοινωνία της. Καταστροφή ανεπανόρθωτη στο ηθικό και στο αισθητικό της επίπεδο. Και χαίρομαι (μαύρη χαρά, δηλαδή) που επισημαίνει ότι έχει τελειώσει η ιστορία της βοήθειας του κράτους (επιχορηγήσεις κλπ), του όποιου κράτους που θα υπάρχει από δω και πέρα. Είναι κάτι που πιστεύω εδώ και πολύ καιρό, ότι ούτε και σε 30 μέχρι και 50 χρόνια δεν πρόκειται να συνέλθουμε από την κρίση που μας κατακρεουργεί από το 2009 και δώθε. Δεν είναι μόνο αυτό που αφορά την οικονομία, είναι αυτό που έχει φθείρει το βλέμμα μας, τη σκέψη μας την αισθητική μας, και σε τελευταία ανάλυση, το αίσθημά μας. Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι έχει φθαρεί όλος ο ψυχολογικό-νοητικός και αισθητικός εξοπλισμός των παιδιών μας. Τα τελευταία χρόνια τέχνες, όπως το θέατρο για παιδιά, "εναρμονίστηκαν" με τον τηλεοπτικό ορυμαγδό, και πρωτοστατούντος του Εθνικού Θεάτρου (και όχι μόνο, καθώς και ιδιωτικοί φορείς ακολούθησαν το "παράγγελμά" του, που πρόσφεραν στα παιδιά μας "Οδύσσειες" και "Ιλιάδες" με αισθητική ταινιών Τσινετσιτά των δεκαετιών '60 και '70) στάλαξαν στις ψυχές και στα μυαλά των παιδιών μας την κακογουστιά και τον αρχοντοχωριατισμό, που χαρακτήριζαν τη χαζοχαρούμενη αμεριμνησία μας. Πρέπει να αναγνωρίσω ότι μόνο η παιδική σκηνή ("Η Μικρή Πόρτα", δηλαδή) της Ξένιας Καλογεροπούλου είχε αίσθηση του μέτρου, του καλού γούστου και της υπευθυνότητας της αποστολής ενός παιδικού θεάτρου που οφείλει να παραδειγματίζει, και δια του παραδείγματος να ψ υ χ α γ ω γ ε ί , με την καθαρή έννοια του όρου "Ψυχαγωγία" ("αγωγή της ψυχής"). Με φαντασία και ευρηματική λιτότητα. Πάντα αναρωτιόμουν ποιο να ήταν το αποτέλεσμα στις ψυχές και στα μυαλά των βλασταριών μας όταν με τους γονείς τους ή με το σχολείο τους έβλεπαν τις παραστάσεις της "Μικρής Πόρτας". Αρκούσαν στη διαμόρφωση κάποιου ποιοτικού γούστου ή ήσαν απλώς μια παρένθεση στον τηλεοπτικό καταιονισμό που υπέστημεν στα τελευταία 50 χρόνια; Παρατηρώντας ό,τι μας περιβάλλει καταλήγω στην παραδοχή της πικρότερης διαπίστωσης. Και αναρωτιέμαι αν υπάρχουν περιθώρια παρέμβασης από όποια πολιτική δύναμη αλλαγής της κατάστασης. Και εδώ ερχόμαστε στα τελευταία λόγια της κ. Καλογεροπούλου "... Μου φαίνεται πάρα πολύ μπερδεμένη η πρότασή του (ενν. του ΣΥΡΙΖΑ). Δεν την έχω καταλάβει. Είναι πολύ αισιόδοξη. Τόσο αισιόδοξη που να μην μπορεί να σου εμπνεύσει εμπιστοσύνη». Καμία πρόταση δεν μπορεί να πείθει ότι είναι πραγματώσιμη αν δεν αρχίσει να υλοποιείται. Αν από τώρα (και όχι με την εκλογική νίκη) δεν βλέπουμε τους ανθρώπους που την ενστερνίζονται να αλλάζουν την γύρω τους πραγματικότητα, που τώρα, στον καιρό της κρίσης, είναι και αφόρητη. Που δεν αλλάζει μόνο με διακηρύξεις, σχεδιασμούς και πλάνα. Ή μάλλον αλλάζει με αυτά, όταν αρχίζουν α π ό τ ώ ρ α να υλοποιούνται. Με δράσεις και θεσμούς που α π ό τ ώ ρ α αρχίζουν να λειτουργούν. Από πνευματικούς ανθρώπους (μιας και μιλάμε για πολιτισμό) που α π ό τ ώ ρ α δημιουργούν γεγονότα που α λ λ ά ζ ο υ ν α π ό τ ώ ρ α τη ζωή των συνανθρώπων τους. Με λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά, που λέει και το τραγουδάκι με την Αλεξίου, αλλά και με την εγκατάλειψη της τηλεοπτικής αισθητικής και την αναζήτηση μιας καινούργιας που θα ενώνει και θα παρηγορεί στον καιρό της κρίσης. Το μπορούμε;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου